Kumagaya

ჩიჩიბუ

ტოკიოსთან გამომშვიდობების დრო დადგა. უჩამ მანქანა იქირავა და ხუთი კაცი თავის ბარგით ძლივს ჩაპრესილები კუმაგაიასკენ მიმავალ გზას ვადგავართ.

ტოკიოსა და მის მოსაზღვრე დასახლებებს შორის წყვეტა არაა, ბეტონის კედლად აღმართულ სახლებს ბოლო არ უჩანს. მოკლედ ჩქაროსნული მაგისტრალიდან თვალსასეირო არაფერი მოჩანს.

ამ ჩქაროსნულ ტრასას რომ მოვშორდეთ, სპეციალურად გზაც დავიგრძელეთ – ცოტა ბუნებასაც შევავლოთ იქნებ თვალი. როგორც იქნა, კორპუსების წყება დასრულდა და სიმწვანე გამოჩნდა.

რაღაც ბორჯომის ხეობისმაგვარ, მთიან რელიეფში გაჭრილი, მეორეხარისხოვან, დაკლაკნილ გზას მივუყვებით და განწყობაც ნელ-ნელა უკეთესი მოდის.

იაპონია-ირლანდიის მატჩის საყურებლად პატარა დასახლება ჩიჩიბუში მივაპარკირეთ მანქანა.

ასეთ დასახლებებში ინტერესი რაგბის მიმართ ფაქტობრივად ნულოვანია – ძლივს ვიპოვეთ რაღაც ერთი ბარი, სადაც ნაკრების საგულშემატკივროდ ჩვენს გარდა სულ ორი იაპონელი თუ ზის.

ბარი კია საინტერესო – ჩაწიკწიკებული ასობით ნარ-ნაირი ვისკის ბოთლით, რა ბრენდს აღარ შეავლებ კაცი თვალს. ადგილობრივი წარმოების დავაგემოვნეთ “იჩიროს მალტი”, – მშვენიერი დასალევი სითხე მოკლედ.

თამაშს რაც შეეხებია – აგერ უკვე მეორე მსოფლიო ჩემპიონატია, იაპონიამ უდიდესი სენსაცია შემოგვთავაზა და ს. აფრიკის შემდეგ ირალნდიასაც კაი ალიყური უთავაზა. მიდი და კიდევ დაუძახე “tier 2” აწი ამ გუნდს.

იმ ორ იაპონელზე არანაკლებ გახარებულები გამოვემშვიდობეთ ბარმენს და ისევ ჩვენს ციცქნა მანქანაში ჩავეკვეხეთ.

საათიც და კუმაგაიაში ვართ, უფრო სწორედ იქვე, ფუკოიას ვუწიეთ, ალბათ ასე გამოითქმება ამ დასახლების სახელი.

სერგო გველოდება სასტუმროსთან, კაცი იმ დღეს ჩამოფრინდა და ჩვენთან შესახვედრად მატარებლით წამოვიდა.

“გრინ ჰილ ჰოტელი”

ხოდა სერგო სულ ერთი თვის წინ გავიცანი, ვიზის ასაღებად რიგში რომ ვიდექით. მარტო უწევდა იაპონიაში ჩამოსვლა და რახან სასტუმროში ერთი ზედმეტი ადგილი მქონდა, შევთავაზე, “ბარემ ისარგებლე და ჩვენთან ერთად დარჩითქო”.

მოკლედ, მე და ლუკას გარდა იმ სხვა სამ ქართველს არც იცნობს ეს კაცი. ჩვენც ასე – აქამდე სარაგბო თემებზე საუბარში თუ გავცვალეთ ერთი-ორი წინადადება.

ხოდა რაც მერე გადაგხვდა, ყველაზე საინტერესო სწორედ სერგოს თვალით დანახულის აღქმა იქნება.

სცენა:

სასტუმროსთან ეს ხუთი ქართველი მანქანიდან გადმოვლაგდით – ლოდინისგან გაბეზრებული სერგო მაინც მომღიმარი გვესალმება. “ჩექინის” გასავლელად მისაღებს ვეძებთ. პირველ სართულზე მსგავსი არაფერია.

ძლივს ვიღაც ბებო დავლანდეთ, ღერი ინგლისური არ ესმის – რაღაც ღილაკს მიაჭირა ხელი და ფურცლები დაიბეჭდა – სამი ოთახის ნომერი, ორ-ორი კაცისთვის.

ბარგის შემოსატანად გავდივარ მანქანასთან – დაგვიანებით ავედი სართულზე. უჩა რაღაც შეცბუნებული მხვდება, ლუკას ისტერიული სიცილი მეჩხირება თვალებში – “რა ხდება?!”

გოგა გამოდის შეშლილი სახით, “მე ძმაო აქ არ დავრჩები”, სერგოს უხერხული ღიმილი დასთამაშებს სახეზე.

