Madrid Tips

მოკლედ ვისაც სამსახურიდან აწი მოუწევს სენასაში სასწავლებლად წასვლა, ვეცდები ჩემი გამოცდილება გავუზიარო, რომ ბევრი წვრილმანი იმაზე ადვილად მოაგვარონ, ვიდრე თავად მომიხდა.

ჩასვლა

აეროპორტში კომპოსტელას სასტუმროს „მარშუტკა“ დაგხვდებათ, გამოსასვლელთან იქვე მარჯვენა კუთხეში იდგა. თავად უნდა მოძებნოთ. სურათზე გამოსახული ლოგოთი ადვილად იცნობთ მას.

საყიდლები/კვება

Mercadonna (Plenilunio) – ეს სუპერმარკეტი იქნება თქვენი საუკეთესო მეგობარი, მადრიდში ყოფნის განმავლობაში, სადაც ყველაფრის შეძენა შეგიძლიათ. ასევე არის უამრავი რესტორან/კაფეტერია განთავსებული, თუ სახლში საჭმლის მზადება გეზარებათ.

თუ დაიკარგეთ, ხალხსაც პლენილუნიოს ხსენებით ადვილად გააგებინებთ, რა ადგილზე გინდათ მისვლა.

მგზავრობა

ქალაქში გასასვლელად ჯერ ავტობუსი, ხოლო შემდეგ მეტრო დაგჭირდებათ. 77 ავტობუსი არის ყველაზე კარგი ვარიანტი ქალაქში მოსახვედრად (1,5 ევრო მგზავრობა), შემდეგ მეტროში ჯობია 10–ჯერ გამოსაყენებელი ბილეთი (11,2 ევრო) შეიძინოთ, სანამ მუდმივ სამგზავრო ბარათს დაამზადებთ.

77–ის გაჩერება იქვეა, 20–25 წუთი მაინც მეტრო Canillejas (კანიეხას)–მდე ივლით. ავტობუსებში უფასო WiFi არის და მეტროს თუ ასე მგზავრობა გირჩევნიათ, მეორე ვარიანტია გაყვეთ ბოლო გაჩერებამდე და კანიეხასის ნაცვლად Ciudad Lineal–ში ჩაძვრეთ. ამით მეტროს ერთ სამ სადგურს გამოტოვებთ, მაგრამ დროში მგონი რომ წააგებთ.

ავტობუსები მგონი მთელი ღამე დადიან, პირადად ღამის 3–ზეც გავყოლილვარ კომპოსტელამდე. ოღონდ ლოდინი შეიძლება დიდხანს მოგიწიოთ გაჩერებაზე (ეს ღამის ავტობუსი რატომღაც 5 ნომერი გაეძრო, მაგრამ მარშუტი 77–ის ჰქონდა).

ჩვენსკენ მომავალი მეტროს ხაზი 2 საათამდე მუშაობს და არის ვარიანტი ქალაქიდან უკან მომავალი ბოლო გაჩერებაზე ამოხვიდეთ Alameda de Osuna–ზე, საიდანაც 20 წუთის ფეხის სავალია კომპოსტელას აპარტამენტები.

არც ტაქსია სასწაულად ძვირი სიამოვნება – ქალაქის ცენტრიდან 20 ევროდ კი წამოხვალ კაცი. კომპოსტელა–აეროპორტი: 15 ევრო. მეტრო Canillejas – კომპოსტელა: 7 ევრო.

სამგზავრო ბარათი:

მეტრო ტრიბუნალთან ამოხვალთ და 50–100 მეტრში მიხვალთ სიგარეტების მაღაზიაა (ფოტოზე იხილეთ), 17:00–ის მერე იხსნება (მგონი 14:00–17:00 ეს პერიოდია შესვენების), ჯობია ცოტა ადრე მიხვიდეთ და რიგი დაიკავოთ. ერთ თვიანი სამგზავრო ბარათი 54 ევრო ჯდება, ხოლო პლუს 5 ევროს პლასტმასის გამჭირვალე ჩასადებში გახევენ – ასე რომ ის „პროტექსიონი“ შეგიძლიათ ზრდილობიანად უკან გაუწოდოთ, და მცირედი თანხა დაზოგოთ.

