დღის მიწურულს

საჩუქარს, რასაც ჩემი თავისთვის ვაკეთებ, წელიწადში ერთხელ მაინც სადმე მოგზაურობაში წასვლაა.

ერთი დღეც და ამოვყოფ ხოლმე სადმე უცხო ალაგს თავს და ვერ ვიტყვი რომ იქ ჩასვლამდე ბევრი რამ ვიცოდი იქაურობაზე – ალბათ სათანადო განათლების არქონას მივაწერდი ამას, ან არასაკმარის ინტერესს, მომეძია საინტერესო ამბები და ისტორიები იქაურობაზე და ვარ მერე ცოცხალი ემოციის ამარა, რომელიც იქ სეირნობისას დაგეუფლება კაცს და მერე მერე ეს ყველაფერი სადღაც მეხსიერების ჯურღმულში ილექება..

წელიწადია სასექტემბროდ იაპონიაში საკმაოდ ხანგრძლივი მოგზაურობის მზადებაში ვარ, სადაც ბევრი გადაადგილება და ბევრი ადგილების მონახულება მელოდება და აგერ ისე მიიწურა აგვისტო, ტექნიკური დეტალები კი მოვაგვარე – ფრენა, დასარჩენი ადგილების დაჯავშვნა, მიმოსვლის დაგეგმვა, მაგრამ იქ ისე მიწევს წასვლა, თავად ქვეყანაზე ჯერაც ბევრი არაფერი ვიცი, გარდა ზოგადი ცნობებისა, რაც ნამოგზაურევ ხალხთან საუბრისას მოვიძიე.

ხოდა მეთქი, ასე არ შეიძლება, მანამდე წელიწადზე მეტი მარტინის ცნობილ “song ice and fire”-ის ხუთი უზარმაზარი წიგნის კითხვას შევალიე და დრო რომ გამომინთავისუფლდა, აწი მოდი იაპონელ მწერლებისთვის მოვიცლითქო. ლიტერატურაში ხშირად ერის ხასიათი ჩანს, იქაურ კულტურას ეცნობი, სამომავლოდ ადგილობრივებთან სასაუბრო თემას იჩენ და ა.შ.

რჩევის მოსაცემად მეგობარს გავესაუბრე, მურაკამის და მიშიმას შემოქმედებას ადრე ვარ გაცნობილი, სხვა მწერლებზე დავეკითხე.

მაღაზიაში მისულს კი მისი რჩევა მაინც გადამავიწყდა – “იშიგუროც კარგია, მაგრამ ეგ უფრო ბრიტანელ მწერლად ითვლება, იქ გაზრდილი კაციაო” – სწორედ კაზუოს წიგნამოჩრილი დავბრუნდი სახლში.

გადავფურცლე და მართლაც – შემრჩა ინგლისელი ბატლერის ისტორია, წმინდა ბრიტანულ რეალობაზე დაწერილი, არაფერი იაპონური იქ ნახსენები რომ არ იყო.

გამეცინა, ჩემი გეგმა ასე უცებ რომ ჩაფლავდა, დაწყებული წიგნის მიტოვებაც დამენანა – კითხვას შევყევი.

და იქნებ ძაან საჭიროდ წასაკითხ თემასაც გადავაწყდი, აი ასე, “შემთხვევით”, ბევრ რამეზე რომ დაგაფიქრებს კაცს, უკან მიგახედებს და მომავალშიც რაღაცეების გადაფასებისკენ გიბიძგებს..

მანამდე კი, კიდევ ერთხელ შევკრავ ჩემს ბარგი-ბარხანას, აქაურ რეალობის გაქცევის კიდევ ერთ უშედეგო ცდაში. ცოტახანი ბედნიერი ვიხეტიალებ სრულიად უცხო გარემოში და მერე…

მერე კიდევ ერთხელ მომიწევს დაფიქრება.