ოთახში შევდივარ, ჯერ ვერ ვხვდები რა ხდება, პირველ რიგში რაღაც უგემოვნო დიზაინი მებლანდება თვალებში, ნელ-ნელა სხვა დეტალებიც იწყებს ამოტივტივებას.

მოკლედ ყველანაირი ფანტაზიის დასაკმაყოფილებლად საჭირო ინვენტარითაა ოთახები აღჭურვილი, უცნაური მოწყობილობებით.

ე.წ. “Love Hotel” დამიჯავშნავს, მეწყვილესთან ერთად საწოლში საკოტრიალოდ, ფანტაზიების განსახორციელებლად ყველანაირი ინვენტარით.

კარი შიგნიდანაც თავისით იკეტება, არანაირი გასაღები, შეხვალ და ვეღარ გამოხვალ, სანამ იქ ყოფნის საფასურს ოთახშივე ჩამონტაჟებულ აპარატში არ შეაცურებ.

წარმოიდგინეთ სერგოს ადგილას თავი, რა გაურკვევლობაში იქნებოდი ადამიანი :)))

ბებო ჩვენი შემყურე არანაკლებ გაუგებრობაშია – საიდან გამოვტყვრით ეს ექვსი კაცი ასეთ ადგილზე, სადაც ალბათ, როგორც წესი, გოგო-ბიჭის წყვილები მოდიან.

ძლივს ვანიშნეთ, მანდ დარჩენას რომ არ ვაპირებდით. გამოვლაგდით, ჯერაც შოკური ისტერიული სიცილის ფონზე. კიდევ კარგი მანქანა გვყავს – დასარჩენის საძებნელად გავგზავნეთ დესანტი.

კუმაგაია

რაღაც სასტუმრო მოვძებნეთ, მთელი World Rugby-ის ოფიციოზი იქ დაგხვდა შესახლებული. ლუკამ ზელანდიის ყოფილი ჰუკერი კევინ მეალამუ დალანდა და ბედნიერებისგან აღარ იცის ემოციები სად წაიღოს.

მეც ნაცნობი სახე მებლანდება თვალებში, უცხოელი, მაგრამ აშკარად სადღაც მყავს ნანახი -“ვახ საქართველოში, რაგბის ახალგაზრდულ მსოფლიო ჩემპიონატზე კამერამენი არ იყო ამ ორი წლის წინ?!”, საიდან სად..

მოკლედ ბორდელის ნაცვლად, პირდაპირ სარაგბო ატმოსფეროში ვდურთეთ თავი..

გემრელი ფული კი დაგვიჯდა ასე სპონტანურად ღამის სათევის მოძიება, მაგრამ სად იყო ასარჩევად საქმე?!

იქაურობა ერთ დიდ ქობულეთს წააგავს, არაფერი არ ხდება და ხვალინდელი მატჩის გამო თუ რამე სასტუმროა, ყველაფერი გადავსებულია.

არენის დასაზვერად მანქანას ისევ მივუჯექით. ჩახუჭუჭებულ შუქნიშნის ფონზე, ერთ ადგილას ვერ გავიგეთ ჩვენი გზა თუ იყო.. როცა მივხვდით, რომ ჯერ არ უნდა გვემოძრავა, უკვე გვიანი იყო – ორ შემხვედრ მანქანას შორის კიდევ ხომ მშვიდობიანად გავძვერით.

წამიერად პოლიციის მანქანამ რომ ჩაგვისეირნა, მერეც შეგვეკრა სუნთქვა, მართვის მოწმობის გარეშე რომ მართავდა ამ ჩვენს მანქანას მეგობარი..

მოკლედ ბოლო-ბოლო მშვიდობიანად მოვგორდით ისევ სასტუმროში.

მკვდრებივით მიგვეძინა..

მატჩი

ათ საათზე სასტუმროდან “გამოგვყარეს”.

სხვა რა საქმე გვქონდა – სტადიონისკენ დავიძარით. სამ საათზე მეტი დრო რჩებოდა მატჩის დაწყებამდე, უკვე არენის შემოგარენში რომ მივსეირნობდით და “ვარსკვლავური ციებცხელების” აკიდების რისკის ქვეშაც ვიდექით, როცა ყოველი მეორე გამვლელი მომღიმარი სახით სურათის გადაღების თხოვნით გვიახლოვდებოდა..

“გამარჯობაააა” – საკმაოდ კარგი აქცენტით გვესალმებოდნენ ადგილობრივები და ყველა მხრივ ინტერესს და პატივისცემას გამოხატავდნენ..

დრო ნელ-ნელა გაიპარა, ქართველებიც მოიკრიბნენ, იმაზე გაცილებით მეტნი, ვიდრე უელსთან მატჩის დროს. არც ადგილობრივების ნაკლებობა იყო ქართულ უნიფორმაში გამოწყობილების.. მოკლედ ურუგვაის მხარდაჭერებს აშკარად ჭარბობდა შინდისფერი არმადა.

