ხუთი წელი, პახმელია, გზა და ქელეხი ახალციხეში

ხუთი წელი გავიდა..

რა გასაკვირი ის ექვსეული გამოვარჩიო, ვისთანაც ერთად ნახევარი წელი ტულუზაში ვისწავლე. მერე ეს ხალხი სამსახურში სხვადასხვა სმენებში დავიქსაქსეთ და სამუშაოს სპეციფიკის გადამკიდე, იშვიათად თუ ვახერხებთ სრული შემადგენლობით შეკრებას.

ამას წინათ კი ისევ დარიუსამ იყოჩაღა – “ხუთი წელი გვისრულდება და არ ავღნიშნოთო..” ხოდა აღნიშვნაც ასეთი უნდა, როგორიც მერე მოვაწყვეთ..

საღამო შედგა! ლაღი, მხიარული, ნაღდი…

გამთენიისკენ ტაქსიდან ფეხარეული გადმოვედი და სახლში საწოლზე მძიმედ დავებერტყე.

დილის რვაზე კი რეზომ დამირეკა – და ეს ზარი სამყაროს აღსასრულის მანიშნებელზე არანაკლებ მძიმედ მოსასმენი იყო..

გონება აშკარად დაბინდული მქონდა – სხვა ნებისმიერი საღად მოფიქრალი, მერე რა რომ წინა დღეს სიტყვა მივეცი, მყისიერად მოუსვლელში გაისტუმრებდა ჩემს კურსის ძმაკაცს და ტკბილად ძილს შეიბრუნებდა, ვიდრე ახალციხეში გაყოლაზე დათანხმდებოდა…

ცხრაზე უკვე დაბლა ჩავბენტერდი და დაჯღანული სახით რეზიკოს მანქანის კარი გამოვაღე… კაპანაძის პაპის გასვენებაში უნდა წავსულიყავით..

საზურგე ბოლომდე გადავწიე, გადავწექი და სანამ ქალაქის დანჯღრეულ ქუჩებს გავცდით, მე ჩემი დამემართა.. გორის ტრასას კიდევ არაუშავდა.. აი ხაშური კი…

მოკლედ, სანამ ახალციხეს ჩავაღწიეთ, ლამის მერაბას პაპას მივეწიე საიქიოს.. ძლივს გადმოვბორდღდი მანქანიდან – საპატიო წრე დავარტყი..

ქელეხიდან მალე გამოვიძურწეთ და აი გზად ნელნელა ადამიანს დავემსგავსე, შეგრძნებებიც გამოცოცხლდნენ – მივხვდი რომ მაგარი მშიოდა და გზად საჭმელად გადავუხვიეთ..

მერე კი რაც მოხდა, ეს უბრალო დამთხვევაც აღარ არის – ერთი მეორეზე გაჩერდნენ კაპანაძეებით დახუნძული ქელეხიდან წამოსული მანქანები. მადა მაინცდამაინც ყველას ერთსადაიმავე ალაგს ეწვია…

ჯერ ერთი მაგიდა შევაერთეთ.. ბოლოს კი იმდენი შინაური შემოლაგდა, მივადგით და მივაერთეთ, თუ რამე იდგა გარშემო.. ნეტავ მასე გაერთიანებული საქართველო მანახა..

თბილისში რომ შემოვედი, უკვე მხიარულად ვჭიკჭიკებდი..