ყველაზე მოკლე მოგზაურობა

წინა ღამენამუშევარმა რამოდენიმე საათი წავუძინე და გამთენიისას ისევ ფეხზე ვიყავი – აირზენას ეკიპაჟს ფრენაში უნდა გავყოლოდი. წელიწადში ერთხელ სამსახურიდან ასეთი ახალი ვალდებულება დაგვიწესეს პილოტების საქმის უფრო ახლოს გასაცნობად, რაც იდეაში მომავალში მუშაობაში და უკეთეს კომუნიკაციის წარმოებაში უნდა დაგვეხმაროს.

აქამდე სულ ერთხელ, ლუფთანზას ეკიპაჟმა თუ მომცა საშუალება თბილისში დაჯდომის ფაზაში პილოტთა კაბინაში შევსულიყავი და რათქმაუნდა წესით ეს მომავალი ფრენაც საინტერესო უნდა ყოფილიყო, მაგრამ იმ მომენტში დაღლილობა უფრო მძლავრობდა და ინტერესს ანელებდა – დაზომბებული ავღოღდი აირზენას ემბრაერში.

მზე ამოიწვერა და მალე ჩვენც ჰაერში ავიჭერით.

აფრენა-დაჯდომის ფაზა პილოტთათვის ყველაზე საპასუხისმგებლო მომენტია, როდესაც ხომალდი ხელით იმართება და ბევრი წვრილმანი რამ ხდება – კალკულაცია, პილოტირება, ფრთების მოდიფიკაციის ცვლილება, შასის გახსნა-დახურვა და ა.შ.

დანარჩენი კი?! კრუიზის ფაზაში შეგიძლია უბრალოდ იძინო.. ნუ ხანდახან სიხშირის შესაცვლელად რომ დაგიძახებენ, პასუხი უნდა გასცე და მორჩა. ვინანე, დროის მოსაკლავად წიგნი რომ არ წავიღე. ვიჯექი გაჯგიმული არც თუ კომფორტულ jumpseat-ზე და უძილობის დაღლილობას ვუძალიანდებოდი.

თურქ კოლეგებს რადიოზე ოდესელები ჩაენაცვლენ. მერე ბუქარესტის კონტროლს ბუდაპეშტი მოჰყვა, მერე ბრატისლავა და ჩეხეთსაც ვუწიეთ.

პრაღის აეროპორტში სულ ერთი საათით შევყოვნდით. მომენტით ვისარგებლე – აეროპორტის აპრონზე (სადგომი) ცოტა ფეხი გავშალე. მერე თბილისისკენ მომავალი მგზავრიც ამოიხიკა და სამსაათიანი ფრენის შემდეგ ისევ საქართველოს ვუწიეთ.

მგზავრობის დასრულებით უბედნიერესი გამოვბობღდი ვიწრო კაბინიდან – გულში ვფიქრობდი, რამდენი უნდა გადამიხადონ, პილოტობა მომინდესთქო.. ალბათ ძაან ბევრი. ჩემთვის წამება იყო ჯამში რვა საათი ერთ ადგილზე ჯდომა – კარგი პროფესია ამირჩევიათქო..

კი, ჩემი საქმეც “მჯდომიარეა”.. მაგრამ სინამდვილეში ხშირად დავბოდიალობ – ერთი ადგილზე ჯდომისგან გაბეზრებული ე.წ. სამუშაო პულტს გარშემო წრეებს ვურტყამ. პილოტის კაბინისგან განსხვავებით, ჩემს სამუშაო დარბაზში სივრცე დიდია, გარშემო კოლეგები ბუჟღაობენ და არის ერთი გადაძახილ-გადმოძახილი.

მოგშივდება? ვინმე შეგცვლის, ცოტას “წაისაჩკავებ”, სიგარეტს გააბოლებ. იქ კი?! საჭმელსაც კი კაბინაში მოგართმევენ..

მოკლედ დღის ბოლოს ფრენამოლეული უბედნიერესი მოვაბიჯებდი ხმელეთზე..

…

P.S.

