…

…

“რა სამწუხაროა…”

თვალებზე ბინდი მქონდა გადაკრული, რეალობა უფრო სიზმრის საბურველში იყო გახვეული…

ფეხებმა არ მომასვენა, რამოდენიმე ასეული მეტრი წავჩანჩალდი. ბედის ირონია – თითქოს გავიღვიძე, მაგრამ სიზმარი ისევ იქ იყო, არსად გამქრალიყო..

დილით გავიღვიძე, გონება ნელ-ნელა დაიწმინდა. კადრები ამოტივტივდა. გამიკვირდა, გამიკვირდა, რადგან ორი თვალი ადგილზე თითქოს და მაინც ვერაფერი დავინახე, ყურებმა ვერაფერი შეისმინა, ხელებმაც მგრძნობელობა დაკარგა, სურნელს და გემოს საერთოდ აღარც ვახსენებ..

ზედმეტმა შუქმა თვალები მაინც მომჭრა. ერთი კვირის დამშეული კაცივით მივუჯექი გემრიელ სუფრას.. მაგრამ პირი ვერაფერს დავაკარე – ნისლივით გაიფანტა ყოველი კერძი წამებში.

წიწიბურა შემოვდგი დასანაყრებლად გაზზე. დღე დღეს მიყვა. ერთფეროვნება შემიამხანაგდა.

მერე ცუდად მოვიქეცი და საკუთარი საქციელით წახალისებულმა კიდევ ერთხელ ვცადე ის დღეები გამეხსენებინა.

მდინარეს დავუყევი, შეცურვა მაინც ვერ გავბედე.

გამოხდა ხანი და ისევ ჩამოვჯექი სანაპირობზე. ნაცვლად ინსტიქტისა თავით გადავშვებულიყავი, ამჯერად უბრალოდ ვიჯექი და მისი ხმაურის მუსიკას ვუსმენდი, ვუსმედი და არც ვცდილობდი დამემახსოვრებინა ეს მელოდია.

მაგრამ მას შემდეგ იმდენჯერ ჩავუყევი ამ მდინარის სანაპიროს, უკვე დაკვირვების გარეშეც შემოცოცდა ტალღების რხევა ცნობიერში… ღიღინითაც კი ავყევი..

და სანამ გამეღვიძა…