Suzuka

კვირა დღე, სამასი კმ/სთ-ით მიქრის ჩვენი შინკანზენი. საათიც არ დაგვჭირდა, ისევ ნაგოიაში ვართ. საიდანაც ჩვენი მოგზაურობა დაიწყო, იმავე ქალაქში ვასრულებთ ამ ჩვენ საკმაოდ ხანგრძლივ ტურნეს.

ბარგი ბინაში მივყარეთ და სუძუკასკენ ავიღეთ გეზი. ტაიფუნმა შაბათის კვალიფიკაცია ჩაშალა და სანაცვლოდ რეისამდე რამოდენიმე საათით ადრე კვირასვე გაიმართა. მოგვიწია ტელეფონში ყურება – ვერანაირად ვერ ჩავუსწრებდით. წინა დღეს ჩვენც სხვა ქალაქის სასტუმროში გამოგვკეტა მოსალოდნელმა სტიქიამ.

ისევ მატარებელი, სუძუკას დასახლებამდე მივაღწიეთ. ავტობუსებია ჩალაგებული – ხალხი ტრეკამდე რომ მიიყვანონ. უნიფორმაში გამოწყობილი ხალხი რიგს აწესრიგებს, გამუდმებით იაპონურად გაჰყვირიან ფრაზებს, ჟესტიკულაციით ისედაც გასაგებია, რა უნდა ვქნათ.

დრო ცოტა გვრჩება – იქაურობას ვერ დავზვერავთ საიდან ჯობია რეისს ვუყუროთ. მონიტორი ვერსად დავლანდეთ, კომენტარი მხოლოდ იაპონურად მიდის. მოკლედ რაღაც გაუგებრობაში ამოვყავით თავი – სტენდის შედარებით ძვირიანი ბილეთი თუ არ გაქვს კაცს, მხოლოდ ერთ მონაკვეთს უყურებ, სადაც სწრაფად ჩაიშხუილებენ ბოლიდები და იმის იქით რა ხდება, ისევ მობილურს ჩავყურებთ – მოკლედ დიდი ვერაფერი სეირია.

გუნებაგაფუჭებულებმა ვუყურეთ ასე ეპიზოდურად ბოტასის ზეობას. რეისის შემდეგ არც ტრეკზე შეგვიშვეს – ნახევარ საათში გავხსნით კარებსო. ხალხი მოწესრიგებულ რიგად დალაგდა, ჩვენ მოცდას და უბრალოდ ასფალტეზე გასეირნებას, სადაც უკვე ყველაფერი ჩავლილი იყო, სახლისკენ ავიღეთ გეზი.

კილომეტრიანი რიგი ისე გაჭიმულა ავტობუსებში მოსახვედრად, კაციშვილი არ ცდილობს ვინმეს გადაასწროს. გვიანღა მივხვდით, ჩვენც ეს რიგი რომ გვჭირდებოდა და გემრიელად “მოვჭერით” მოკლეზე.

მეორე დღეს კი ბარგი-ბარხანა მოვკარით და დაიწყო უგრძელესი სახლში დაბრუნების ვოიაჟი.

ორმოციოდე წუთში თვითმფრინავი ტოკიოში დაეშვა, მერე დოჰასკენ მიმავალ თანამედროვე A350-ში შევიხიკეთ და რომ გვგონია მალე გავფრინდებით, ჩვენ წინა რიგში მჯდომი მამა-შვილი აშარდა – კაცმა გაუგონარი მიზეზით ბიზნესკლასში გადაყვანა მოითხოვა. არადა იქაურობა უკვე ჩვენი ნაკრების ბიჭებით არის გადაჭედილი. წინა დღეების ტაიფუნმა ზოგი რეისი გააუქმა და თვითმფრინავში ერთი ცარიელი ადგილიც კი არაა.

ბევრი იწილო-ბიწილო, საათზე მეტი შევყოვნდით, სანამ ეს მამა-შვილი საერთოდ ბორტიდან არ მიაბრძანეს და დოჰაში ისე ჩავფრინდით, თბილისის თვითმფრინავს ვეღარ მივუსწარით.

დაგხვდა წარმომადგენელი, ვაუჩერები დაგვირიგა და სასტუმროში წაგვაბრძანეს – საღამოს გაგაფრენთო.

დაღლილობა მშვენიერი სასტუმროს ბასეინზე გავიქარწყლეთ – დოჰას მწველ მზეს რომ მივეფიცხეთ.

მერე იყო ისევ აეროპორტი და შედარებით მცირეხნიანი ფრენა, გვერდზე ხმალაძე რომ გვეჯდა და მთელი გზა საუბრით გავუხვრიტეთ ტვინი ჩვენი ნაკრების ათ ნომერს.

თბილისში ისე დავჯექით, უკვე აღარც მქონდა შეგრძნება, მთელი თვე სრულიად განსხვავებულ სამყაროში რომ დავაბიჯებდი.