მაგრამ სამაგიეროდ თვალს ვერ მოწყვეტდი სამხრეთელი ლათინოსების სილამაზეს, ეშხიან ესპანურად მოჟღურტულე შავგვრემან გოგოებს.. რას იზამ, ერთ რამეში მაინც გვაჯობეს ცისფერმაისურებიანებმა…

მაგრამ, რაც მთავარია, მოლოდინი გაგვიმართლა და მატჩის დროს არ დავჩაგრულვართ.. ხუთი ლელო, ერთის წილ და ისტორიული ბონუსქულით ჩვენმა ნაკრებმა იოლი გამარჯვება მოიპოვა.

დღის მშვენება მაინც ის პატარა სკოლის მოსწავლე გოგო-ბიჭები იყვნენ, უნიფორმაში გამოწყობილები მთელ ტრიბუნას რომ ავსებდნენ და ლუკას მეცადინეობით “ჯორჯა, ჯორჯას” საყვარელი წრიპინა ხმით რითმულად გაიძახოდნენ..

მოკლედ დადებითი ემოციები არც ამ დღეს დაგვკლებია..

მცხუნვარე მზისგან დასიცხულები და მოგებით ხასიათგამოკეთებულები გავეცალეთ იქაურობას. სხვა რა საქმე გვქონდა კუმაგაიაში, ისევ ტოკიოში მიბრუნება გადავწყიტეთ, შემდეგ დღეს მაინც იქიდან გვქონდა ფრენა ამჯერად უკვე ოსაკასკენ..

და სანამ ოსაკა-კიოტოს ამბებს მოვყვები, ახლა ვწევარ საწოლში და ამ ორ სიტყვას ვიწერები და იმედს არ ვკარგავ, რომ სადღაც ახლო-მახლო კარაოკეში აშკარად სმენააცდენილი იაპონელი მეგობრები სიმღერას მალე დაასრულებენ, თორემ უკვე ლამისაა გოგას ხვრინვა მომენატროს..

Tokyo

გაციების გამოისობით მთელი სრული დღე “ემბლემ ჰოსტელის” კედლებს არ გავცილებულვარ – ვიჯექი მისაღებ სივრცეში და ცხელ ჩაის შეუჩერებლივ მივირთმევდი, ორგანიზმიდან იქნებ ვირუსი დროზე გამოვაძევო.

საღამოს კარაოკე დაიწყო და გოგა ერთი-ორი ჭიქა, ოღონდ ალკოჰოლის, მიღების შემდეგ მიკროფონს გაუშინაურდა.

ვინ აჯობებდა? ხოდა იყო მოვლენების ეპიცენტრში. მე კი მობუზული ჩაის ხრუპვას განვაგრძობ.

მაგრამ ბოლოს ჩემმა მხიარულმა მეგობარმა მეც ამიყოლიადა მაიმუნობის ხასიათზე მოსულებმა იქ შეკრებილ ჭრელ საზოგადოებას “ვაშლის გამყიდველო” ვუმღერეთ..

სიმღერის შინაარსის რა გითხრათ, მაინც არავის არაფერი ესმოდა, მაგრამ რითმამ კი აიყოლია ჰოსტელის სტუმრები და იყო მერე ერთი ოვაცია და მხიარულება..

დღე შემოტრიალდა – დილით ვითომ მოკეთებულმა გავიღვიძე, მაგრამ მერე ისევ პესიმიზმა დამრია ხელი – “არა, ალბათ ჯობია არც ეს დღე გავდგა სადმე ფეხი..”, მაგრამ ბოლო-ბოლო უჩას წინა დღის ბოდიალის ამბებით ინტერესაღძრულმა, “მოდი ცოტას მეც გავისეირნებ-თქო, სასტუმროს შემოგარენს მაინც ვნახავ და მალევე მოვბრუნდები-თქო”

რა ვიცოდი, სინამდვილეში დღის მიწურულს მთელი ტოკიო თუ მექნებოდა გადაჭრილი, ასე, – “სეირნ-სეირნობაში”.

წვრილი ქუჩები გარეუბნის, სამი-ოთხ სართულიანი სახლები ახორხლილი, თან ქაოტურად ნაშენები, თან რაღაც ერთიან სურათს რომ არ არღვევს ეს ქაოტურობა. თავისებური სილამაზეა.

მალი-მალ ვიღაც ველოსპედით ჩაგიქროლებს. ვერ ავუღეთ ალღო, ტროტუარზე რომელ მხარეზე უნდა ვიაროთ, ვინმე რომ არ შევაფერხოთ. ხშირ-ხშირად გვესმის ზურგსუკან პატარა ზარის წკარუნის ხმა და იაპონური მობოდიშება – “იქნება და გზა დამითმოთო”.