ბარათზე A ზონას ჩაართმევინებთ, დანარჩენ ზონებში სავარაუდოდ არასოდეს წახვალთ და ტყუილად ზედმეტი თანხა რომ არ გადაიხადოთ. მარტივად ლურჯი შეფერილობის ავტობუსებში (მწვანე ავტობუსებში A ზონის ბარათი არ ჭრის) და მეტროში აწი ერთი თვე ასე ივლით.

რახან ადგილზე 35 დღე რჩებით, ბოლო დღეებში ვადაც გაუვა და მოგიწევთ ერთჯერადი ბილეთების შეძენა, ან სახლში ჯდომა.

მუზეუმები

ნაკლები ხარჯის გასაწევად ჯობია მუზეუმების მოსანახულებლად ტრიპლეტი ბილეთი იყიდოთ და სამ ერთეულს 28 ევროს იხილავთ.

მაგრამ – გარკვეულ დროის მონაკვეთებში უფასოდაც შეგიძლიათ ნახოთ რიგი მუზეუმები. Reina Sofia მაგალითად საღამოს 7 დან 9 მდე უფასოა – სადაც დალის, პიკასოს და სხვა მრავალ მხატვრის ნამუშევრებს ნახავთ.

აუცილებლად ნახეთ Prado-ს მუზეუმი, სადაც უამრავი ცნობილი მოქანდაკის და მხატვრის ნამუშევრებია გამოფენილი. ერთ დღეში შეუძლებელიც კია ნორმალურად დაათვალიერო იქაურობა. დადიხარ უზარმაზარ სივრცეში და ბოლოს უბრალოდ იღლები და იქაურობას ეცლები.

ასევე Royal Palace სადაც 10 ევრო ღირს შესვლა.

მანქანის ქირაობა

ამ საკითხში მე მაინცდამაინც კარგი მრჩეველი ვერ ვიქნები, რადგან ვისაც ველაპარაკე, სულ სხვადასხვა სიტუაცია მომიყვნენ. ჯობია თქვენით უკეთ გაერკვეთ რა როგორ არის. ჩემი „ცუდი“ გამოცდილება კი ასეთია:

ჯობია ონლაინ დაბრონო მანქანა. სხვები ფირმა ჰერცს აქებდნენ და მანქანა სადღაც ქალაქის ცენტრიდან ხსნიდნენ. 3–ჯერ ვიქირავეთ მანქანა და სულ სხვადასხვა ვარიაციები ხდებოდა, ასე რომ რა ფასებსაც დავწერ, ძაან პირობითია.

1. 50 ევრო დაგვიბლოკეს ფასი, პლუს 50 ევრო საწვავის (სავსე ბაკს გაძლევენ) და სავსე ბაკით რომ დავაბრუნეთ, ეს თანხა უკან დაბრუნდა. ბაზისი დაზღვევა მანქანას ისედაც აქვს, და არსებობს მეორადი, სრული დაზღვევა – ეს გადასახადი არაა სავალდებულო, მაგრამ 700 ევროს გვიბლოკავდნენ ბარათზე, თუ რამე მოხდებოდა თანხა რომ ჩამოეჭრათ. ასე რომ გავხდით იძულებულები პლუს კიდევ ზედმეტი 50 ევრო გადავიხადეთ სრული დაზღვევისთვის რომ ამხელა თანხა არ დაებლოკათ.

2. Europacar (იქვე სენასასთანაა ოფისი) – 120 ევრო ოთხ დღეზე. საწვავის თანხა არ შედიოდა, წავიღეთ სრული ბაკი, დავაბრუნეთ სრული ბაკი. სრული დაზღვევა არ გავაკეთეთ, და ზედმეტად დაგვიბლოკეს სანაცვლოდ 150 ევრო. რომელიც უკან დაბრუნდა.

