სხვა კონტინენტზე 3

საღამოს მანჰეტენი. ლამის უკვე ნაცნობ ქუჩებს მივუყვები. ჯიბეში ბილი კობემის წარმოდგენაზე დასასწრები ბილეთი “მიდევს”… ჩემს მობილურში, ელექტრონული ბილეთი ანუ. დილით უბრალოდ დავძებნე და რა შოუც ჯერაც არ იყო ამოყიდული და შეიძლებოდა დასწრება, ის ვიყიდე.

აქამდე, თქვენი არ იყოს, არც მე ვიცოდი, ვინ არის ბილი. კაცი თურმე შორეულ 60-70 წლებში მაილზ დევისის დრამერი იყო. მუსიკაზე უფრო, ეს ის შემთხვევაა, გარემო რომ მაინტერესებდა, რადგან მერე გადაქექილ ვიდეოებში მისი მუსიკით დიდად არ მოვიხიბლე.

სონი ჰოლიც არაა ბლუ ნოტი, მაგრამ მაინც, დიდი ისტორიით – 1938 წელს რომ გახსნილა და სხვადასხვა ფუნქციას – კლუბი, თეატრი, სცენის ეს რამოდენიმე ათწლეული წელი ითავსებდა.

თეატრივით დარბაზი, გადაძეძგილი მინიატურული მაგიდებით. ხალხი შემოსხდომია და გემრიელად ილუკმება. არის ერთი ყაყან-ხარხარი, ჭიქების წკარუნი. მე ვიღაც კლასიკურად გამოწყობილ ბიძას მიმისვეს საზიარო მაგიდაზე. და მიმტანი რომ მოვიდა, ორივემ ცალ-ცალკე მოვახსენეთ, ანგარიში ერთად არ გვიანგარაშოთ, პირველად ვხედავით ეს ადამიანები ერთმანეთს-თქო. დიდი უჟმური ტიპი ჩანდა და ისე ჩაიარა შოუმ, ხმა არ გაგვიცია ერთმანეთისთვის.

გვერდზე შეტყუპებულ მაგიდაზე ექვსეული მხიარულობს. გავხედე და ედი მერფი ამერიკაში რომ ჩადის და საპარიკმახეროში სცენაა, ზუსტად მასეთი ტიპაჟები შემრჩნენ. კიდევ იქით, ვიტყოდი, მთლად რეი ჩარლზი ამშვენებს დარბაზს.. ნუ ასე ვიტყოდი, მკვდარი რომ არ იყოს ეს კაცი.. ალბათ მისი ორეული, ესეც ბრმა და ჩამუქებულ დარბაზში დიდი შავი სათვალით. მუსიკას რომ რითმულად აყოლებდა თავს და იგრიხებოდა.

აფრო-ამერიკელების არცთუ ხმადაბალი ხორხოცი და ლაპარაკი ავსებდა იქაურობას, გაწელილ, დარბილებულ, მუსიკასავით აღმავალ-დაღმავალ ტემბრს ვისმენდი და თავი ფილმში მეგონა – აქამდე ხომ ეს აქცენტები მხოლოდ ჰოლივუდურ კინო-სერიალებში მაქვს მოსმენილი – yooooo, maaaaaaan… მერე კი მუსიკოსებიც დადგნენ სცენაზე და აი დრამმა გემრიელად დაცხო, მაგრამ საქსი და კლავიში, არც ჟღერადობამ მომხიბლა და არც იმ გაუთავებელმა ფრაზებმა, ჩემთვის უფრო სპორტთან რომ ასოცირდება, ვიდრე მუსიკასთან. გათვლა ტექნიკაზე, სისწრაფეზე, მაგრამ არამც გემოვნებაზე.

ვერც ორ ჭიქა ჯინმა უშველა, ალბათ მინიმალურ ალკოჰოლს რომ გირევენ სასმელში, სიფხიზლის დასაძლევად რაც შეიძლება ბევრი რომ შეუკვეთო… გამოვედი გარეთ. მეთქი, იქნებადა მე ვახურებ.

ასე სპონტანურ კომუნიკაციას აქ უკვე არაერთხელ შევეჩეხე და ამჯერადაც ჩემთვის მყოფს, სანამ მოვიფიქრებდი, სახლისკენ როგორ წავსულიყავი, ვიღაც გოგო მომადგა და თითქოს მანამდე უკვე ბევრი ვისაუბრეთ, პირდაპირ, შესავლის გარეშე თავის ემოციების გადმოლაგება დაიწყო… და თქვა ის, რაც მე აქ ზევით უკვე დავწერე… “ესე იგი, არცთუ ისე გავახურე…” – ვფიქრობდი ჩემთვის..

