ვარშავა

    საბოლოოდ მარტოს მომიწია წასვლა. გარეთ ყინავს, ასე მინუს ცამეტ/თოთხმეტი გრადუსია. ქუჩაში ათიდან ორი–სამი კაცი თუ გპასუხობს ინგლისურად. რუსულზე ლაპარაკიც ზედმეტია – ერთი, ხო ერთი კაციც არ შემხვედრია ვინც რუსულად დამელაპარაკება.

    ხოდა ვისმენ მათ პოლონურს, სინამდვილეში საკმაოდ რომ წააგავს რუსულს. ვიჭერ საერთო სიტყვებს, ცოტაც ჟესტიკულაციის მიშველიება და საუბრის შინაარსიც ასე თუ ისე გასაგები ხდება. მერე მადლობას ვიხდი და ვაგრძელებ გზას.

    სიცივისგან გათოშილი, რომც არაფრის ყიდვა მინდოდეს, დროდადრო თავს რაიმე მაღაზიაში შევჩურთავ ხოლმე. ცოტას გაყინულ სხეულს გავითბობ და მერე ისევ გარეთ “სასეირნოდ” გამოვდივარ. ქუჩაში ხალხი კი გიჟურ ტემპით დადის – ფეხს ვერ აუწყობ, არადა ნელი სიარული თითქოს თავადაც არ მახასიათებს.

    ტრანსპორტში ოთხი დღის მეცადინეობა საკმარისი არ აღმოჩნდა სამგზავრო ბილეთის შესყიდვა პატიოსნად დამეწყო – ხან აპარატი არ დამხვდა, ხანაც ქაღალდის ფულს არ იღებს ეს აპარატი, ხან კი სპეციალური სამგზავრო ბარათი არის საჭირო. მძღოლი კი უსიამოდ იჭყანება ფულს რომ გაუწვდი, სანამ ხურდას მოქექავს..

    დიდი ზარალი მაინც არ მივაყენე ვარშავურ მუნიციპალიტეტს – სულ ორიოდე გაჩერებაში ვარ ცენტრიდან და მუსიკის სმენა–სმენით ხშირად ფეხით მივუყვები უკვე ნაცნობ ქუჩებს.

    სიცივე შარშან მოვლილ ცხელ ინდოეთზე მაწყებინებს ფიქრს – იქ ორ ნაბიჯში სამასი კაცი რომ გკითხავს, საიდან ხარო?! აქ კი დადიხარ შენთვის. კაციშვილი არ ინტერესდება, ზედმეტ კითხვას არ გისვამს. თუ რამე გაგიჭირდა, მერე კიბატონო – გულიანად გეხმარებიან, კეთილგანწყობა მოდის.

    საღამოს კი მრავალი ბარი და ალკოჰოლი. იცოცხლე, ხმაური და მხიარულება ამათი უნდა ნახო. ერთ ჭიქას მეორე მოსდევს, სხეული თბება, გონება იბინდება. მუსიკა ცოცხალი და ენერგიული ამჩატებულ კაცს გიყოლიებს.. გარშემო ყველა ცეკვავს, ცეკვავ შენც. ვიღაცას უღიმი, ისიც გიღიმის..
– და თქვენი სახელი?
– ადრიანა..

18-22 დეკემბერი

ისევ ლიტვისკენ

    აბა რა გამახსენდება მოკლედ, სულ არაფერს ასე გაკვრით მაინც ვთქვა როგორ იყო საქმე:

    ჯერ იყო თბილისი და შეცდომით დარიცხული 1500 ლარი. გამიხარდა და მალევე მეწყინა, როცა სამსახურიდან ზარიც მოყვა და უკან დაგვაბრუნებინეს შეცდომით დარიცხული თანხა.

    მერე სამი საათი აეროსვიტს ველოდეთ. მიზეზი – იმათ ამათ ფული არ გადმოურიცხეს და სანაცვლოდ ამათ იმათ საჰაერო სივრცეში შემოსვლა აუკრძალეს.

    დრო კახელებში ვახშმობით მოვკალით. ამასობაში ხოხოლ–გრუზინებმა ფულზეც მოილაპარაკეს და რამოდენიმე საათში ვილნიუსში მშვიდობიანად დავფრინდით.

