კოენი და მისი ბენდი თბილისში

ეს არ იყო უბრალოდ კონცერტი.. რომ დაესწრები.. მოისმენ, გაერთობი.. დაიხურავ ქუდს და წამოხვალ…

ლამის კვირა გავიდა და სცენის კადრები, მელოდიები გონებაში ირევა და ჯერ კიდევ ის ემოცია მომყვება, მომენტებში თვალებიც რომ ამიწყლიანა..

მუხტი ხალხისგანაც მოდიოდა, ბისზე რამოდენიმეჯერ გამოვიდა კოენი – მერე ბოლო აკორდიც და მსმენელმა დაშლა დაიწყო..

არც ვიცი დაცვა თუ იდგა ვინმე, სცენაზე ყოველგვარი დაბრკოლების გარეშე ვისკუპე და ინსტუმენტების ასალაგებლად უკან გამობრუნებულ მუსიკოსებს დრო ვიხელთე და გამოვესაუბრე.

უბრალოება – თუ დახასიათება გინდა მათი, პირველი ეს სიტყვა ამოტივტივდება გონებაში. ნიტაი, პიანისტი მოვიხელთე – მადლობა გადავუხადე დაუვიწყარ კონცერტისთვის. პასუხად ასევე მადლობა მივიღე, საოცარი მუხტი მოდიოდა პუბლიკისგანო.

შემდეგ დრამერ ოფრისთანაც სამახსოვრო ფოტო გადავიღე – მომავალ ბაქოურ კონცერტზე ჩამოვუგდე სიტყვა,

– მე არ ვიქნები, ჯარი მიწევსო.. კი გამიკვირდა, აბა ამ კაცის წაყვანა იქნება ჯარშითქო.. მაგრამ ასეა საქმე ებრაელების აწყობილი.

კოენი კი იქ აღარ იყო. ნიტაიმ ხვალ მივფრინავთ დილით ბაქოშიო. მეორე დღეს სამსახურში მიწევდა მაინც ყოფნა – აეროპორტში გადასეირნება ათი წუთის საქმე იყო..

ამასობაში უზარმაზარ შკაფივით მოხეულ დაცვის მზერაც დავლანდე – თავიდან ჩემმა უტიფარ ქცევამ ალბათ ცოტა რომ დააბნია და “შინაურადაც” კი მიმიჩნია, მაგრამ მისი მიამიტობის მანდატი აშკარად იწურებოდა და ჩემით ვარჩიე გასასვლელ კარს მიმემართა, სანამ ძალით მიმაბრძანებდნენ..

დილა.. სამსახურში ორი წუთით “დავასტუკე” და ტერმინალის შენობას მივაშურე. ხალხი კანტიკუნტად, ძირითადად თურქები თუ ტრიალებდნენ სტამბოლისკენ მიმავალ რეისზე. მერე კი ბაქოს სარეგისტრაციო გაიხსნა და მალე მთელი ბენდიც შემოლაგდა გასაფრენად გამზადებული.

ისევ ბევრი მადლობა, სამახსოვრო სურათები..
რეგისტრაციას დრო უნდოდა, მე არსად მეჩქარებოდა. მუსიკოსებიც მხიარულად მემუსაიფებოდნენ – ერთი მენეჯერი მიყურებდა ავი თვალით, ყველა საორგანიზაციო საქმე მის კისერზე იყო და არხეინ მუსიკოსების ბარგის დაბინავებას თუ პასპორტების მოკრებას ვერ აუდიოდა და მე როგორც ამ პროცესის ხელისშემშლელს, მოსისხლე მტერივით მიცქერდა..

ვინ აქცევდა ყურადღებას საწყალ მენეჯერს.. მხიარულად განვაგრძობდი მუსიკოსებთან მასლათს – თვალი კი მალი–მალ მშვენიერ ჩელოისტ აელისკენ გამირბოდა, შორიახლოს ტრიალებდა, მორცხვი ბავშვივით ოდნავ თავჩახრილი ქვევიდან იმზირებოდა და იღიმოდა..

– უსმენენ კოენს საქართველოში?.. ბილეთი რა ღირდა კონცერტზე.. გემრიელი საჭმელები გქონიათ.. ძირითადად ღვინოს სვამთ ქართველები?.. თბილისის გარდა სხვა რა დიდი ქალაქები გაქვთ.. რა პერიოდში ღირს ჩამოსვლა ქვეყნის დასათვალიერებლად?.. თბილისი ჩინებული ქალაქი ჩანს.. საინტერესოა.. ალბათ მეტი უნდა წავიკითხო აქაურობაზე.. – უამრავი სხვადასხვა თემა და კითხვა აირია ერთმანეთში..

– ოფრი მართლა ჯარში წაიყვანეს?!
– კი მასეა, მეც მაგალითად ჯარში სამი წელი ვიმსახურე..
– მერე ბაქოს კონცერტი?
– მოწვეული მუსიკოსი დაუკრავს..
– რეპეტიცია?!
– არა, არ მოხერხდა. დისკით გავუგზავნეთ.. პროფესიონალია, გაარჩევდა. შეიძლება ამ კონცერტზე ისე არ გავართულოთ მელოდია.. შედარებით მარტივად..
– ისე დაღლილები კი ჩანხართ..
– იცი?! ეს ჩვენთვის ისეთივე სამსახურია როგორც შენ მაგალითად შენს ოფისში მიდიხარ სამუშაოდ.. უამრავი წვრილმანია გასაკეთებელი, გასათვალისწინებელი, შესათანხმებელი.. ძაან რთულია..
მაგრამ მაინც.. ძაან საინტერესოა, ამდენი მოგზაურობა, სხვადასხვა ქვეყნის ნახვა, განსხვავებული კულტურის გაცნობა..
– იმედია გვესტუმრებით კიდევ..
– აუცილებლად!

გაფრენის დრო ახლოვდებოდა. დავემშვიდობე ბენდის წევრებს, გრძნობა მქონდა თითქოს უახლოეს ადამიანებს ვაცილებდი გზაზე.. სამსახურში გამოვბრუნდი.. ყურში ისევ წინა საღამოს ნასმენი მელოდიები ჟღერდა..