ეს პატარა ვიდეოები აფრენა-დაფრენის დროს გადაღებული. ბოდიში, ეკრანსს არ ვუყურებდი და თბილისში დაჯდომა ფაქტობრივად რაც საინტერესოა, ის არ გადამიღია, მხოლოდ ხომალდის ჭერი ჩანს.. მაგრამ რაცაა ესაა.
..
თბილისიდან აფრენა (31L კურსით)
თბილისზე დაჯდომა (13R კურსით)
პრაღიდან აფრენა
პრაღაში დაჯდომა

ქორწილი ყაზბეგში

სეზონი შემოტრიალდა და გეზი ისევ ყაზბეგისკენ გვაქვს – რამოდენიმე დღის წინ კაკომ მომწერა, პატარა ქორწილს ვიხდი და აბა გელოდებიო. სამსახურის გარემოთი ვისარგებლე და პარასკევს წამსვლელ ხალხს დავემგზავრე. მე, მიხო, ქეთო და სიჭინიო ვზივართ მანქანაში და რამე თუ გვაწუხებს, ცოტა მოძალებული შიმშილის გრძნობაა.

გზად რაღაც რესტორანში სხვებიც შემოგვიერთდნენ, ცოტა წავიხემსეთ და საათში უკვე დანიშნულების ადგილას ვართ.

პატარა, კომფორტულ კოტეჯებში დავბინავდით და საქორწილო დეკორაციების გაწყობას შევუდექით. ზამთარში გატარებული მშვენიერი რამოდენიმე საღამოს შემდეგ სასტუმრო ოიშეს პერსონალი მეგობრულად დაგხვდა და აგერ ერთად დავფუსფუსობთ სტუმრების მიღებისთვის ადგილის გასაწყობად.

მალე მზეც მიიმალა და ისედაც გრილი ზაფხულის ფონზე, მოსაღამოვებულზე მთის სუსხმა გვაიძულა, თუ რამე თბილი სამოსი გვქონდა წაღებული, შევფუთნულიყავით და მერე გზად წაყოლიებულ ჯინსაც ხარბად მივეძალეთ.

ალკოჰოლმა და მგზავრობამ თავისი კვალი მაინც დაგვამჩნია და შაბათს ზარმაცულად გვიანობამდე მივეცით ძილს თავი – ისევ აკაკის მოწერილმა გვაიძულა ცოტა ავჩქარებულიყავით შემორჩენილი საქმის დასასრულებლად.

თავის მხრივ ანი და აკო ათასი წვრილმანის მოსაგვარებლად დარბოდნენ – საღამოს დაგეგმვა, საჭმლის გამზადება, დეკორაციის გაწყობა, და რა გასაკვირი, ამდენ წვრილმანზე ფიქრით და ორგანიზებით ცოტა დაძაბულობა თუ ეტყობოდათ.

ხოდა თუ რამე ჩემში უჟმურობა და სიზარმაცეა, გვერდზე გადავდე. ხელის შეშლის ნაცვლად, რომ მივხმარებოდი და მოვიქოქე.. მოვიქოქე კიდევ რბილად ნათქვამია.

ნელ ნელა სხვა სტუმრებიც მოიკრიბნენ და დათქმულ დროს ელიას მონასტერში ავიხიკეთ – ერთნაირ სამოსში გამოწკეპილი რამოდენიმე ათეული კაცი კარგი სანახავები კი ვიყავით.

ჯვრისწერის ცერემონიალიც გასრულდა და იქვე ფეხით სავალზე სამოქალაქო ქორწინების რიტუალის შესასრულებლად მდელოზე სახელდახელოდ გაწყობილ ალაგსაც მივაშურეთ.

ბუნებას ლამაზად ერწყმოდა ხის მორებით შეკოწიწებული სკამები – მცირე, მაგრამ სადა დეკორაციით გაფორმებული. საჯარო მოხელემ ჩვენი დაგვიანებით ცოტა აღელვებულმა სწრაფად ჩაარაკრაკა გაზეპირებული, მრავალგზის ნათქვამი ფრაზები.

და ცოტახანში რიტუალის ოფიციალურ მხარე მოლეულებმა ისევ ოიშეს ეზოს მივაშურეთ, სადაც ასევე სადად გაფორმებული გარემო და საჭმლის პატარ-პატარა ლანგარზე გაწყობილი დოზები გველოდა.