მდინარე არაკავაც გადავკვეთეთ, რომლის სანაპიროზეც უამრავი მოწესრიგებული სათამაშო სივრცეა – უფრო ბეისბოლის მოედნებია მოხაზული. მაგრამ მიდი და ითამაშე, რაც გულს გაუხარდება – მწვანე კოხტად გაკრეჭილი მინდვრები მთელ სივრცეს გასდევს..

უჩა იძახდა, ასეთი ღია მოედნები ჩვენს ქალაქსაც რომ ჰქონდეს, ალბათ რაგბის დონე ერთი 10%-ით აიწევდაო..

სადაც ნახევარი ბავშვები ჩვენს გატყავებულ იპოდრომზე ვარჯიშობს.. არის ამაში ლოგიკა.

აი, უკვე საშუალო სიმაღლის კორპუსები ჩაუყვება გაცილებით მოზრდილ ქუჩებს და ვერ ვიტყვი, რომ თვალისთვის რამე თვალსასეირო ხდება – ჩვეულებრივი საცხოვრებელი უბნებია, არქიტექტურის გემოვნებაზე დიდად რომ არ უზრუნიათ.

ალაგ-ალაგ ვიწრო ჩიხში ჩაკვეხებულ უფრო ძველ, ლამაზ ნაგებობასაც მოჰკრავ კაცი თვალს, ანაც ადგილობრივებისთვის გაწყობილ ბაზრობას, ვერტიკალზე ერთ დიდ რიგად რომ გაუყვება რამოდენიმე ასეულ მეტრა სივრცეს.

იმდენი სახის ზღვის პროდუქტი იყიდება, კაცს თვალები აგიჭრელდება. ხილი კი ცალობით არის დაფასოებული, ჩვენებურად კილოობით აქ არავინ ყიდულობს რამეს.

გზად ერთ-ერთი მუზეუმი დავათვალიერეთ, მერე შიმშილიც მოვიკალით და აგერ უკვე იმპერატორის სასახლის ბაღს ვურტყამთ წრეებს. ბაღი უზარმაზარ სივრცეზეა გადაჭიმული, მაგრამ უკვე გვიანია და შიგნით ვერ შეხვალ, გარედან კი ორი კაცისხელა მიწაყრილია ბუჩქებით შემოსაზღვრული და კაცის თვალი იმის იქით ვერაფერს ვერ დაინახავს.

გამხდარი, უნიფორმაში გამოწყობილი ხალხი პატრულირებს გარშემო, თითქოს ყველასთვის ერთი ზომით დიდი სამოსი რომ შეუკერავთ – მოუხერხებლად ადგათ ტანზე.

სამსახურმოლეული ქალები კი ნახევრად ოფიციალურ სამოსში ლამაზად არიან გამოწკეპილები – მოკლე ქვედაკაბა, ზომიერ ქუსლებზე შემოსკუპებულები. ერთი ეგ არის, რატომღაც უმრავლესი მათგანი ფეხის ტერფებს შიგნით ადგამს და სიარულიც სასაცილო იერს იძენს, სახე კი ყველას დაღლილი მოუჩანს..

ამასობაში შიბუიასაც ვუწიეთ, ჩვენი საცხოვრელიდან დიაგონალზე, ქალაქის მეორე ბოლოს – ცნობილი გზაჯვარედინის კადრები ვის არ უნახავს – მართლა ეფექტურია ზღვა ხალხის ხილვა, ყველა მხრიდან რომ კვეთს ორი უზარმაზარი ქუჩის შესართავს.

სახლისკენ მეტროთი ვბრუნდებით. რასაც ფეხით მთელი სრული დღე მოვანდომეთ, ორმოც წუთში ტრანსპორტით იფარება.

დაღლილზე თბილისიდან წაყოლიებული ჯინი ჩამოვიდგით. გოგამ გიტარა მოიმარჯვა, ქართული ჰანგები ავაჟღერეთ.

ჰოსტელის წესებს კი ვარღვევთ, მაგრამ გიტარაზე მეტ ხმაურს ქუჩიდან შემომავალი მანქანის ძრავის ხმები იწვევს. ისევ ჩვენი ნამღერის სმენა ჯობია.

სემი გვიზის, ამერიკელი მეგობარი და რითმულად თავს აკანტურებს, ჩვენი ჯინიც ნელ-ნელა ფსკერისკენ მიიწევს..

მეორე დღეს ენერგიაგამოცლილმა და თავატკიებულმა გავიღვიძე. მისაღებში მომღიმარი კიოკო მეგებება, პატარა ბავშვივით უხარია სამახსოვროდ გადაცემული მაისურა..

დღეს ფეხით მაგდენი სიარული აღარ გამოვა..

