ესეც 33

მიყვარს ეს დღე, 14 აპრილი. როგორც წესი ამ პერიოდში გაზაფხულის სითბო საბოლოოდ იკრებს ძალას და უსიამო ცივი დღეები უკან არის მოტოვებული..

წელს ისევ ღამის სმენაში შევხვდი ამ დღეს, მორიგ ორი წელსაც რომ მასე იქნება, სანამ ნაკიანი წელი არ “ჩააჩოჩებს” ერთი დღით სამუშაო ცვლას.

მძიმე ღამე გამოდგა – სიმაღლე არ იყო, ყველა პილოტი წუწუნებდა – “მაგრად გვანჯღრევსო”.. მეც დაღლილი – “რა გიშველოთ აბა, მთელი სივრცეში ასეთი პირობებიათქო” და ბოლოს გვარიანად ვიღრინებოდი ალბათ უკვე რადიოსიხშირეზე, სულ უფრო მოკლე მოკლე ფრაზებს რომ ვახმიანებდი ქვეტექსტით – “I’m busy, leave me alone” და მათაც ბოლოს თავი გამანებეს – უბრალოდ შეეგუვნენ რომ მშვიდი ფრენა იმ გამთენიისას არ ელოდათ..

დაღლილი წამოვჩანჩალდი სახლში..

დილის ექვს საათზე ნამდვილად სიამოვნებაა მანქანის ტარება, ქალაქის ქუჩებში კინკილა მანქანაც რომ არ შეგხვდება.. გიორგას ნათხოვარ სუბარუს აზარტიანად მივაგორებდი, წამიერად დაღლილობის შეგრძნებაც რომ გამიქრა..

პირველს უკაკუნებდა, თავი საწოლიდან მძიმედ წამოვწიე. ცოტა მოვფხიზლდი, ჩავლაგდი და იპოდრომზე სათამაშოდ ჩავედი – სადაა სახლში დღეობის აღნიშვნის სიტუაცია.. თამაშში გადავაგორე დღე. ჩვეული ჟინიანი ბურთაობა გაჩაღდა, ალაგ ნერვიული – ემოციური ხალხი ვართ, გვიძნელდება თავის მოთოკვა – ყოველი ბურთის დაკარგვას მტკივნეულად აღვიქვამდით და ბევრი იყო გადაძახილ-გადმოძახილი..

ამინდმა მაინც არ გვაცალა – უცებ ისეთი დასცხო, სისველემ საცვლამდე გაატარა – წამოღებულ ადიალებს შევეხიზნეთ, არაყი და ლუდი ჩამოვასხით, წვიმას მოყოლილ სიცივეს ალკოჰოლით შევებრძოლეთ.. დაგეგმილი პიკნიკიც აქვე ადრიანად დასრულდა..

ხოდა ესეც 33.. რომ გითხრათ ბევრი რამე მაქვს მოსაყოლი, რაში გაილია ეს ამდენი წლები, მოგატყუებთ. დღევანდელ დღეზე კი ორი სიტყვით უკვე დავწერე და ამ მოკლე ჩანახატის დასრულების მაუწყებელ წერტილსაც აქვე დავსვამ.