ავტობუსი, საათნახევარი გზა.. რომელიღაც გაჩერებაზე მელოდა ნინა. “მძღოლს კითხე, არ გაცდეო”. ბოდიშის მოხდით, “არ ვარ აქაური…” (რატომღაც რომ გაკვირვებოდა), ერთი ვთქვი და რომ მოაღო მძღოლმა პირი.. რამოდენიმე გაჩერება გაუჩერებლივ მელაპარაკა… გამომკითხა ყველაფერი – მართალია ბოლომდე მაინც ვერ მიხვდა, სადაური ვიყავი, მაგრამ მაგას ხელი არ შეუშლია საუბარი ხალისიანად გაეგრძელებინა. იტალიელი მიგრანტი ტინო, სიცილიიდან..

– “next time you jump in this bus.. ill give you free ride..”

მართლა არ ვიცი რით დავიმსახურე მისი ეს კეთილგანწყობა.. მაგრამ მარტო მე კი არა, კაცი არ ჩასულა ბოლოსკენ ისე, ეს ჩვენი ტინო რომ არ გამოლაპარაკებოდეს. სანამ კარი გაიღებოდა და მგზავრი იმ ორ ნაბიჯ კიბეს ჩაადგავდა, ტინო უკვე ასწრებდა ეკითხა, საქმეები როგორ მიდის, ხომ ყველაფერი კარგადაა, სადილად რა მიირთვა და ვახშმად რა ექნება…

და ზოგადად ხალხი – კი, დიახ, თუნდაც ეს ზედაპირული იყოს მხოლოდ, ეთიკეტის დამცველი, კეთილგანწყობილი. მადლობას რაღაც წვრილმანზეც ისე გულიანად მოგიხდიან, თითქოს აქამდე არნახული დიდსულოვნებას წააწყდნენ და ამით აღფრთოვანდნენო..

ვერაფერს იტყვი – არაა ურიგო.

შაბათი კი.. გავიღვიძე და მივხვდი უკვე სადმე წასვლა მაგრად მეზარებოდა…

ზანტი დღე გავატარე, წვრილმან საყიდლებზე, აქვე “უბანში” რომ გავიარე…

და რახან ჰელოვინის პერიოდია, იმასაც მოგიყვებით, მეზობლად სახლის ეზოში კაცს ისეთი ატრაქციონი აქვს მოწყობილი, სხვადასხვა საშინელებათა ფილმების “გმირების” თოჯინები, განათებებით და ხმოვანი ეფექტებით… საქართველოში მასეთს რომ გადავეყარო სადმე, სანამ გავიაზრებ რა ხდება, შიშისგან შეიძლება ცოტა გამეპაროს კიდეც… აქ კი ჰელოვინია და ასეთი მასკარადიც ჩვეული ამბავი..

დღეს ტროტუარზე გრძელი რიგიც კი იდგა, ადგილის მონახულების მსურველების. არ ვიცი ეს როგორ ხდება, ანუ უბრალოდ კერძო ტერიტორია – მასპინძლები რიგს აწესრიგებდნენ, ჭედვა რომ არ ყოფილიყო შიგნით.. მაგრამ მაგის გარდა საიდანღაც გზაზე განათებული ჯოხებით ხალხი საიდანღაც გაჩნდა, ვინც მომრავლებული მანქანების ნაკადს აწესრიგებდა, იქ ფურგონი ჩამოდგა და ბურგერების გაყიდვა დაიწყო.. მოკლედ ეს წყნარი უბანი ერთბაშად ასე ერთბაშად საოცრად გაცოცხლდა და მცირე ზეიმის კერად იქცა.. (მერე გავიცანი და 50 ათასი მაქვს ამ ყველაფერში მიხარჯულიო…)

მასპინძლები კი რა.. იდგა ერთი ყუთი და ამ თვალსასეირო ამბის მოწყობისთვის, სამადლობლად თუ გინდოდა, ცოტა დოლარებს შეწირავდი..

და აგერ წამოკოტრიალებული სანამ ეს ნაწერი მოვრჩი, ნინიმ შემძახა, შველა ჭირდება ამ ღვთისნიერ კაცსო. ხვალ წვიმაა პროგნოზით და მთელი ამდენი სათამაშო ღიაცისქვეშ განთავსებული დასველებისგან დასაცავად გადავფუთეთ. ესეც ჩემი პირველი “სამსახური” ამერიკაში… თუნდაც უბრალოდ მადლობაზე.

და ამ მესამე ნაწილსაც აქვე დავასრულებ… ისედაც დიდი ხანია დასაძინებლად მექაჩება თვალები.

ჩაო