მეტროში სადგურიდან სადგურამდე მთვლემს და დღეც ნაკლებ საინტერესოა.

ნაგოია-ტოკიო

ჯერაც ნაგოიაში ვართ, საწყისი დღეების სტრესის შემდეგ ძლივს თავისუფალი დღე გამოგვიჩდა – არსად ვართ წასასვლელები, არსად გვეჩქარება. წინა დღეების დაღლა თავისას შვება, პირველ საათამდე გაგუდულებს გვეძინა.

სანამ მოვფხიზლდით, ლამის საღამოს ხუთ საათს გადასცდა. ბინდდებოდა უკვე, ქალაქის ცენტრისკენ რომ გავწიეთ.

უსაგნოდ ცოტა ფეხით ვიბოდიალეთ და ლუდის მოსაწრუპად ბარში ვდურთეთ თავი. სამოას რუსეთთან გალაღებას ვუყურეთ – დაგვიჩაგრეს ჩვენი ჩრდილოელი “ძმები” კუნძულელებმა. იყო ერთი ოვაცია – ვინ იქნებოდა რუსების მხარდამჭერი იქ?! არც არავინ..

რაგბისგან დანაყრებულები საკვების საძებნელად გამოვედით – დრო იყო რამე ტრადიციულ კერძებს გავცნობოდით. აქამდე დროითი სტრესი არჩევანს არ გვიტოვებდა და რასაც გადავეყრებოდით, იქ ვიკვებებოდით – ანუ არაფერი იაპონური რომ არ ერია, ბურგერები და ა.შ.

ხოდა მოკლედ ნუ მომთხოვთ აღვწერო იმ საღამოს რა აღარ გავსინჯეთ – დარბოდნენ მიმტანები და ხმამაღლა გაუგებარ ფრაზებს გაჰყვიროდნენ ლოკალურ ენაზე, დახლს მიღმა კი მზარეულები ფუსფუსებდნენ და ხმაურიან ფრაზებს არც ისინი აკლებდნენ – იყო მოკლედ ერთი მხიარული გადაძახილ-გადმოძახილი.

თითომ ალბათ სამი კაცის სამყოფი საკვები გავანადგურეთ – ყველაფრის დაგემოვნება გვაინტერესებდა.

ერთ უცნაურობას აღვნიშნავ – ცოტა სასაცილოა ქართველი ამას რომ ვიძახი, მაგრამ ხომ, დღეს ასეა საქმე – ჩვენ უკვე ვერ წარმოგვიდგენია ბარებში და რესტორნებში სიგარეტის მოწევა – აქ კი არხეინად აბოლებენ, სამაგიეროდ ქუჩაში ვერ მოწევ. ნაგვის ურნა არსად არ დგას, ანუ რამის გადაგდება რომ გინდოდეს, უნდა შეინახო და სახლამდე მიიტანო.

შესაბამისად არც არავინ ჭამს ქუჩაში და არც ეწევა, გარდა სადღაც მიყუჟული ადგილებისა.

ბარემ იმასაც აღვნიშნავ, ინტერნეტში წაკითხული სტერეოტიპების ცოდნა აქ არაფერში გამოგადგებათ – იშვიათად, რომ მსგავსი გამოცდილებით იყო, როდესაც უკვე რეალური შეხება გაქვს ადგილობრივებთან.

მეგობრებისგან რიგი ხალხი იმასაც ელოდება, რომ აღფრთოვანებული ვილაპარაკებ აქაურობაზე და ალაგ-ალაგ კულტურულ შოკსაც ვახსენებ. მე ჩემი ტექსტით არავის ვაკნინებ – უბრალოდ ვყვები რასაც ვხედავ და როგორც აღვიქვამ.

კულტურული შოკი კი, ინდოეთში თვეზე მეტი ხნით მოგზაურობისას რომ დამემართა, შოკი აი მასეთი უნდოდა.

მთლად ჩემი პიროვნების დადებითი კუთხით წარმოჩენა არ გამომივა, მაგრამ მოდი ნუ შევალამაზებ ჩემს თავს და ისევ მხოლოდ ფაქტს აღვნიშნავ – წლები და გამოცდილება ჩემს შემთხვევაში მიბლაგვებს ემოციებს და უფრო უბრალოდ ვხვდები და აღვიქვამ სიახლეებს, ვიდრე ეს შორეულ თინეიჯერობისას იქნებოდა თუნდაც. და ეს უემოციობა უინტერესო ტიპაჟად მაქცევს, მაგრამ ნუ ასეა და რა ვუყო.

იაპონიაში, გასაგებია, რომ პროგრესი და განვითარებისკენ მოწოდებული საზოგადოებაა და ამაში “უცნაურს” და ზედმეტად აღსაფრთოვანებელს ბევრს ვერაფერს ვხედავ – არამედ ლოგიკურს და სასურველს, თუ როგორ უნდა იყოს გარშემო სამყარო მოწყობილი.

