GEO-TNG 17:10

მე არ ვარ რაგბის ექსპერტი და ჩემი შეფასება ვერ იქნება ობიექტური, თუ დიდად კომპტენტური..

მაგრამ აგერ თავად რაც მახსენდება, რა შთაბეჭდილებაც დამრჩა ცხელ გულზევე დავწერ ამ შეხვედრაზე.

შეხვედრაზე რომლის მოგებაც უდაოდ ისტორიულია, რადგან პირველად გვეძლევა შანსი ტურნირის ჯგუფში მესამე ადგილი დავიკავოთ და ამით მომავალ მსოფლიოზე უკვე აქედანვე დავიბევოთ გარანტირებული ადგილი..

პირველი ტაიმი თანაბარ ორთაბრძოლაში წარიმართა და ჯერ ტონგელებმა გამოიყენეს საჯარიმო, ხოლო მერე მეკომ ასევე სამქულიანით უპასუხა.

მაგრამ მანამდე იგივე მეკომ ხელსაყრელი მომენტიდან ააცილა საჯარიმო და ეს იყო ცუდის ნიშანი, რადგან თუ მეკო ერთი აიჭრა, მერე აფუჭებს აბსოლიტურად ყველაფერს.. და გვახსოვს მისი ასეთი თამაშები – ერთი თუ არ წაუვიდა, მისი მარგი ქმედების კოეფიციენტი ლამის ნოლამდე ეცემა..

ერთ გაფუჭებულ ჯარიმას კი აუტში ვერგადატანილი ბურთი მოაყოლა და ტონგელებს სახიფათოთ შეტევის საშუალება მისცა, იმის ნაცვლად ჩვენ გადაგვენაცვლა მოწინააღმდეგის ნახევარზე.. და შემდეგ ვერც მეორე ტაიმში გარდასახა მორიგი საჯარიმო სასურველ სამქულად..

მანამდე კი ტაიმი მოვიგეთ, როცა მშვენივრად მოთამაშე გორგოძილამ რაქში ბურთი აიტაცა და პირდაპირ ძელებშორის დაამიწა.. ლელოს იოლი ორი ქულა მივამატეთ და ტაიმიც მასე – 10:3 მოვიგეთ.

თუმცა ზედ ტაიმის სასტვენის წინ მსაჯსაც უნდა ვუმადლოდეთ ტონგელებს გათანაბრების საშუალება რომ არ მიეცათ, კარგად შენიშნა წინ პასი, დიდი იყო შანსი მსგავსი მომენტი ელემენტარულად მხედველობიდან გაპარვოდა..

ტონგელთა აუტის შემდეგ ჩვენი დაცვა აირია და მოწინააღმდეგემ ბურთი კარგად შეაბრუნა შეტევის სიღრმეში და მეტოქის ფორვარდმა ისე დაგვალელოვა, კაციშვილს არ შეუშლია ხელი..

ფერი გადამივიდა და კიდევ ხომ რეფერიმ სამართლიანად შენიშნა წინპასი და ამით შესვენებაზე შვიდქულიანი უპირატესობით გავედით.

დაიწყო მეორე ნახევარი და შუატაიმში მეკომ ისეთი გაირბინა, რომ მთელი მისი ცოდვები ერთბაშად გამოისყიდა. ოცდაორთან ეს გარბენა კი შეაჩერეს, მაგრამ საპირისპირო ფლანგი მეტოქეს დაუცველი დარჩა, ჩვენებმაც დროზე გადაათამაშეს ბურთი და თხილაიშვილი სალელოვედ შეცურდა..

მეკომ ურთულესი ორი ქულა მიამატა ჩვენს მონაგარს და კომფორტული თოთხმეტქულიანი უპირატესობა შევიქმენით..

თითქოს მშვიდი ბოლო 20 წუთი გველოდა.. მაგრამ ვაი რომ ამ ოც წუთში იმდენი შეცდომა დავუშვით, ბარე მთელ თამაშს ეყოფოდა..

ჯერ იყო და წყნარად შეგვეძლო მეტოქის ნახევარზე დამკვიდრება, მაგრამ ჩვენი სწრაფი შეტევის დროს ნარიაშვილმა დაუფიქრებლად ბურთი უკან მოისროლა (არაფერი საჩქარო იმ სათამაშო ეპიზოდს არ სჭირდა) და მოედნის სიღრმეში ჩარჩენილ ტონგელს ჩაუგდო პირდაპირ ხელში… და ამას მოჰყვა ის საშინელი, ნერვიული ოცწუთიანი მონაკვეთი..

თამაში ქართველთა 22–ში დამკვიდრდა და ჩვენები სისხლის ფასად ახერხებდნენ მათ შეტევების გაჩერებას.. უდიდესი ნერვების ხარჯზე ხდებოდა ეს ყველაფერი. ბოლოს ტონგელები დაჯარიმდნენ და თითქოს უნდა ამოგვესუნთქა, მაგრამ მოედნის ცენტრში აუტი რატომღაც რისკიანად ბოლო კაცზე ავაგდეთ, დავკარგეთ და მეტოქემ ისევ ოცდაორში ამოგვკეტა..

