ექსეტერისკენ

დილა სუსხიანი – ცრის.

გამოვემშვიდობეთ მორისტონს და სანამ ექსეტერის გზას დავადგებოდით, კიდევ ერთ ციცქნა შოტლანდიურ ქალაქში – მელროუზში შევირბინეთ. ადგილი სადაც შვიდკაცა რაგბი დაიბადა. თუ არ ჩავთვლით მსოფლიო ომების პერიოდს, ჯერ კიდევ შორეულ 1883 წლიდან მოყოლებული, აპრილის თვეში აქ ყოველწლიურად იმართება ტრადიციული ტურნირი ბრიტანული, თუ მსოფლიოს სხვადასხვა სარაგბო კლუბების მონაწილეობით.

ხოდა ასეთი შანსი გვქონდა და ხელიდან არ გავუშვით იქაურობა მოგვენახულებინა. ასაკს მიტანებული სტადიონის მენეჯერი სიამოვნებით გაგვიძღვა ციცქნა არენის დასათვალიერებლად – მცირე მუზეუმში შეგვიძღვა, იქაური ისტორიები მოგვიყვა. თავადაც გახარებული იყო მისთვის სადღაც გადაკარგულიდან ჩამოსული სტუმრების მიღებით და ხალისიანად დაგვატარებდა ოთახიდან ოთხაში, ტრიბუნაზე, საკომენტატორო კაბინეტში და ბოლოს თავად სტადიონის ბიბინა მწვანე ბალახზეც შეგვიძღვა სამახსოვრო სურათების გადასაღებლად.

დამშვიდობებისას ქართული რაგბის სიმბოლოებით გაწყობილი სუვენირები ვუსახსოვრეთ. მანაც მელროუზის კლუბის გულსაბნევები გადმოგვცა და მადლობა მოგვიხადა სტუმრობისთვის. ბედნიერებმა მივაშურეთ მანქანას.. წინ გრძელი გზა გველოდა – მთელი ბრიტანეთი უნდა გადაგვესერა ჩრდილოეთიდან ლამის უკიდურეს სამხრეთამდე.

საათზე მეტი ისევ ვიწრო ვიწრო გზას მივუყვებოდით, ტყით დაბურულ ლამაზ გორაკებზე რომ მიიკლაკნებოდა მაგრამ მერე ნერვების წყვეტაც არ აგვცდა – რაღაც დიდ მანქანას მივეწიეთ, გვერდის ასავლელი სივრცეც კი არ იყო და მოგვიწია მის უკან დიდხანს ღოღიალი, სანამ გზის უფრო მსხვილ არტერიას არ შევუერთდით.

საათები მიილია და შიმშილის მოსაკლავად სადმე უნდა გავჩერებულიყავით. არჩევანი მშვენიერი იყო – ან ლივერპული, ან მანჩესტერი. ენფილდს ბოლოს ოლდ ტრაფორდის ნახვა ვარჩიეთ და სანამ რამე კაფეტერიაში დავსხდებოდით ბედნიერი ვიღებდი სურათებს ლეგენდარულ არენაზე. წვიმა მანჩესტერშიც მოგვწვდა და იქაურობის დათვალიერებაში დიდად დრო აღარ დაგვიხარჯავს. ისევ დავადექით გზატკეცილს..

ბირმიგემის გავლისას კი ისეთ საცობში აღმოვჩნდით, მთელი დანარჩენი დღეები მის სახელის ლანძღვაში ვიყავით. ლონდონის შემდეგ ყველაზე დიდ ბრიტანულ ქალაქს სინამდვილეში გარშემო რამოდენიმე მცირე ზომის ქალაქ-დასახლებები აკრავს. ხოდა რა გასაკვირი, პიკის საათებში ძაან ცუდი იდეა იყო იქ თავის ამოყოფა. რუკას ჩავკირკიტებდი, ალტერნატიული გზები მოვძებნეთ, დავუყევით მცირე ქალაქების ვიწრო-ვიწრო ქუჩებს. ექსპერიმენტმა გაამართლა და გაცილებით ადრე დავეხსენით საცობს, ვიდრე ცენტრალურ მაგისტრალზე რომ დავრჩენილიყავით.

გვიან ღამეს გემრიელად დაღლილებმა შევაგელვეთ ექსეტერში ჩვენი რაში და მალე უკვე ღრმა ძილითაც გვეძინა – მეორე დღეს ხომ დიდი მატჩი გველოდა და კარგი გამოძინება სწორედაც რომ მისწრება იყო.

(გაგრძელება იქნება)

წვრილმანები და ქორწილი ანაკლიაში

ხომ..

რა ამბები მოვქექო ტვინში, რა ხდება ამ პერიოდში?!