წესებს ნუ დაარღვევთ, (სიჩქარის გადაჭარბება, პარკინგის გადასახადი), რა ბარათითაც ბრონავ, თუ რამე დარღვევა დაფიქსირდა 1 თვის მერე იმ ბარათიდან ჩამოგაჭრიან ფულს. ეს რომ აირიდო, ანგარიში უნდა გააუქმო და ა.შ. იწვალო. და უსაფრთხოებისთვისაც და ამ ხლაფორთის თავიდან ასარიდებლად მოიქეცით ცივილურად 😀

– მძღოლი ვინც არის, იმის ბარათით იბრონება მანქანა, თუ არადა ყველაფერზე 50 ევროს იძახდნენ ჯარიმას.
– ნუ იტყვით, რომ სხვა ქვეყანაში აპირებთ გადასხვლას – ასევე ზედმეტად დაგჩარჯავენ.
– თუ საწვავის თანხა დაგიბლოკეს, ბაკი შეგიძლიათ მანქანის ჩაბარებამდე 150–200 კილომეტრით ადრე აავსოთ – ეკონომრეჟიმში ისე გაივლით ამ მანძილს, ბაკის ინდიკაციაზე „კუბიკიც“ კი არ ჩამოვარდება, და ჩაბარებისას როგორც სრულ ბაკს, ისე გიანგარიშებენ.
– რათქმაუნდა დიზელის ქირაობა ჯობია, საწვავზე ნაკლებ თანხას დახარჯავ
– ბლოკირებული თანხის მოსახსნელად შეგიძლიათ რესპუბლიკა ბანკის ონლაინ დახმარებას მიმართოთ. ნომერს მიწერთ, გადმოგირეკავენ და მერე აუხსნით სიტუაციას:

სიტყვაზე 300 ევრო დაიბლოკა ჯამში, 100 ეკუთვნის ფირმას, ხოლო 200 ზედმეტად დაგიბლოკეს: საწვავის თუ დაზღვევის. ქირაობიდან 2–3 დღეში მანქანის გამქირავებელი კომპანია თავის კუთვნილ თანხას წაიღებს (100 ევროს), ხოლო ის 200 დარჩება ბლოკში. რახან ერთიდაიგივე request–ის საფუძველზე იქნება ეს ჯამური 300 ევრო დაბლოკილი და ბანკი დაინახავს, რომ უკვე ნაწილი ფული ფირმამ წაიღო (100), იმ დანარჩენ თანხაზე (200) 1–2 სამუშაო დღეში ბლოკს მოგიხსნის.

სენასა

ჩვენ ერთი კვირა 9–ზე ვიწყებდით სწავლას, დანარჩენი დრო 8–ზე.

კომპოსტელას მარშუტკას ნახევარი საათით ადრე გაყავხარ სენასასკენ. უკანა გზაზეც გაკითხავენ. 20 წუთში ფეხითაც შეგიძია მიაღწიო სენასამდე.

დილით ჭამა თუ გინდა მოასწრო, ნახევარი საათით ადრე უნდა მიაკითხო კაფეტერიას, სადაც უფასოდ გვეკუთვნის საუზმე.

როცა რვაზე იწყება სწავლება, კაფეტერიას მასე ადრე არ აღებენ და მისაღებში უნდა შეახსენოთ, რომ ადრე გააღებინონ სპეციალურად თქვენთვის.

თავად სენასაში დიდი დიდი ყავა დალიოთ და აპარატის სენდვიჩები მიირთვათ, ასე რომ ჯობია არ დაიზაროთ ცოტა ადრე დაგომა.

თუმცა ხშირად ლექტორებიც გვიმასპინძლდებოდნენ სახლიდან წამოღებული ესპანური საჭმელებით :)))

საფეხბურთო თამაშები

მადრიდის რეალის და ბარსელონას თამაშებზე გადამყიდველებისგან ყოველთვის იყიდით ბილეთს.

მადრიდის ატლეტიკოს ბილეთები კი ისედაც იაფია, და არც მომიკრავს თვალი გადამყიდველებისთვის. 25 ევრო ღირდა მაგალითად ჩემპიონთა ლიგის შეხვედრა ოლიმპიაკოსთან საკმაოდ ნორმალური ადგილი.

