სხვა კონტინენტზე 2

სახლისკენ წამოსვლის დრო იყო.. უკან იმხელა გზის ისევ ფეხით გამვლელი მე აღარ ვიყავი და მეტროში ჩავძვერი. მიმართულება ვიკითხე – ქვედა ლიანდაგზე უნდა ჩახვიდეო.

კარგი ვქენი, ბაქანზე კიდევ ერთხელ რომ დავაზუსტე – ეს მატარებელი ხომ “იქეთ” მიდისთქო და თურმე არა. პირველივეში რომ ჩავმჯდარიყავი, სადღაც ბრუკლინში ამოვყოფდი თავს. არადა სულ რამოდენიმე სადგურის გავლა მჭირდებოდა, ტაიმს-სქვერზე მოსახვედრად, საიდანაც ექსპრეს-ბასი სტეიტენ აილენდზე გადამიყვანდა.

ინდუსი გოგო დამეხმარა, ეს არა, შემდეგი მატარებელი გჭირდება, მეც მას ველოდები, გამომყევიო. თავი ვერ შევიკავე, მისი ძლიერი აქცენტით ცალსახა იყო მისი წარმომავლობა. მუმბაიდან აღმოჩნდა. მეთქი, თვეზე მეტი შენს ქვეყანაში მაქვს ნაბოდიალები, ქალაქები რომ ჩამოვუთვალე, ზოგი საკმაოდ არატურისტული და მიყრუებული ადგილებიც, აშკარად გაკვირვება აესახა სახეზე.

აბა როგორი იყოო.. არც მომიტყუებია – საინტერესო და თავგადასავლებით აღსავსე-თქო. დადებითად რომ დავუხასიათე, აშკარად ესიამოვნა, რადგან იქ ნამყოფი ხალხი ხშირად სხვა რამეზე, უფრო ნეგატიურ გამოცდილებაზე აკეთებს აქცენტს.

რამოდენიმე სადგური ერთად ჭორაობაში გავატარეთ, გამოვემშვიდობე ნატალის და ისევ ზევით ამოვძვერი ავტობუსის გაჩერების მოსაძებნად.

მძღოლიც ინდუსი შემხვდა, ბასლაინი გაჩერებამდე რამოდენიმე მეტრში უშნოდ გაჩერებულმა მანქანამ რომ გადაუხერგა, რომელიც, სამოძრაო ზოლი ისე იყო გადაჭედილი, ვეღარ ახერხებდა ბასლაინის გათავისუფლებას. ნერვული სიგნალები და ხუთი წუთი ამ კადრის შემყურე, სანამ მწვანე აინთო და მანქანები ცოტა არ დაიძვრნენ. დაღლილს არადა ერთი სული მქონდა, სავარძელში ჩავშვებულიყავი.

გზა ჯერსი-სიტის გავლით მიდიოდა, ასე ამოვყავი სულ სხვა შტატში თავი – გვირაბში გავძვერი და მანჰეტენი ხელმარცხნივ მოვიტოვე. ღამის ნიუ-ორკმა კიდევ უფრო სხვა ელფერი შეიძინა – ნაძვისხეს რომ წააგავდა ეს აწოწილი გაბრდღვიალებული შენობები. ცა გარშემო რამოდენიმე ერთეულ ახლო-ახლო აეროპორტში დამფრენ-ამფრენი თვითმფრინავების გაბარიტული შუქებით იყო გადაჭედილი – მოკლედ სივრცე არ იყო, ადამიანი ხელი არ ყოფილიყო ჩარეული.

ჩემს გაჩერებას მივაღწიე და დამღლელი დღეც მასე გასრულდა.

და შემდეგი დილა ისევ იგივე გზა, უკან მანჰეტენისკენ და ქალაქში ჩაკარგვა.

ფეხით სიარულის დაღლა ნელ-ნელა მოცოცავდა, მაგრამ მაგას ვინ დაეძებს, როდესაც გარშემო ყველაფერი უცხო და ახალია. მზის ჩასვლის მომენტში ქალაქი განსაკუთრებულ ფერებს იძენს. მზის სხივები კორპუსებს შორის სადღაც პოულობენ ღრიჭოს და ალაგ-ალაგ არეს უფორმოდ ეფინება და იქაურობასაც სულ სხვა, საოცარ ელფერს სძენს.

9/11-ის მემორიალთან გავიარე. ტყუპების ალაგს ორი უზარმაზარი ფანტანია აწი მოწყობილი – საძირკველისკენ სადღაც უსასრულო სიღრმეში რომ ჩაედინება წყალი. მერე ბრუკლინ-ბრიჯზე გადავიარე ფეხით და სანდროს რჩევით იმ მცირე პარკში ამოვყავი თავი, საიდანაც ულამაზესი ხედები იშლება, ასე ფილმებში და ფოტოებზეც ეს კადრები უთვალავჯერ რომ გვინახავს. ცოცხლად კიდევ უფრო შთამბეჭდავია იქაურობა.

მერე ცოტა წავიხემსე, ბარსმიღმა პერსონალს ორჯერ რომ ვამეორებინებდი ნათქვამს.. ყური ჯერ ვერ შევაჩვიე აქაურ სწრაფ სიტყვა-პასუხს და აქცენტს..

შემდეგ ისევ ფეხით სამხრეთისკენ, ფერით გადაცურული ყურე, რომელიც უფასო და ქალაქის ერთ-ერთი მთავარი ატრაქციონია… ხალხი კამერა-ტელეფონებით გამოფენილი და უამრავი გადაღებული ფოტო.

ორი დღე გავიდა სულ და გრძნობა კი უკვე ისეთი მაქვს, თითქოს კვირებია აქ ვარ. ასეა, როდესაც დილით 7-8-ზე უკვე ზეზე ხარ და მერე საღამომდე ფეხით მრავალ კილომეტრს ფარავ. თვალისთვის და ყურისთვის ყველაფერი ახალი და ტვინს ამხელა ინფორმაციის გადამუშავება უჭირს კიდეც… ხოდა დღეს, პარასკევ დილას უკვე სახლში დავდე ერთი ადგილი – ცოტა განვიმუხტები და საღამოსთვის მოვემზადები..

ეს მეორე ნაწილიც აქვე დასრულდეს.