მალე ხალხის ფუსფუსის ხმაური სოლოს (სოლომონი) გიტარის ხმამ და მაგდას მშვენიერმა ვოკალმა გადაფარა და საღამოც მოიქოქა..

მერე იყო ბევრი ცეკვა, მხიარულება და მომღიმარე სახეები.. მაიმუნობის და სიცელქის ხასიათზე მოსული მე. ამ ყველაფრის ფონზე ვერავის რომ დავაჯერებდი, სინამდვილეში ერთგვარი უხასიათო უჟმურიც რომ გახლავართ. იშტაზე მოსულმა ბოლოს მიკროფონიც რომ მოვიხელთე და სპონტანურად რაღაც მოგონილი სიმღერაც მივახურდავე სოლოს მშვენიერი რითმის ფონზე..

კვირას დილით ბორჯომჩახუტებულებს გამოგვეღვიძა – დადებითი ენერგიით დამუხტულები გამოვუყევით ტურისტებით გადატენილ თბილისისკენ მომავალ გზას..

P.S.

მადლობა ჩვენს მასპინძლებს, სასტუმრო  ოიშეს პერსონალს

ასევე ვიზუალის შექმნისთვის ქოჩოს – ამ ჩანაწერის ფოტოც რათქმაუნდა მისგან არის “მოპარული”

მუსიკალური გაფორმებისთვის სოლოს და მაგდას

და რათქმაუნდა ანის და აკოს, ამ მშვენიერი საღამოს ჩუქებისთვის.

ზაფხულიც

უცნაური ზაფხული გვიდგას – ხშირად წვიმიანი და გრილი საღამოებით.. გაგვიმართლა თბილისში ჩარჩენილებს, ძილის დროს რომ არ ვიხარშებით..

მაგრამ ამინდის სიგრილეს, პოლიტიკური გარემოს პიკურ ტემპერატურაზე დუღული არ გვარგებს – ყველა მხრივ რომ იღვრება ჩვენს ცხოვრებაში და გემოს უფუჭებს ყველაფერს.

რუსთაველი და იქ აქციაზე დგომა ამ ქვეყანაში მგონი არასდროს დაკარგავს აქტუალურობას – ყველა მთავრობა “გვაძლევს” ამის მიზეზს, ვიდგეთ იქ მოთხოვნებით დახუნძლულები.

მაგრამ მთავრობის სიყეყეჩეს ვინ ჩივის, კიდევ უფრო დიდი დოზით სოც-გარემოს ათვისება და იქიდან ბოტ-დაზომბირებული “საზაოგადოების წარმომადგენელთა” მიერ რეალობის გადაკეთების და სხვანაირად მოწოდების მუდმივი ცდაა გამაღიზიანებელი.

იყო რვა ივლისი, როდესაც ავტობუსებით დაგვაშორიშორეს ზომბილენდის წარმომადგენლებს დანარჩენი საზოგადოება. წინა ღამით ნამუშევარი, გამოუძინებელი მივედი ოთხისკენ ადგილზე. რა მეგონა, გამთენიამდე თუ მომიწევდა იქ დგომა.. – თამაშში, აბა ვის უფრო მაგარი ნერვები აღმოაჩნდებოდა, მართლა იდეის ქვეშ გაერთიანებულ ხალხის ჯგუფს, თუ… ორკებად მონათლულ ჩვენს “ძმებს”..

არა, ვერ ჩავუღრმავდები ყველაფერს, სინამდვილეში ყველაფერი ეს რა დიდი დოზით იჭრება ნეგატიურად ჩვენს ცხოვრებაში.. ვერ მოვყვები ყველა დეტალს.. უბრალოდ აღარ მინდა აქ ამოვთხარო და კიდევ უფრო დავიმძიმო განწყობა.

…

ხოდა სხვა ყველაფერი წვრილმანზე წვრილმანად მოჩანს.. მოვყვე კი?! ვიზა რომ ავიღე და ჩემოდნებს შევკრავ მალე? აი ასე – სიტყვაც კი კმარა ამაზე. იქ სხვა ამბები?!.. სულაც სიცარიელე იყოს.