თამაშზე ნუ მიხვალთ ბოლო წამს, რადგან არც ესპანელებს უყვართ პუნქტუალურობა და ვისენტე კალდერონზე შესვლა ვერაა კარგად ორგანიზებული – ასეულ მეტრის რიგი იდგა თამაშის დაწყებამდე ათი წუთით ადრე.

რეალი–ლივერპულზე 95 ევრო ეწერა ბილეთს და მთავარია მოიცადო, როცა თამაში დაწყებისკენ მიდის, ფასები კლებულობს. მე 75 ევროდ დამითმეს ეს ბილეთი. ევაჭრეთ მაქსიმალურად.

ბარსა–სევილიას თამაშზე მინიმალური ფასი 85 ევრო იყო ბილეთის. თამაშის დაწყებამდე მოვითმინეთ, და მართალია ლამის ჭერში ვიჯექით, მაგრამ მაინც 30 ევროდ შევედით შეხვედრის საყურებლად.

ამ შემთხვევაში აბონენტი დაგვითმო ერთმა მაროკოელმა, სანაცვლოდ მართვის მოწმობა დაიტოვა და გარეთ დაგველოდა. შეხვედრის მერე გავცვალეთ ისევ აბონენტ–მართვის მოწმობა და ასე დავშორდით. მიღებული პრაქტიკაა.

გართობა, ცოცხალი მუსიკა

არცერთი შაბათ–კვირა მადრიდში არ გამიტარებია, შესაბამისად ბევრს ვერაფერს გირჩევთ.

El Junco ერთი ამ კლუბში ვიყავი მეტრო ალფონსო მარტინესთან, სადაც კარგ ცოცხალ მუსიკას მოუსმენთ.

კონცერტი გვიან 11 საათზე იწყება ხოლმე და 7–9 ევრო ღირს დაახლოებით შესვლა. ბილეთით ან ლუდი ან ერთი შოტი გერგება. შოუ ღამის ორამდე გრძელდება და მეტროს უკან წამოსასვლელად კი უსწრებთ.

Disneyland და Roller Coaster ვისაც გინდათ Warner Parque–ს ეწვიეთ. 40 ევრო მთელი დღე და პლუს ავტობუსი და საჭმელი – არ ინანებთ ( C. ერეშასგან 😀 )

მობილური ოპერატორი

სიმ ბარათი vodafone–ის აიღეთ 10 ევროდ 50 sms 50 წთ და 500 mb ინტერნეტით (ან 15 ევროდ უფრო მეტი მეგაბაიტებით). ჩვენს სუპერმაკეტში ინგლისურად ვერაფერი გავაგებინეთ და სიმი მეტრო სოლ–თან ავიღეთ, სადაც პერსონალი ინგლისურად საუბრობს.

სავარჯიშო დარბაზი

იქვეა დარბაზი, კომპოსტელასთან – 1 თვე 50 ევრო

Tax Free

ერთ მაღაზიაში 90 ევროზე მეტს თუ ივაჭრებთ, შეინახეთ ჩეკები. წამოსვლისას იმავე მაღაზიაში ეს ჩეკები მიიტანეთ Tax Free ახსენეთ და რაღაც ფურცლებს გაგიფორმებენ. თან პასპორტი იქონიეთ.

მერე ბარახასის აეროპორტში ნახავთ Tax Free–ის ოფისებს და გარკვეულ თანხას უკან დაიბრუნებთ. სანამ Tax Free–ის ოფისს მიაკითხავთ, ამ ფურცლებზე და ჩეკებზე აეროპორტში რაღაც ბეჭედი უნდა დაარტყმევინოთ, რომლის ოფისიც 22:00–მდე მუშაობს ნეიტრალურ ზონაში.

ასე რომ თუ მაგ დროს გადააცილეთ და მერე მიხვედით აეროპორტში, აღნიშნული ბეჭედი საზღვარზე უნდა დაარტყმევინოთ, სანამ საპასპორტო შემოწმებას გაივლით. პირადად არ გამივლია ეგ პროცედურა და იმედია თავად უკეთ გაერკვევით.

