Antibes

ახირებული ვინმეა ზოგადად ადამიანი.. რომიდან მადრიდში ამოვყავი თავი – უნდა გენახათ კარმენის გაოცებული სახე, თანამშრომლების მორიგ ჯგუფს სიმულატორების ოთახში რაღაცას რომ უხსნიდა, შემოტრიალდა და მე შემეფეთა, იქვე ჩუმად მდგომს და მომღიმარს..

მერე იგნასიოც მოვიდა და ჯერ პატარა კაფეტერიაში ლუდით გავიგრილეთ ყელი, შემდეგ კი ერთი ვინმე ბასკის რესტორანში წამიყვანა გემრიელი კერძების დასაგემოვნებლად. არის ესპანელებში ჩვენთვის დიდი დოზით შინაურული თვისებები…

აქამდე ნოემბერში მთელი თვე დავყავი მადრიდში და აწი როგორც მშობლიურ ქალაქში, ისე დავაბიჯებდი ცენტრში ბარიდან ბარში იაფი, მაგრამ კარგი ლუდის დასალევად..

მერე დავითა და პაატაც შემოგვიერთდნენ და გამგზავრების დროც დადგა – მთელი ეს მოგზაურობა ხომ მონაკოს ფორმულა ერთის გრანპრიზე დასასწრებად იყო წამოწყებული.

ხუთეული გავუყევით მანქანით შორ, მომქანცველ გზას. გადავჭერით ლამის ნახევარი ესპანეთი – სარაგოსა, მერე ბარსელონა უკან მოვიტოვეთ და საფრანგეთის სამხრეთ სანაპიროებს დავუყევით.

სახლი ნიცამდე, პატარა დასახლებაში ანტიბესში გვქონდა ნაქირავები. ‘ბეს’ (baise) ფრანგულად გაჟიმვას ნიშნავს, და როცა ქალაქის გადასახვევს ვეძებდით კითხვა–კითხვით, ადგილობრივები უხერხული ღიმილით იჩეჩავდნენ მხრებს – “მასეთი დასახლება აქ არ ვიცითო..”

ქალაქის სახელი “Antibes”, ხო.. – “ანტიბ”, რაღაც მასე უნდა გამოგვეთქვა თურმე..

ისევ GPS–მა გვიშველა.. “Tall”–ს მორიგი ევროცენტიანი ვუსახსოვრე და სულ რაღაც ოთხმოცათასიანი დასახლების ვიწრო ქუჩებს შევუყევით.

მალე კოხტა სახლსაც მივადექით, სადაც კიდევ ორი ქართველი – აკაკი და ზურა გველოდა, ალბათ საკმაოდ ხასიათგაფუჭებულებიც – ნიცას აეროპორტიდან ტაქსმა ოთხმოცი ევრო ისე აწაპნა, კიდევ სამადლობელოდ რომ დაუტოვა საქმე – “შუაღამეს პატივი გეცით და იცოდეთ იაფად წამოგიყვანეთო..”

წყლის გადავლების თავიც არ მქონდა, მკვდარივით მიმეძინა თორმეტსაათნამგზავრევს..

დილით თვალი რომ გავახილე და არე–მარეს მოვავლე, მივხვდი, მშვენიერ ადგილზე გვქონდა თავი ამოყოფილი და აფსუს რომ სულ რაღაც ორი დღით ვრჩებოდით…