სიტყვაზე, ის, რომ სირბილი ამეკრძალა (ყოველი ექიმთან ვიზიტი რამე მსგავსი აკრძალვით მთავრდება) და მაინც რომ მომენატრება, ხან თაჩრაგბს ვითამაშებ, ხან აგერ სამოყვარულო ლიგა გაკეთდა ფეხბურთის და იქ კვირაში ერთხელ 11/11-ზე გავაგორებთ ხოლმე ბურთს. წესით სულ 10-15 წუთი თუ ვაპირებდი თამაშს – სად მაქვს ჯანი ასმეტრიან მოედანზე ვირბინო, ამას წინათ წავაგეთ კიდეც 11:0, ლამის ყველა გუნდელი ჩემნაირ ფიზიკურ კონდიციაში რომაა. დიდის ამბით შედგენილ გრძელ სიიდან ხალხი არ დადის და ძლივს შეკოწიწებული თერთმეტი კაცი მთელი ორი ტაიმი სარბენად ვართ განწირულები.

თაჩრაგბზე კი, ოქტომბრის ერთ შაბათ დღეს ვცადე სოფლად გამეტანა თამაში და ქალაქგარეთ პიკნიკი მოვაწყვე. მინდა ვთქვა, რომ მშვენიერი დღე გამოვიდა. ერთადერთი მინუსი ის იყო, რომ ნაცვლად ხალხის დიდი ჯგუფისა, სულ ათი-თორმეტი კაცი თუ შევიკრიბეთ და ხალხის სიცოტავემ სიტუაცია ცოტა გააუფერულა.

დღის პირველ ნახევარში ენერგია მოედანზე ბურთაობას შევალიეთ, შემდეგ კი ჩემი სახლის ეზოში გადავინაცვლეთ და მწვადით და ლუდით დახარჯული კალორიები ზედმეტობითაც კი შევივსეთ.

ხო, ასე… ამ სოფლად გასვლის არ იყოს, მომივლის ხოლმე სურვილი, ვუთავებ რამე ღონისძიებას, ცოტა გამოვანათებ, ხალხთან ურთიერთობის იშტაზემოსული და მერე დროის დიდი წილი ისევ ჩემს ნაჭუჭში შევიკეტები და დროს პასიურად ვატარებ ხოლმე – სოცქსელის ანგარიშმიუცემელ სქროლვაში, ან უკეთეს შემთხვევაში გიტარას მოვიმარჯვებ, ცოტას დავუკრავ, ან კიდევ უფრო უკეთესი – წიგნს თუ მივუჩოჩდები. ისე წასაკითხად ბოლოს ფოლკნერი შემრჩა ხელში და აგერ ორი კვირაა დღეში 1-2 გვერდის გადაფურცვლასაც კი მძიმედ ვახერხებ. მწერალს შევაწმინდე ხელები – ძნელად იკითხებათქო. არადა მანამდე მთელი რვაასფურცლიანი ქვოს ისტორიები როგორ ერთი ამოსუნთქვით ჩავიკითხე..

ხო ხო.. ამოტივტივდა გონებაში ამასობაში ამბები. კლასის მცირე სამეგობროს, ვინც აქამდე შემოვრჩით, ყოველთვის თბილად ვიხსენებ და მიყვარს მათ გარემოცვაში ყოფნა. ხოდა პირველ რიგში ბაკურის ქორწილი მინდა გავიხსენო.. იფ როგორი გემრიელი დრო რომ გავატარეთ. ჯვარი ქუთაისში დაიწერეს, ანაკლიამ კი დანარჩენ მხიარულებას უმასპინძლა.

უკვე პარასკევს გავუყევით გზას სიჭის მანქანით და სამი სრული საოცარი დღეც გავატარეთ. ნუ თავი და თავი ის იყო, რომ ეს ხალხი ყველა ერთად შეკრებას და მითუმეტეს რამოდენიმე დღის გატარებას, ხშირად ვერ ვახერხებთ. ხოდა შევირგეთ.

ამინდი კარგი დაგვემთხვა, თბილი, წვიმის გარეშე. ანაკლიაში ძველი ციხის გალავნის ეზოში გაწყობილი მაგიდა დაგვხვდა, ას მეტრში ზღვის სანაპირო, ზღვის სასიამოვნო ბრიზით და ჩემდასაბედნიეროდ ცოცხალი მუსიკა გემოვნებიანი ქავერებით. ხოდა კი დავხტოდი და დავცანცარებდი სასმელით და მუსიკით იშვიათ მუხტზე მოსული.

კვირა დღეს შეთხელებული სტუმრები კიდევ ერთხელ მივუჯექით სუფრას. შემდეგ სანაპიროზე ვიტანტალე, მზე ზღვას მივაბარე და უკანა გზას დავადექით. აქ კი რა გითხრათ – დათოს ერთკაციანი სპექტაკლი გაიმართა, მთელი გზა რომ არ შეწყვეტილა და არც კი ვეცდები ავღწერო, რომ არ გავაფუჭო ეს შესანიშნავი დადგმა.. გვარიანად შეზარხოშებული სიჭის სოლო გამოსვლა მართლაც რომ საოცრად შთამბეჭდავი იყო, ამ ტექსტის წაკითხვით იმ საღამოს გახსენებაც კი ხანგრძლივი ღიმილის მომგვრელი იქნება იმ სამიოდე ადამიანსთვის, ვინც ამ ყველაფერს შეესწრო.

ხომ.. იმ კვირეულის გახსენებამ სასიამოვნო ფიქრებში გამრია.. ბარემ ასეც დავასრულებ დღევანდელ ჩანაწერს.