ტულუზასკენ

ხოდა პირველი კვირის მილევის შემდეგ, ეს ესაა მანქანა ვიქირავეთ და გეზი ტულუზისკენ ავიღეთ. მაგრამ მანამდე, სანამ ჩვენი GPS მოვმართეთ, სამი საპატიო წრე დავარტყით ბარახასის აეროპორტს – ძნელია ალღო აუღო იქაურ ერთმანეთში გადახლართულ გზებს.

შესახვევ–გადასახვევი სხვა დროსაც ბევრჯერ აგვერია, ჯამში ალბათ ასეული კილომეტრიც რომ ვიარეთ ზედმეტი..

ოთხი იყო უკვე, მადრიდს თავი დავაღწიეთ – წინ გრძელი, მომქანცველი მგზავრობა გველოდა, ლამის ცხრაასი კილომეტრი დასაფარი.

გარშემო ლამაზ–ლამაზ მცირე ქალაქ–სოფლებს გავდიოდით, ძველებურ არქიტექტურით, სოკოებივით რომ ამოზრდილიყვნენ საკმაოდ ხრიოკ გარემოში.

მოსაღამოვდა, ბასკების ქვეყანას მივუახლოვდით. გზა მთებს შორის დაიკლაკნა, ბუნებას სიმწვანე შეერია. ავიხირეთ, სავალი მცირედით დავიგრძელეთ და სან სებასტიანში შევჩერდით საჭმელად და სულის მოსათქმელად.

გვიანი შემოდგომა იყო, მაგრამ ზღვისპირა ქალაქში საკმაოდ სითბო იდგა და კაცს თხელ შემოსაცმელში არც შეგცივდებოდა.

ბასკების წარმომავლობაზე ზუსტ ინფორმაციას ბევრს ვერაფერს მოისმენ. თავად ესპანელებიც მხრებს იჩეჩავენ, როცა კითხვას უსვამ – უცნაურ, ამაყ, ჯმუხ ხალხად ახასიათებენ – ენა მაგათი ჩვენ არ გვესმისო, დადგებიან და ერთმანეთს ათასნაირ უაზრო თამაშებში ეჯიბრებიან – უზარმარმაზარი ლოდების ზიდვა, ანაც ხეების ჩეხვაში ვინ უფრო მოხერხებული იქნებაო.

რიგი დაუსაბუთებელი აზრით კი ბასკები იბერიულ–კავკასიურ ერებს ენათესავებიან.. ხოდა მსურდა შორეული “ნათესავები” მომენახულებინა.

რა გამოცნობა უნდა, იმ ორიოდე საათში, რაც სან სებასტიანში გავატარე, ვერანაირი საბუთი ვერ მოვიპოვე, რაც ჩვენს ნათესაობის დასტურად გამომადგებოდა, მაგრამ სამაგიეროდ ულამაზესი კოპწია ქალაქი ვიხილე, მშვენიერ ოკეანის ყურეში გაშენებული და ვახშამსაც გემრიელს გეახელით.

ტვინში აკვიატებული აზრიც ჩამებეჭდა – ” აქ ერთ დღეს აუცილებლად დავბრუნდები..”

აფსუს, რომ დრო არ იძლეოდა საშუალებას, თორემ ასე უცებ აქაურობის დატოვება გვარიანად დამენანა. პარკინგის სანაცვლოდ შვიდიოდე ევრო ვუსახსოვრეთ იქაურ მუნიციპალიტეტს და ცოტახანში საფრანგეთის საზღვარსაც მივადექით.

აწი უკვე ფრანგული ეკონომიკის და ინფრასტრუქტურის საკეთილდღეოდ გავიკარით ჯიბეზე ხელი – ავტობანის სარგებლობისთვის ათევროიანი შევაცურეთ აპარატში.

ნისლი ჩამოწვა ისეთი, მანქანის მართვა გაჭირდა – დაღლილობაც მოცოცავდა. აი ტულუზასაც ჩავუარეთ, კასტრის მიმართულებით გადავუხვიეთ, ავტობანიც დასრულდა და სოფლის წვრილ, ლამაზ გზას შევუყევით.

