გორის დილას ფანები

    ხოდა ერთ–ერთი ის იშვიათი იდიოტი ვარ, ვინც საქართველოს ჩემპიონატის მატჩებს ესწრება ფეხბურთში, ისე მიყვარს ეს სპორტი. და რა ხდება ახლა – მოგეხსენებათ წელს გორის დილა (აბა საიდან მოგეხსენებათ, მაგრამ ნუ მე დამიჯერეთ რომ მასეა) პოლიციის ფულით გვარიანად ჯიბესქელ კლუბად იქცა. ამბიცია არ აკლია, არც მსაჯების “კეთილგანწყობა” და ჩაწყობილ–გადაწყობილ მატჩების მოწყობაშიც ხომ ნელნელა სულ უფრო და უფრო იხვეწება და ზე–პროფესიონალიზმს აღწევს.

    მაგრამ ამ მცირე ჩანაწერის გაკეთება ცოტა სხვა ამბავმა გადამაწყვეტინა – კერძოდ ერთობ უცნაურ სანახაობის ხილვამ, როცა მორიგი სპექტაკლის ყურების პერსპექტივით, იღლიაში გაზეთამოჩრილი მიხეილ მესხის ტრიბუნას მივაშურე (არ გეგონოთ გაზეთი წასაკითხად იყოს ამ დროს გამიზნული, არამედ წლებით მტვერდადებულ სკამზე დასაფენ–ჩამოსაჯდომად).

    ხოდა ეს ესაა ფაცხა–ფუცხით ეს გაზეთი სკამზე გავაფინე, ჩემი ძვირფასი საჯდომის სუფთად ჩამოსადებად, რომ ე.წ. ლოჟისკენ გამექცა ანაზდად მზერა, სადაც ჯგუფ–ჯგუფად ჩამომსხდარ ერთ ოცდაათ ისეთ ქალს შევავლე თვალი, ტელევიზორში თუ ნახავს კაცი, ასე ერთათ შეკრებილს. კი მეჩვენა უცნაურად, ხელები ჩემთვის გაკვირვებულმა გავასავსავე, ამათ აქ რა დაუკარგავთთქო და ცალი თვალი მოედანზე დაწყებულ “სპექტაკლს” მივაპყარი, ცალით კი მალულად ლოჟისკენ ვიჭყიტებოდი.

    შესვენებაზე ნაცნობიც კი აღმოვაჩინე აღნიშნულ ლამაზმანების გუნდაში და აბა ასეთ დროს საუბრისგან ვინ შეიკავებს თავს, მე რომ შემეკავებინა. დავუძახე და ფორმალური მოკითვის მერე მაინც ვერ გავექეცი აკვიატებულ კითხვას, მიუხედავად იმის რომ ცოტა უხეშადაც კი ჟღერდა – პირდაპირ ვაჯახე, აქ რა ჯანდაბა გინდათქო?! და თავის გადაქნევით მის “დაქალებზეც” მივანიშნე.

    თურმე ნუ იტყვი, ერთ დროს ნიჭიერი ტანმოვარჯიშე, მერე მოცეკვავე, აწი დაცვის პოლიციის “მენეჯერია” დანარჩენი ლამაზმანებისდაგვარად – “აბა სხვა სამსახური ვერაფერი ვნახეო.” ხოდა როგორც ფეხბურთზე მზრუნველი პოლიცია, აგერ გულშემატკივრის მოზიდვაზეც ზრუნავს – “მე რა, აქ ორი საათი კი ვყურყუტებ, მაგრამ ამ დროს სამსახურიდან მანთავისუფლებენ!”

    მშვენიერია! ვერაფერს იტყვის კაცი. ოლიმპიადაზე მონაწილეობიდან გორის დილას თამაშებზე დეკორაციად სიარული მართლაც რომ საოცარი ნახტომია! აი კონტრასტი!

    მერე სახლში მოვედი ცოტა შეწუხებული, ირონიის სიტყვები ამიკვიატდა ტვინში, და კი მივწერე ერთი ორი შეთითხნული სტროფი ჩემს ნაცნობს:

გორის დილას ფანები
ლამაზ–ლამაზმანები
ტრიბუნაზე ანათებს
მათი ტურფა თვალები

რა დაკარგეს ასეთი?!
განა რაა საცქერი
ერთი ბურთის მადევარ
შორტებიან კაცებში..
გაიტანენ ხანდახან
ამ ბურთს ვითომ კარებში..

სულ ტყუილად მეგონა
სიხარულის ტალღები
იფეთქებდა ქალებში
მათ სევდიან თვალებში
მეცნო სულ სხვა აზრები..

    პასუხად – ბევრი ვიცინეო, იქნებ ბევრი უნდა ეტირა?!