სტადიონზე გამოკეტილები..

და ვაგრძელებ ჩემს უკუღმართ უკუმოყოლის ტრადიციას და დავწერ მორიგ ისტორიას, რომელიც წინ უძღვოდა ჩემს აქამდე მოყოლილ პარიზულ ვოიაჟის ამბებს.

მოკლედ ფეხბურთის სიყვარულმა, გეზი საფრანგეთის ყველაზე დიდ სტადიონისკენ აგვაღებინა – სტად დე ფრანს, სადაც მამლებმა 98 წელს ბრაზილიას 3:0 მოუგეს და მსოფლიო ჩემპიონები გახდნენ.

შორიდანვე დიდი ეფექტს ახდენს ეს გრანდიოზული ნაგებობა, ნაბიჯს ავუჩქარეთ, მაგრამ მალე გულზე შემოგვეყარა – ეზოში შესასვლელი ჭიშკრები გადარაზული დაგხვდა. ბოლოს ერთ ღია კარს მივაგენით, გაძვალტყავებული ასაკიანი ნეგრი ზის შესასვლელთან.

სარალიძემ თავის გენიალური ნიჭით ათვისებულ ფრანგულით მიახვედრა რომ შესვლა გვინდოდა.
– ბოდიშიო, სტადიონზე დამთვალიერებელთა მიღება ხუთზე მთავრდებაო, საათს დავხედეთ, ექვსია დაწყებული, წაგვიხდა ნირი.
– მაგრამ, მაგრამ თუ ბუტიკში გინდათ შესვლა, ის კი არის ღია, შეგიძლიათ მიბრძანდეთო.

– “oh oui boutique, oui” – იხტიბარი არ გავიტეხეთ და ეზოში შესვლის შანსი აღარ გავუშვით. ყველა ასასვლელი კიბე გადარაზულია. ინვალიდების ლიფტი მოგხვდა თვალში. გიორგას გადავხედე – ჰა შენც ამას ფიქრობ?! გიოს ღიმილი კი იყო პასუხი.

ღილაკს დავაჭირეთ და ლიფტის ჩართვის ხმამ გული გაგვიხარა. რამოდენიმე უშედეგო ცდის შემდეგ ბოლოს ზევითაც დავძარით და სტადიონის სულ ზედა ტრიბუნაზე ამოვყავით თავი.

ბედნიერებმა ჩვენი საზრიანობით რამოდენიმე წუთი სურათების გადაღებით გული ვიჯერეთ და უკან გამოვტრიალდით. შევდივართ ლიფტში – აღარ იძვრება ქვევით, ერთჯერ, ორჯერ, სამჯერ, ათჯერ ვცადეთ ყველა ღილაკი, ძვრა არ აქვს. გამოვედით, სხვა ლიფტს მივაშურეთ, იქაც წარუმატებლად. ვუყურებთ კიბეებს, ყველაფერი დარაზულია, დაბლა ვერ ჩახვალ.

ერიჰაა, უკვე ცუდი ფიქრები იწყებს თავში ტრიალს, ლამის გრეგის ნომერი ავკრიფე – რა კაი საუბარი გაიმართებოდა:
– ჰელლოო გრეგ, იცი, სტად დე ფრანსზე შიგნიდან გამოვიკეტეთ და გარეთ ვერ გამოვდივართ, ხომ ვერ გვეტყვი ეს ჯანდაბა ინვალიდების ლიფტები რა პრინციპით მუშაობს, დაბლა არ ჩავყავართ.. – ამჯერად კი ინფაქტს ვერ გადაურჩებოდა ჩვენი ძვირფასი მენეჯერი.

სტადიონს გასასვლელის ძებნაში უშედეგოდ ერთი წრე დავარტყით და ამ დროს ცა გაიხსნა – უკვე იმედი გადაწურული რომ გვქონდა, მეორე დილამდე ალბათ აქ მოგვიწევს ჯდომათქო, საპირისპირო მხარეს გასახდელების ადგილიდან ტრიბუნაზე ბავშვთა გუნდი გამოჩნდა, სამახსოვრო სურათების გადასაღებად იყვნენ შემოშვებულები.

– ე ბიჭო მგონი გვეშველა, მორიგი ნახევარწრე დავარტყით სტადიონს – ამოვისუნთქეთ, კარები შეღებული რომ დაგხვდა. გახარებულები დავეშვით ქვევით კიბეებით.. გზად ბუტიკშიც შევიარეთ, რაიცი ეკითხათ, სად იყავით, ტყუილის თქმა აღარ დაგვჭირდებოდა..