ღამის ორი საათი იქნებოდა დანიშნულების ადგილს რომ მივაღწიეთ – ლა პუზაკ, თუ რაღაც ასეთი ჯანდაბა ერქვა მთაში განმარტოებით მდგარ სასტუმრო–სახლს, აი დაახლოებით ჩვენი დადიანების “სასახლე” რომ არის, ისეთს, სადაც კორინის დღეობა უნდა გვეზეიმა.

ჩვეულად მომღიმარი და მოციმციმე თვალებით გამოგვებება კორინი – უშრეტი ენერგიით სავსე ორმოცდაათს მიტანებული ჩვენი ფრანგი დარეხვილი მეგობარი. ცოტა მოვიკითხეთ ერთმანეთი და დაქანცულები დასაძინებლად გავიძურწეთ.

დილით მზის სინათლეზე კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ მშვენიერ ადგილას მქონდა თავი ამოყოფილი – ლამაზი წიწვოვანი ტყე გვერტყა გარშემო, თავი რაჭაში მეგონა. ნელ ნელა სტუმრებიც მოიკრიბნენ, ერთი მეორეზე უცნაური ადამიანები. საღამოსთვის გამოიპრანჭნენ და უნდა გენახათ მათი ყირაზე გადასვლა.

მე და გიორგა ასაკით ყველაზე ახალგაზრდები ვიყავით, მაგრამ ქცევით მგონი რომ დანარჩენზე ბებრულად კი გამოვიყურებოდით.

უიმედოდ ვუყურებდი სუფრას, ჩვენებურ ღრეობებს ნაჩვევი, ერთი ბრინჯის ინდური კერძი რომ შემრჩა შიმშილის მოსაკლავად. არც ღვინო ისხმებოდა ქართული ხარბი მუცლის საკმარი. ფხიზელად დარჩენილმა მაცივარი გამოვაღე, სადაც ალკოჰოლი ლუდის ეული ბოთლიღა შერჩენილიყო.

გარშემო კი სამოცი ფრანგი ხორხოცობდა, მარტო ორი კაცის ხათრით ჩვენთვის გასაგებ ენაზე არავინ დაიწყებდა საუბარს…

და შემდეგ დღეს, ისე რომ ჯერ აქეთური მგზავრობის დაღლილობა არ გაგვნელებოდა, ისევ გზას დავადექით.

გრეგს შევეხმიანეთ, ტულუზაში შევჩერდით – ხუთი წლის შემდეგ იმ ქალაქს მივუბრუნდით, სადაც თბილისის გარდა ყველაზე დიდი დრო მაქვს გატარებული. დავაბიჯებდი მომღიმარი სახით ნაცნობ ქუჩა–მოედნებზე.

აი გრეგი კი ვერ იყო ხასიათზე. ლუდით გაგვიმასპინძლდა, ორიოდე საათი უფრო სამსახურზე რომ ვილაპარაკეთ. მალე მასაც გამოვემშვიდობეთ. ჩვენს GPS–ზე უფასო გზის ოპცია მოვნიშნეთ, რადგან აქეთურზე გვარიანად შევითხელეთ ჯიბე ავტობანის სარგებლობისთვის.

სარაგოსამდე პირენეის მთებში დახლართულ ნაკლებ კომფორტულ გზით ვიარეთ. მაგრამ გარემო ისეთი ლამაზი იყო (ალაგ ხევსურეთს რომ წააგავდა), თავის პატარა კოპწია სოფლებით და სამთო კურორტებით, ამ ყოველივეს ხილვა ერთხელ ცხოვრებაში ნაღდად ღირს.

გვიანი ღამე იყო მადრიდს რომ ვუწიეთ. ეს ახირებული, კორინის ხათრით გავლილი 1 800 კილომეტრიანი ვოიაჟი დასასრულს მიუახლოვდა. და რისთვის გავისარჯეთ ასე?! მე ჩემთვის კი მაქვს პასუხი…