ბრიტების მიწაზე

ლონდონი

პირველი იყო სამძიმარი, როცა მესაზღვრემ გაიგო, ზელანდიასთან გვიწევდა თამაში. პასპორტი ღიმილით გამოგვიწოდა და კარგი დღეც გვისურვა.

ნისლიანი ალბიონი კი არც თუ ნისლიანი ამინდით შეგვეგება – სექტემბრის ბოლო დღეა, გარეთ მზე ანათებს და არც სიცივეს დაიჩივლებს კაცი.

გეთვიკიდან მატარებლით სადღაც ტრაკში ჩავაღწიეთ, მომღიმარი მასპინძელი შეგვეგება – ლუისი და ჩვენი ოთახი გვიჩვენა.

გვშია, რა გასაკვირი. მაღაზიის დახლებიდან თავქანქარა ინდუსები გველაპარაკებიან ჩვენთვის ძნელად გასაგებ აქცენტზე.

მერე იქვე რაღაც უბრალო სწრაფი კვების ობიექტს მივაშურეთ. გაჩერებაზე სკოლის ავტობუსებიდან მხოლოდ ფერადკანიანი ბავშვები ჩამოდიან – მათი საუბარი კიდევ უფრო ძნელად გასაგებია.

– წავედით ცენტრისკენ?!
სულ ერთი საღამო გვქონდა აქ გასატარებლად და რაც მოვასწარით ქალაქის ქუჩებში ფეხით ვიბოდიალეთ, GPS-მა თითქმის ორი ათეული კილომეტრი რომ მოგვითვალა.

დილით კი ისევ გეთვიკში ამოვყავით თავი

ბრისტოლისკენ

მანქანა ვიქირავეთ, რომელიც მომდევნო ერთი კვირა ჩვენ ფაქტობრივ ერთოთახიან ბინად გადაიქცევა – უკანა სავარძლები გარდერობის ფუნქციას შეითვისებს, ნაგავი აკურატულად პარკებში ფეხსადგამთან დაიდებს ბინას, დენის გადამყვანზე კი ათასგვარი ხელსაწყოს დამტენი ადაპტერი აიხორხლება.

დროის დასაზოგად საუზმესაც გზად ცხელ ყავას და ნაირ-ნაირ სენდვიჩებს მანქანაშივე მივირთმევთ და ერთადერთი რასაც დისონანსი შემოაქვს, მე და ჩემი მეგობრის განსხვავებულ მუსიკალური გემოვნებაა.

გამოსავლის ძიებაში მუსიკის ნაცვლად შტურმანს დასახლებულ პუნქტებზე, რომლებსაც გზად გავდივართ, ვიკიპედიიდან სტატიების წაკითხვა დაევალა.. ამბის უმრავლესობა კი ასე იწყებოდა – „ამა და ამ წელს მოვიდნენ რომაელები და დაარსეს ფორტი..“

შიმშილმა სვინდონისკენ გადაგვახვევინა – არაფრით გამორჩეულ ქალაქში. ჩათვალეთ ბრიტანული ხაშური.

უელსი-ფიჯის სანახავად ირლანდიურ ბარში ჩამოვსხედით. რა გასაკვირი ადგილობრივები ფიჯის თუ გულშემატკივრობდნენ – Com’on Fiji!!! გაისმოდა ალაგ ალაგ ლუდისგან გაბერილი მსუქანა ბიძარების შეძახილები.. მათ გულდასაწყვეტად თამაში რათქმაუნდა დრაკონებმა მოიგეს..

შემდეგ იყო კიდევ საათის გზა და ბრისტოლიც გამოჩნდა. ტრადიციულად ერთი-ორი შესახვევი „გავმაზეთ“, ქალაქს საპატიო წრეც მოვარტყით და ბოლო ბოლო დანიშნულების ადგილს ვუწიეთ. ნეტავ რა ერქვა მასპინძელ გოგონას?!

Airbnb-ის მადლით სასტუმროების ნაცვლად, ასე კერძოდ, გაცილებით ნაკლებ თანხაში ვქირაობდით ჩვეულებრივი სახლის პატარა ოთახს – ღამის სათევად მეტი არც გვჭირდებოდა.

***

დილით სახლიდან რომ გამოვძვერით, ბრიტანეთი, როგორც იქნა, თავის „ნამდვილი“ სახით წარმოგვიდგა – სქელ ნისლში იყო ჩაძირული იქაურობა, ასი მეტრის იქით თვალს უჭირდა რამის გარჩევა.

ცოტახანში მატჩზე დასასწრებად კარდიფში უნდა გადავსულიყავით და დროს ვეშურებოდით, იქაურობაც რომ დაგვეთვალიერებინა. ფეხით დავუყევით რაღაც პარკს, ლამაზი ხიდით პაწია არხი გადავკვეთეთ და რკინიგზის სადგურს მივადექით – შენობას მართლაც რომ აღსანიშნავს გამორჩეული არქიტექტურით.