ტურისტისთვის უბრალოდ სირთულეს დავარქმევდი ენის ბარიერის მომენტს – შეიძლება იმაზე მეტი ადამიანი საუბრობს სიტყვაზე ინგლისურად, ვიდრე ჩვენ პირველ დღეებში გადავეყარეთ, მაგრამ საწყისი გამოცდილება ასეთი გვქონდა და უკვე ამ განწყობით მოლოდინი აღარ მაქვს, რომ ინგლისურად მიპასუხებენ და შესაბამისად არც კომუნიკაციაში შევდივარ ვინმესთან – ზრდილობიანად თავს დავუკრავთ, გავუღიმეთ და ვიშლებით.

ასევე ჩვენი ქვეყნის ფონზე, ცოტა ძნელია აღიქვა მასშტაბები, რა მასშტაბებიც აქ ტრანსპორტირების სფეროშია და ვართ მუდმივ გაურკვევლობაში, მეტრო? მატარებელი? რეგიონალური ხაზი, ქალაქის ხაზი? სხვადასხვა ბილეთი, ხანაც გამოსასვლელში თანხის დამატება-დაბრუნება ფასის კორექციისთვის… აუფ, დავზოგავდი, შანსი რომ იყოს, ჩემს ნერვებს და ამ ყველაფერში გარკვევას არ ვისურვებდი.

ერთი რამ, რაც მართლა არასასიამოვნოდ მხვდება თვალში, პიკის საათის დროს, როცა სადგურები უბრალოდ ხალხითაა გადაჭედილი, რომ გახედავ, ლამის ყველა მობილურით ხელში და თავდახრილი დგას.. ხო, მეტყვით იქაც მასეა, აქაც მასეა, კი – რახან რამეს აღვნიშნავ, არ ვიძახი, რომ სხვაგან მსგავსი რამ თითქოს არ ხდება – უბრალოდ ვყვები რასაც ვხედავ.

ამასობაში ცოდვები წამომეწია მგონი და მაგარი ვცივდები…

გვიან მობრუნებულზე, სანამ ჩავლაგდით, გადაცდა შუაღამეს. დილის ხუთისკენ კი უკვე ფეხზე უნდა ვიყოთ. ფრენა გვაქს უკან ტოკიოსკენ.

პირველივე მატარებელს მივყვებით აეროპორტისკენ – თითქოს ცოტას ვაგვიანებთ, დრო ცოტა რჩება, მაგრამ თან ჩემთვის ვფიქრობ – შანსი არაა, რომ ვერ ესწრებოდეს, უფრო ადრიან მატარებელსაც დანიშნავდნენ მაშინ-თქო.

მართლაც, იმდენად სწრაფად გავიარეთ ყველა პროცედურა აეროპორტში, რომ საათიც კი ბუფერად დაგვრჩა და გეითთან ფრენის მოლოდინში ყუმებივით ვისხედით.

მკვდარივით გავითიშე, როგორც კი თვითმფრინავის სავარძელზე მოვკალათდი. აფრენის იმხელა ბიძგიც კი არ გამიგია, თვალი წამიერად რომ გავახილე, უკვე ტოკიოს თავზე ვეშვებოდით.

ძილღვიძილში მეტროთი მთელი ტოკიო გადავჭერით და აქაც რაღაც გარეუბნის ჰოსტელში ამოვყვაით თავი – მშვენიერი გარემო კია, მაგრამ მე გაციებამ კიდევ უფრო დამრია ხელი და წარმოიდგინეთ რა უსაქმური ვარ ჰოსტელს შეკედლებული, რომ ამხელა წერილის წერისთვისაც კი მოვიცალე – უკვე ერთი მეხუთე ჭიქა ჩაი გამოვცალე და მგონი რომ ნელ-ნელა მოკეთებსკენ წავალ.

ასე რომ, ტოკიოზე ჯერ ვერაფერს მოგიყვებით, მხოლოდ ჰოსტელის ფანჯრებიდან რასაც ვხედავ, ესაა ჩემი შთაბეჭდილება.

აბა დროებით.

საქართველო-უელსი

22 სექტემბერი

ოცდაათსაათიანი მგზავრობის შემდეგ გასავათებულები მივღოღდით სახლამდე.

ნაგოიაა პირველი გაჩერება, უფრო სწორედ რაღაც შემოგარენი ნაგოიას. გარშემო ორსართულიანი სახლები, ციცქნა ქუჩები და ბრინჯის ყანები.

ქუჩებივით ციცქნაა ჩვენი სახლის ოთახებიც. კაცი ნორმალურად ვერ გაიმართები, რამეს არ დრუზო თავი. იქით ხმაურის ინდიკატორი გვიდგას – მეზობლები რომ არ შევაწუხოთ, თორემ მერე ჩივიანო.

