ტურინელები ბერლინში, მე კი რომში..

14.05

აბა როგორი ამბავია?! თორმეტწლიანი პაუზის შემდეგ იუვე ლიგის ფინალში გავიდა – უნდა გენახეთ რამხელა ვიღრიალე მორატამ გამათანაბრებელი გოლი რომ გაიტანა. სადღა იყო ლუდის ბახუსი, ეგრევე გამოვფხიზლდი და ნერვიული ოცდაათი წუთისთვის მოვემზადე.

ბოლოს კი ყველაფერი ასეც დასრულდა და ახლა 6 ივნისს და ბერლინის ფინალს დაველოდები.

მხიარული წამოვედი მეგობრისგან – სახლში უცებ მივირბინე, წყალი გადავივლე და ჰერი აეროპორტისკენ. ჯერ რომი მელის თორმეტიოდე საათით და შემდეგ ისევ მადრიდი.

იუვეს 1993 წლის მაისურით, ზურგზე ათიანით, ბაჯოს გვარწაწერილი ვაპირებ მადრიდის ქუჩებში სეირნობას.

თუმცა ახლა თვითმფრინავში ჩასხდომის მოლოდინში მაინც მოწყენილობა მოცოცდა – ვის უყვარს მარტო მგზავრობა?! ხმის გამცემი რომ არ გყავს არავინ.

15.05

ფრენა ძილში გავატარე, მაგრამ სამი საათი მაინც რას მეყოფოდა – რომში ფაქტობრივად ღამენათევმა ვიბორიალე.

დაშვებისას, რომ არ მცოდნოდა, ვერც წარმოვიდგენდი დედამიწის ერთ–ერთ უდიდეს ქალაქს რომ დავჩერებოდი ზევიდან – იმდენი სიმწვანე “ჭამდა” ნაგებობების წყებას. უბნებს შორის უზარმაზარი ტყე–პარკები იყო გადაჭიმული.

მერე კი კოლიზეუმი გამოჩნდა და მომენტალურად შთაბეჭდილების ქვეშ მომაქცია..

დავჯექით. დრო გაიჭიმა, სანამ გავარკვიე ქალაქის ცენტრისკენ როგორ წავსულიყავი. საბოლოოდ ავტობუსი, ოთხი ევრო და ერთ საათში “ტერმინის” მიდამოებში დავაბიჯებ.

თუმცა მანამდე საპასპორტე შემოწმებისას უსასრულოდ გაწელილი რიგი იყო. სხვაგან არსად მომწევია მაგდენხანს ყურყუტი.. რიგში ქართველი წყვილი თუ და–ძმა მომყვებოდა და მათთან ლაპარაკში ვცდილობდი დრო მომეკლა. გოგოს სახის უცნაური ნაკვთები ჰქონდა – წამიერად პროფილში სახე არასიმეტრიული და შეუხედავიც კი მოგეჩვენებოდა. მერე ოდნავ მზერის კუთხე შეიცვლებოდა და მისი სილამაზისგან მონუსხული ურცხვად მივშტერებოდი, სანამ დაჟინებულ მზერას არ შეამჩნევდა და უხერხულად თვალს არ ავარიდებდი..

კიდევ უფრო მანამდე კი ჯერ ალიტალიის პილოტმა შემომჩივლა, ბორტიდან ჩასვლისას რომ მივესალმე – “ძაან დავიღალე, ამ ღამეს უკვე მეორე რეისი შევასრულეო”, მერე კი იუვეს კეპს თვალი რომ შეავლო ტერმინალის შატლის მძღოლმა, მხიარულად ამიწია ხელი – “Forza Juve-ო” და ხალხით გადატენილი სალონის ნაცვლად თავისთან გვერდზე მოკალათების საშუალება მომცა.

…

ქალაქისკენ დაიძრა T.A.M.-ის ავტობუსი.. უერთიერთსაწინააღმდეგო აზრები ენაცვლება ერთმანეთს რომის თვალიერებისას. ჯერ გარეუბნების სიმწვანეში ჩაფლული გარემო გიზიდავს, მერე ცენტრის ცოტა მოუწესრიგებლობა და ჭუჭყი იწვევს იმედგაცრუებას.

ფეხით კი ძველი ქალაქის შემოვლისას, ძნელია აღფრთოვანებაში არ მოხვიდე. აბა ექვსი–შვიდი საათი რა საკმარისია რომის დასათვალიერებლად, მაგრამ ზოგადი შთაბეჭდილება მაინც შემექმნა იქაურობაზე.

ახალს არაფერს ვიტყვი: ხალხი საოცრად ტემპერამენტიანი, ხმაურიანი – ავტობუსის მძღოლი
უნდა გენახათ, რა ემოციურად ატრიალებდა საჭეს და თან გინებასაც აყოლებდა, ვინმე გზას თუ გადაუჭრიდა.
– მაკდონალდსის გამყიდველი თან მემსახურებოდა, თან კოლეგებს საქმეს ურჩევდა..
– ქუჩის მხატვარი ბუშტებით მოვაჭრეს მოქმედების არეალს ედავებოდა და “არგუმენტირებულად” მიუთითებდა, ამ ხაზის იქით შენი ფეხი არ ვნახოო..
– ბარის პატრონი ერთ ლოთზე უბნის პოლიციელს საწყალი სახით, ხელისგულებშეერთებული და წარბებაწკეპილი ევედრებოდა – “ეს ბომჟი აქაურობას მომაცილეო..”
– რომიდან აფრენისას კი როცა საათზე მეტი თვითმფრინავში გვაყურყუტეს და ხალხი რათქმაუნდა აღშფოთდა, სტუარდესამ თითი ყელთან გამოისვა, მიმიკა დაძაბა, თვალები გადმოკარკლა და – “fiumicino is a disaster..” დანანებით დაამატა..

თუმცა ნამდვილი “disaster” მაშინ გენახათ, გემრიელად მოშიებულზე, ბოლო–ბოლო რომ ავფრინდით, იმავე სტუარდესამ ჩემდასაუბედუროდ მხოლოდ სუხარიკების მცირე პაკეტი რომ გამომიწოდა სახეზე აკრული ყალბი ღიმილით…

ნუგეშად ფიქრებშიღა ვიხსენებდი, თუ როგორ გემრიელად შევსანსლე რამოდენიმე საათის წინ რომაული ლაზანია..

ღამის პირველი საათი ხდებოდა, მადრიდში რომ დავეშვი..