ცენტრამდე მივაღწიეთ, ისტორიულ კოშკურაზე ავბორდღიალდით. უკვე შუა დღე იყო და მზეს ნისლიც გაეფანტა. ქალაქის მშვენიერი ხედები იშლებოდა.

საქართველო-ზელანდია

მანქანით საათის გზა თუ გვქონდა, მაგრამ საცობები საქმეს ართულებდა. ბრისტოლის ყურეზე გადებული უზარმაზარი სევერნის ხიდი გადავიარეთ – უკვე უელსის ტერიტორიაზე ვართ – აბრებზე ინგლისურის პარალელურად გაუგებარ ენაზე აწერია წარწერები.

კარდიფში იაშკა დაგხვდა, მანქანა სადღაც მივაგდეთ. მილენიუმის არენას რაც უფრო მივუახლოვდით, გულშემატკივრების ნაკადმა იმატა.

უნდა ითქვას, ამ მომენტამდე არც მიგვრძნია, იმ ქვეყანაში რომ დავაბიჯებდი, სადაც აგერ რაგბის მსოფლიო ჩემპიონატი იმართება – ალაგ ალაგ ბარებზე გამოფენილი ოცი ქვეყნის დროშა თუ მოგხვდებოდა თვალში.. მრავალი, სხვადასხვა ეროვნების ფანობა კი სადღაც იყვნენ შეჩურთულნი.

მე და ჩემი ძმაკაცი ვარღვევდით სურათს, რაგბის ბურთჩახუტებულები რომ დავიარებოდით პარკებსა თუ ქუჩებში. დავპასაობდით და ხალხიც მგონი ცოტა ალმაცერად გვიყურებდა. ბაბუ არ დამავიწყდება, ერთიც რომ ჩაგვიარა და “What a passion yeah?!” – მოგვაძახა.

მილენიუმის შემოგარენი კი ერთბაშად ამოიზარდა უზარმაზარ ზეიმის არედ, ადგილობრივები სუსტებს გვგულშემატკივრობდნენ “Com’on Georgia!!“ – გაისმოდა შეზარხოშებული ბრიტების შეძახილები ქართულ სიმბოლიკაში გამოწყობილებს რომ შეგვავლებდნენ თვალს.

ფანზონაში ადგილობრივი ვოკალური ანსაბლი „სულიკოთი“ და ეროვნული ჰიმნის სიმღერით მოგვესალმა. მერე იყო ზელანდიური ჰაკა და მაორების ოცწუთიანი შოუ.

გარეთ გამოვედით, ლუდით ყელი გავიგრილეთ. იქვე ფანობას სახელდახელო ბურთაობა გაემართა. ძლივს გამომაძვრეს „რაქიდან“, შემთხვევით ბურთმოხელთებულზე ხალხის მასა რომ მომაწვა და ძირსაც გავიშხლართე.

ტრიბუნაზე ზედ ოცდაორთან გვერგო პირველ რიგში ადგილი. DHL-ის სარეკლამო აბრა „Try” წარწერით იქვე მჯდომ ზელანდიელს მივაჩეჩე „დღეს ეს მე მაინც არ დამჭირდებათქო“ – ორივემ გავიცინეთ. თურმე რას ამბობ, ჩემდასასიხარულოდ ვცდებოდი და აწ ინტერნეტი კია აჭრელებულია წიკლაურის გახარებული სახის გამომეტყველებით, სალელოვე ნახტომში უკვე საზეიმოდ რომ გაუშლია ხელი!

მთელი მატჩი მშვიდად რა დამსვამდა სკამაზე, ემოციურად ვიქნევდით ხელ-ფეხს მე და უჩა.. შევაწუხეთ ნეიტრალური, ძირითადად ზელანდიის სანახავად მოსული გულშემატკივარი.

რა გასაკვირი – წავაგეთ.

შუაღამემიტანებულზე ემოციადაცლილები ისევ საჭეს ვეჯექით და ბრისტოლში ვბრუნდებოდით.

რა ხდება ამასობაში

ხოდა პაუზაა დიდი დიდი..
და რა ხდება ამასობაში – რომ მკითხონ, “არც არაფერი”, მარტივი პასუხი მომადგება ენაზე.

ბრიტანული მოგზაურობის შემდეგ თბილისში გამოვიკეტე, სამსახური-სახლის გარემოს სურათი თვალის ერთ დახამხამებაშე ენაცვლება ერთიმეორეს… რუტინა, რუტინა და ვერ ვიტყვი რომ ამას ტრადიციულ უკმაყოფილო ტონით ვიძახი.. არა, უბრალოდ ფაქტს ავღნიშნავ.