გარშემო კია სიწყნარეზე სიწყნარე – ალაგ-ალაგს ველოსიპედზე წამოსკუპებული უცნაურად გამოწყობილი ბებო თუ ჩაირახრახებს – საჩრდილავქუდჩამოფხატული, ცალ ხელში ქოლგაც მოუმარჯვია და კიდევ უზარმაზარი სხივებისგან დამცავი ხელთათმანებიც წამოუცვამს.

კია შუადღეს მწველი-მწველი მზე და ტენისგან ჩახუთული ჰაერი – აბაზანიდან გამოსული არ ხარ, უკვე ისევ წყლის გადასავლებლად მიგიწევს გული.

მოკლედ კლიმატი ჩვენთვის არც თუ ჩვეულია..

საღამომდე ძილს მივეცით თავი, მერე კი სხვა რა – საჭმლის ძიება დავიწყეთ და რაღაც ბარსაც მივაგენით – მენიუ მხოლოდ იაპონურად გაწყობილი, მეპატრონეც ინგლისურთან მწყრალად.. მოკლედ შარში ვართ.

პიცის ნაცვლად მაკარონი მოგვიტანეს. გაგვიმართლა – მშვენივრად იყო მომზადებული და მადაზე მოსულებმა ერთი-ორი პორციაც მივაყოლეთ.

ალმაცერად გვიყურებდნენ ბარში წამომჯდარი ადგილობრივები, სიგარეტს არხეინად აბოლებდნენ და თავსთვის ხმამაღლა ხორხოცობდნენ. არაფერი ამათ რაგბის ინტერესის არ ეტყობათ და ვინმე უცხოც ერთი ჩვენ თუ გვნახეს ალბათ იმ არეში მოხვედრილი.

ფორმულა ერთის სინგაპურის გრანპრი მიმდინარეობდა და მეპატრონემ ღიმილით მხრები აიჩეჩა – მასეთი არაფერი ვიციო. სამაგიეროდ იაპონია-აშშ ფრენბურთის მატჩს გვაყურებინეს, სადაც ამერიკელებმა იმარჯვეს, თუმცა დიდად მგონი არც ამაზე უდარდიათ იქ შეკრებილ ახალგაზრდობას.

მოკლედ პურნაჭამები წამოვედით, სანახაობა კი ისე დაგვრჩა – სხვა დროისთვის გადავდეთ.

23 სექტემბერი

გამოვეწყვეთ ქართულ ფორმებში, ქალაქის ცენტრისკენ დავადეთ თავი. მეტროდან ამოვედით და ძლივს ცივილიზაციის ნიშნებიც გამოჩნდა. ფული მივახურდავეთ, დავნაყრდით და ჯიბედასქელებულები ტოიოტასკენ გავეშურეთ.

მეტროში ფანებმა დაიწყეს კანტი-კუნტად გამონათება. ერთი ქალაქიდან ასე, მეორე ქალაში ტრანსპორტგამოუცვლელად ამოვყავით თავი. მაგრამ რაღაც სხვა ბილეთი გვიყიდია, გზის ბოლოს ქართულ ფულზე ლარნახევარი დაგვამატებინეს და სადგურიდან ისე გამოგვიშვეს.

და აი ეს უკვე სულ სხვაა – ფანობის ზღვა მიედინება. ძირითადში, რა თქმა უნდა, უელსელები ჭარბობენ. ადგილობრივებიც ბევრნი არიან, ხშირად ქართულ ფორმაში გამოწყობილები – ჩვენებურები კი აქა-იქ თუ გამოანათებენ. მოკლედ, თვალში არ გაგეჩხირებიან – ძაან ცოტანი ვართ ჩამოსულები.

თხუთმეტი წუთის სავალზე იმდენი იაპონელი გვეახლა ფოტოს გადაღების თხოვნით, აგერ საათი შემოტრიალდა და სტადიონის გეითს ახლაღა ვუწიეთ.

ლუდზე დაგვპატიჟეს, სუვენირები გავცვალ-გამოვცვალეთ. არც უელსები გვუკადრისობენ, მოდიან, მეგობრულად გვესაუბრებიან..

მოკლედ ერთი დიდი ზეიმია და ჩვენც თბილისიდან წაყოლიებულ ჭაჭის ბოლო წვეთებს ვცლით, იშტაზე მოსულები სიმღერის ხასიათზე მოვდივართ და სიმღერა რომ მიილევა, არის ერთი ტაში და ოვაცია გარშემო ხალხის.