    გარეთ წვიმს და უჟმური ამინდია, იქაური დროით ღამის სამი საათია, აქაურით – ხუთი. სასტუმროში მივედით და ლოგინში შევძვერი. ოთახში ვინ მყავს შემოსახლებული, აღარ ავღნიშნავ – გაცვეთილი თემაა. თან ხვრინავს და კიდევ ხო ყურსასმენში მუსიკის სიგნალი უფრო მძლავრია, ვიდრე მისი ხვრინვისგან წარმოქმნილი ტალღები.

    დილით ვიღვიძებ – ნაცნობი სახეები, ნაცნობი გარემო, განრიგიც ნაცნობი. შარშან აშკარად უფრო დიდ შთაბეჭდილებას ახდენდა გარშემო ყველაფერი. წელს ემოცია ნაკლები. თან გაციების გადამკიდე ანტიბიოტიკებს ვსვამ, სასმელს ვერ ვეკარები. ხასიათზე მოსასვლელად კი ჩემთვის ერთი–ორი კათხა მისწრებაა. თან ერთი ბარია – იფ იფ ისეთი ლუდი აქვთ! იქვე ხარშავენ..

    შემდეგ დღეს ტურნირი დაიწყო. დილაუთენია თამაშებია, მერე თავისუფალი დღე და რაც გინდა აკეთე.

    ერთ საღამოს იქაურმა კოლეგებმა მიგვიპატიჟეს – ზაფხულში თავად გვსტუმრობდნენ თბილისს და მაშინდელი პატივისცემა ახსოვდათ. მანამდე სადღაც უბრალო ბარში მსუბუქად ვისადილე, იმის იმედად, რომ მოგვიანებით გემრიელად მოვილხენდით.

    გულზე შემომეყარა, როცა საღამოს რესტორანში მენიუ გადავშალე და ზუსტად იგივე არჩევანი დამხვდა, რაც რამოდენიმე საათის წინ ბარში წახემსებისას. წამიერად ჩვენებური უხვად გაშლილი ქართული სუფრა გამახსენდა..

    შემდეგ დღეს ტურნირიც დასრულდა – მერე დახურვის ცერემონიალი, ანუ ბევრი ალკოჰოლი და ღრეობა. მე ვზივარ ისევ ფხიზელი.. თავი ცოტა ტატიანსთან საუბრით შევიქციე. არა ეს ფლირტის გაბმის ცდა სულაც ნუ გეგონებათ მეგობრებო. ტატიანა ორმოცს მიტანებული წარმოსადეგი ქალია, რომელიც ასევე თბილისში გავიცანი და კარგი ნაცნობობაც ჩამომიყალიბდა.

    ხალხი გამოთვრა, მიმოიფანტა – სასტუმროს ბარს მოედო. მხიარულობა მეც გადმომედო და სხვადასხვა ქვეყნიდან ჩამოსულ კოლეგებთან ხუმრობა–ლაპარაკაში ლამის დაგვათენდა.. ბოლოს ისევ ბარმენმა იყოჩაღა – თქვენი დიდი ხათრი მაქვს მაგრამ ვიკეტებით და კულტურულად დაგვახვევინა..

    მერე როგორც ხდება ხოლმე, იყო ერთი–ორი ისევ ძმაკაცური ჩახუტება და ფიცი, რომ ერთმანეთს სტუმრად აუცილებლად ვეწვეოდით და გამგზავრებამდე რამოდენიმე საათით თვალის მოსახუჭად გავილალეთ.

    შევდივარ ოთახში და ის კი ისევ გემრიელად ხვრინავს, სასწრაფოდ ipod–ს დავწვდი..

    დილით თეიმურაზი (ლიტველი კოლეგა) დაგვადგა და დანაპირები შეასრულა – ქალაქგარეთ წაგვიყვანა და ძველი ციხესიმაგრე დაგვათვალიერებინა. ეს კაცი ცალკე აღნიშვნის ღირსია, ასეთ კეთილ ადამიანს იშვიათად თუ გადაეყრები.

    მშვენიერ გარემოში ამოვყავით თავი – ტბები და პატარა კუძულებზე გაშენებული ციხექალაქი. ყინავდა, მაგრამ თემომ თერმოსით წამოღებული ჩაი შემოგვთავაზა – ცხელმა სითხემ გათოშილ სხეულში საამოდ დაგვიარა, გავთბით.

    მერე ადგილობრივი სამზარეულო კიდევ ერთხელ დავაგემოვნეთ და გეზი აეროპორტისკენ ავიღეთ.