სამსახურში ისეთი კრიზისია კადრის, თითოეულ ადამიანს სულს უნდა უბერავდნენ, რამე არ დაემართოს.. არადა ისეთი საქმეა, ორ დღეში ახალ ადამიანს ვერ მოაცუნცულებ – მინიმუმ წელნახევარი გავა, სანამ ახალ კადრს აღზრდი.

ამ კრიზისის ფონზე ბოლო თვეა შვებულებას უშედეგოდ ვიხვეწებოდი. ყელში იყო ამოსული ბევრ წვრილმანთან ერთად ღამის ტეხვა განსაკუთრებით.

ხოდა როგორც იქნა ვზივარ სახლში და ვისვენებ – არც მახსენდება შვებულება ასე ბოლოს როდის გავატარე – სულ სადღაც გავრბოდი. ახლა კი ვცდილობ ეს ორი კვირა მაინც ბუნებრივ რეჟიმში ვიცხოვრო, დროზე დავიძინო, დროზე ავდგე ფეხზე.

წიგნთან ვმეგობრობ, მურაკამის ნორვეგიული ტყეს დღეს საღამოს ალბათ ბოლოს მოვუღებ.. ცოტას ვმეცადინეობ, მერე იპოდრომზე ჩავდივარ და დავრბივარ – ორგანიზმიც ტონუსში მინდა მოვიყვანო..

გუშინ რაგბის გუნდ დევებთან ერთად წავედი სავარჯიშოდ. გახურების შემდეგ ჯახზეც გადავედით. ჰაჰა სულ რამოდენიმე ათეულ შემთხვევაში თუ მითამაშეა რაგბი მასე, ბოჭვებით და გადაყრით. იპოდრომზე ჩასული, მხოლოდ მსუბუქ, პასაობით თუ შემოვიფარგლებით.

ხოდა ნუ გამოცდა იყო ჩემთვის – დევები იგივე მოყვარულთა გუნდია მხოლოდ, მაგრამ მაინც, სტაბილურად კვირაში ორჯერ-სამჯერ ვარჯიშობენ და წლებია ქართულ პირველ ლიგაში თამაშის გამოცდილება აქვთ..

ძნელია გადმოცე ის ემოცია, თუ კაცს თავად არ გაქვს გამოცდილი, რაც თამაშის დროს გეუფლება – ბურთი ხაზზე ჩამოთამაშდა და შენ წინ მდგომმა მოიხელთა, სიჩქარეაკრეფილი გიტევს.. წამი იწელება და სანამ რამეს გაიაზრებ, უკვე ჰაერში ერთს ისკუპებ და მეტოქეს ბოჭავ.

ძირსგართხმული წამიერად ზედახორის ქვეშ ხარ მოკუნტული, მერე წამოხტები და მორიგ “მსხვერპლს” გავეშებული ელოდები, რომ ან ბურთი წაღლიტო, ან სულ მცირე გაქცევის საშუალება არ მისცე.

ან ის მომენტი რად ღირდა – ზურამ კარგად შეუტია, სამი კაცი ჩაითრია და წაქცევისას კარგი “ოფლოუდიც” გაახერხა.. წამის მეათედი ლამის გადავიფიქრე მიყოლა, კიდევ ხომ მაინც აიყოლია ფეხებმა ზარმაცი ტრაკი და ზედახორიდან გამოფრენილი ბურთი გემრიელ ლუკმად პირდაპირ ხელებში ჩამივარდა.. ერთი მცირე სირბილის მიმართულების ცვლა და მეტოქის მთელი ხაზი ზურგსუკან დავიგულე..

დაღლილზე თამაშის შემდეგ ლუდიც ხარბად მოვსვით და დღეს კი მტკივა მთელი ორგანიზმი, მაგრამ უფრო სასიამოვნო დაღლილობას რომ დაარქმევ ამ ყველაფერს..

და ამ რამოდენიმე აბზაცის ჩაკითხვის შემდეგ, კიდევ თუ გამიმეორებთ კითხვას, თუ რა ხდება ამასობაში.. კი, პასუხი თითქოს იგივეა, რომ “არც არაფერი”.. მაგრამ სინამდვილეში ეს ბევრი წვრილმანი “არაფრები” – წიგნის კითხვა, სწავლისგან მიღებული სიამოვნება, სირბილი, თამაში, მეგობართან ორი კათხა ლუდის დალევა, თუნდაც უბრალოდ კარგი ცხელი ჩაის და სხვა კიდევ ათასი წვრილმანი რამ ავსებს ცხოვრებას და მოწყენისთვის დროს არ ტოვებს..

მოკლედ მადლობა მოკითხვისთვის, მე კარგად ვარ