მატჩზე კი არაფერსაც არ მოვყვები – ყველამ იხილა და მე შესაფასებლად დიდად ცოდნა არც მეყოფა. მარტივად – პირველი ტაიმი უბრალოდ ჩავისვარეთ, მეორე ტაიმი კი – ისეთი იყო, მილეულზე უკვე კომპლიმენტების სათქმელად რომ დაირაზმენ უელს-იაპონელები და იყო მეორე სერია ფოტოების, სიმღერის, ჩახუტებისა და სიყვარულის.

და კიდევ უფრო დიდი ჩახუტება, იძულებითიც კი, უკვე უკან ნაგოიასკენ გზაში იყო, როცა თბილისის მეტროშეჩვეულებსაც კი გაგვიჭირდა, ისეთ ჭყლეტვაში ამოვყავით თავი.

უხერხულად მიღიმოდა ლამის მკლავებში მოქცეული ციცქნა იაპონელი გოგონა, ზოგად ფონზე მის მიმართ სიტყვა ლამაზსაც რომ გაიმეტებდა კაცი.

უელსელების სიმღერას კი ბოლო არ უჩანდა და აქაოდა მარტო თქვენ ხომ არ ხართ-თქო, მცირე პაუზა ჩაგვივარდებოდა თუ არა ხელში, ჩვენც აქედან ქართულ ტექსტებს მივაშველებდით.. ხოდა ასე – ოთხნი მთელი ვაგონი უელსებელის წინააღმდეგ არათანაბარ ჭიდილში ვიხვითქებოდით და ენერგიის ბოლო წვეთებს ვწურავდით..

საათნახევარი გზა ასე გავლიეთ. ერთი სადგურიც და როგორც იქნა, მთელი უელსი ჩაიხიკა. დავრჩით ათიოდე იაპონელის ამარა და ერთიც ირლანდიელი – გვიღიმოდა და მერე იმანაც გვამღერა, “ძლივს ისინი მოვიშორეთ, აბა ერთი მანახეთ თქვენ რა კაცები ხართო”.. რაღას ვიზამდით – ხმაჩახლეჩილებმა ბოლო ბგერები ამოვახრიალეთ – იმან მაინც მოწონებით დაგვიქნია თავი და მომღიმარი ცერათითაწეული მიიმალა მორიგ გაჩერებაზე.

ამასობაში ჩვენი გაჩერებაც მოვიდა და ვაი რომ ჩვენი “სოფლის” მიმართულებით დავაგვიანეთ და ტრანპორტის ნასახიც აღარ იყო. ერთი ტაქსიღა გვრჩებოდა გამოსავლად. მძღოლმა რამოდენიმე კილომეტრში სულ ღიმილით ორმოც დოლარამდე წაგვცანცლა და სახლშიც სწრაფად მიგვაცუნცულა..

ხოდა ახლა ამ სიტყვებს რომ ვასრულებ, გოგა ისე ხვრინავს, ჩვენი ხმაურის ინდიკატორი სულ წითელს ანთებს და იმედია მეზობლებსაც უკვე ღრმა ძილით სძინავთ… ამას ხვალე გავიგებთ, ვინმე ბებომ თუ მოგვიკაკუნა..

დღეისთვის სულ ეს იყოს..

მოკლედ არიგატო გოძაიმას, მგონი ასე იტყვიან აქაურები ჩემო ძვირფასო მკითხველო-სან, ამ ნაწერსაც აქვე გავასრულებ..

(გოგა ჩაწყნარდა)

21 სექტემბერი

ალბათ ერთი მეშვიდე საათი გადის, ამ ახალთახალ A350 ში ვზივარ – ხომ, ცოტა არ იყოს, გაბეზრებული.

ბოლო თვეების სამზადისმა იმდენი დრო წაიღო, გადამწვარს აეროპორტში მიმავალსაც არ მქონდა მოგზაურობის შესაფერისი განწყობა.

მგონი ზედმეტი მოვთხოვე საკუთარ თავს..

სანამ მზე დასავლეთისკენ მიესვენა, ირან-ავღანეთის ხრიოკ ლანდშაფტს დავყურებდი, სიმწვანის ნასახიც რომ არ იყო ფერთა გამაში.

ახლა კი ჩინურ გაჩახჩახებულ ქალაქ-სოფლების ცქერით “ვტკბები” და მალი-მალ სანავიგაციო მონიტორსაც ვამოწმებ – თუ რა დროა დარჩენილი ხმელეთზე დაშვებამდე… მინიმუმ კიდევ სამი საათიო..

ხოდა ათი დოლარი და მისი ჯანი – ისევ გლობალურ ქსელზე ხარ მიერთებული და აგერ დროის მოკვლის რა ხერხს აღარ მივმართავ – მობილურზე ამ ტექსტის აკრეფვაც კი დავიწყე..

და რაღა მოვყვე ამ კაფსულაში გამოკეტილმა ადამიანმა?! ალბათ ჯობია ისევ დაგემშვიდობოთ და რამე სხვა გასართობით შევიქციო თავი..