საით

ოცი წლის ვიყავი, უნივერსიტეტს ვრჩებოდი და ბუნდოვანი წარმოდგენა მქონდა, როგორ განვითარდებოდა ჩემი ცხოვრება.

მას მერე, რატომღაც იღბლიანი გამოვდექი “სამსახურის შოვნაში” და ქართული მაშტაბით აგერ დღემდე საკმაოდ სოლიდურ ხელფასზე ვმუშაობ. ჯერ ჯარის გარემოში, შემდეგ სამოქალაქო ავიაციის სექტორში. და მას შემდეგ ილუზია დამყვება მუდმივად – “აი ცოტაც და ყოფით პრობლემებს დავეხსნები”.

აქაური მაშტაბით ალბათ მართლაც ბევრი რამ შევძელი, ვიდრე იგივე ბევრი ჩემი თანატოლის მაგალითს თუ ავიღებთ. მაგრამ…

მაგრამ მუდმივად მაქვს გრძნობა, ვერ ვახერხებ ბალანსის დაცვას რა “უნდა” გავაკეთო და ამის ფონზე რა “მინდა” სინამდვილეში.

რომ ჩამოვთვალო ეს “უნდა”, ბევრი ვინმე კვერსაც დამიკრავს – “მასეც უნდა გექნა…” მაგრამ ადამიანები განსხვავდებით და ერთია, საზოგადოების დიდი წილისთვის რაა ნორმა და მეორე – თუ კონკრეტულ ინდივიდისთვის რას მოაქვს ბედნიერება.

მე კი ეს ანთებული “დავალებები”, რომელიც მუდმივად “რაღაცის მოკლებასთან” ასოცირდება მომავალში მისაღები სიკეთეების ხათრით, უბრალოდ მღლის..

ეს თვეები გადავდე თანხა. ერთ დილასაც ავდექი, ხელოსანს შევხვდი და ბინის ავეჯის დაკვეთა მივეცი. მაგრამ მივდიოდი შესახვედრად და ვგრძნობდი, როგორ მესიკვდილებოდა სინამდვილეში ყოველივე ეს…

“ყელში ამოვიდა ასე ჯდომა, წამო რა სადმე გავგაზეთ” – მეგობარმა მომწერა და ზაფხულში ევროპული გრანპრიების კალენდარი ჩამიგდო სკრინად. გონებაში ეგრევე “სასიამოვნო მოლოდინების” ნათურა აინთო… ხო რა, რა დიდი ხანია სადმე არ წავსულვარ – წელი?! თუმცა თუ რამ საჩუქარს საკუთარ თავს ვუკეთებ, ეს ქვეყნის მიღმა მოგზაურობაა და ამის ფონზე წელიც დიდ დროდ გადაიქცა.

კი, აქვე ვაღიარებ, გაქცევაა ყოველივე ეს იმ რეალობისგან, რაშიც ცხოვრება მიწევს – “უნდა” პრობლემების მოგვარების გადავადება. მაგრამ თუ ეს “მინდასთან” და სასიამოვნო ამბავთან ასოცირდება, განა არ ღირს?! იქნებ სულაც ფეხებზე უნდა დამეკიდებინა აქამდეც ეს “უნდა” ჩამონათვალი.

ხვალ, ზეგ, კაცმა რომ არ იცის, ზუსტად როდის, მაინც გადავტრიალდები, მოვკვდები.

მიყვარს თვალისთვის უცხო გარემოში თავის ამოყოფა, ფეხით სეირნობა, ქალაქის ვიწრო ქუჩებში ჩაკარგვა, ბარში ლუდის მოწრუპვა და უცხო ადამიანებთან უსაგნო გადაძახილ-გადმოძახილი.

რომ დავთვალე, ლამის სამ ათეულ ქვეყანას ითვლის ჩემი სამოგზაურო ჩემოდანი.. ხშირად არატურისტულ ადგილებზე რომ ამომიყვია თავი, შოტლანდიურ ფერმაში, ან აგრას მტვრიან გზებზე, სან-სებასტიანის ყურეში და არკაშონის ქვიშიან სანაპიროზე…

2020 წელი, როდესაც არანაირი მიზანი არ არსებობდა, დღე მეორე დღის ტყუპისცალი იყო – ნაცრისფერი, კონტურების გარეშე, დადებითი მოლოდინებისგან დაცლილი..

მოლოდინი კი ერთი ისეთი მძლავრი ანკესთაგანია, რასაც ცხვირწინ ადამიანს ცხოვრება გვითამაშებს და მოძრაობის სურვილს გვიღვივებს.. იქნებ არც თუ ისე მოსაწონია ყოველივე ეს, მაგრამ არ გავკარი სხვა რამ “მოსაწონს”, თუ საბოლოო ჯამში დადებით ემოციას მაინც არ იწვევს.

მე კი ვარ და აწი რავი რა შემცვლის, ასეთი სპონტანური, დღევანდელი დღის სიამოვნების მიღებით ბედნიერი ადამიანი, უცებ რომ მომეხასიათება, დავკრავ ფეხს და რუკაზეც რომ არ ვიცოდი მანამდე, ისეთ ადგილას ამოვყოფ თავს და ხვალ რომ ფეხებს გავფშიკავ, იმაზე მაინც არ მექნება გულისწყვეტა – ეს გასული წლები სიხარულისგან დაცლილმა გავლიეთქო…