ბევრჯერ დავჯარიმდით – მსაჯმა გაგვაფრთხილა: შემდეგზე უკვე ყვითელ ბარათს გიჩვენებთო. მაგრამ სანამ სინბინამდე მივიდა საქმე, ტონგელებმა მაინც მოახერხეს ლელოს დადება და სხვაობა შვიდ ქულამდე შემცირდა – ანუ მეტოქის მორიგი ლელო და გარდასახვა და მოგება ხელიდან გვეცლებოდა.. მითუმეტეს, რომ მორიგი ჯარიმა და მალევე მსაჯმა შეპირებული ყვითელი ბარათით თოთხმეტი კაცის ამარა დაგვტოვა..

აი აქ კი ძაან მძიმე დღეში ჩავარდით და გულში გამკრა კიდეც აზრმა, რომ შვიდი–რვა წუთი კაცნაკლულზე მეტოქის გაძლებას ვერ მოვახერხებდით..

მოხდა სასწაული – უკანასკნელი ძალები მოვიკრიბეთ და კიდევ იქით შევუტიეთ, ჩვენ შერკინებაში ტონგელები დავჩაგრეთ და საკმაოდ ხელსაყრელი ადგილიდან ჯარიმის დარტყმის საშუალება მოვიპოვეთ.. მაგრამ რათ გინდა?!

მეკო ყვითელი ბარათით გაძევებული იყო და ბურთთან მალაღურაძე მივიდა:

საკმარისი იყო ეს სამი ქულა მოგვეპოვებინა და ისევ კომფორტულ სხვაობას შევქმნიდით – მეტოქეს 10 ქულის გაქვითვა იმ მცირე დროში ნაღდად გაუძნელდებოდა.. მაგრამ ისევ უხეიროდ დავარტყით ჯარიმა და მატჩის ბედი კვლავ სათუოდ დავტოვეთ..

დავიძაბეთ, მეტოქე ისევ 22–ში შემოვუშვით და ისევ საოცარი თავგანწირვის ხარჯზე ხაზის გაჭრის საშუალება არ მივეცით და ზედ ბოლო წუთზე იქით ტონგელები დაჯარიმდნენ – წამები და უნდა მორჩეს თამაში.

ისევ გაუგონარი გადაწყვეტილება – საკმარისი იყო სულ რამოდენიმე წამით გვიან მოესროლათ ბურთი აუტში და თამაში მორჩებოდა.

შეიძლებოდა იქვე გათამაშებაც, ერთი პასი უკან და წყნარად ბურთის კიდეზე გადაგდება.. მაგრამ ამის ნაცვლად “მოვახერხეთ” და ბურთი ხაზსმიღმა საფინალო სასტვენამდე ორიოდე წამით ადრე აღმოჩნდა – შემდეგ აუტი მოვაწოდეთ და სუფთად ისევ ვერ მოვიგეთ.

არეულობაში და ფაფხურში ბედი ჩვენი, რომ ბურთი თავად მოვიხელთეთ, მოედნის მიღმა დავკარით და ისტორიული გამარჯვებაც გამოვჭედეთ!!!

ეს ყველაფერი კარგი, მაგრამ იმის თქმა მინდა, რომ არა ეს უაზრო ფაფხური, რიგ მომენტებში არარაციონალურობა, ნაცვლად წყნარად ჩაგვემთავრებინა მოგებული თამაში, ისეთი თავსატეხი დავმართეთ საკუთარ თავს, უდიდესი ნერვების, ფიზიკური ძალის და ნების მობილიზების ხარჯზეღა მივიყვანეთ გამარჯვებამდე შეხვედრა..

აბა წარმოიდგინეთ?! – 213 ბოჭვა შევასრულეთ მეტოქის 48–ის წინააღმდეგ!!! ოთხჯერ უფრო მეტი!!! ოთხჯერ!! წარმოგიდგენიათ რამხელა ჯაფა დაადგა გუნდს თავდაცვისას?!

ამის გარდა კი დანარჩენი დრო, როცა იშვიათად შეტევაზეც ვიყავით, ერთი, როდესაც ბურთი კარგად გავშალეთ, მეორე ლელოს დადების მომენტი იყო.

სხვა კი ლამის ბურთი ბექებამდე არც მიდიოდა, მუდმივად ფორვარდების ძალის იმედად ვუტევდით.. არ ჩანდა არც შარიქაძე, არც კაჭი, მჭედლიძეზე აღარ მაქვს საუბარი..

სამაგიეროდ მართლა კარგი ცხრა ნომერი გვეზრდება – ბიჭი, ვინც მთელი სარაგბო ისტორიის მანძილზე ყველაზე ახალგაზრდა მოთამაშედ შეიქმნა, ვისაც კი მსოფლიოზე უთამაშია. და ეტყობოდა კი ასაკის სიმცირე?!

კარგი გაგებით თავხედურად რომ თამაშობდა, პასების დარიგების გარდა, რიგ მომენტში ბურთიც კარგად გადაუკიდა მეტოქეს ზურგს უკან და ხან კი მათ მძიმე ფორვადებს შიშის გარეშე ეფექტურად უტევდა..

სხვა კი რა გვეთქმის?! მადლობა მოვუხადოთ ბიჭებს თავდადებისთვის – რაც მთავარია შედეგი ვაჩვენეთ და მოვიგეთ ბოლო ოთხწლედის ყველაზე პრინციპული მატჩი. შეცდომებს კი იმედია კარგად გაანალიზებენ და გაითვალისწინებენ, რადგან იგივე არგენტინა ასეთ ფაფხურს არ გვაპატიებს და როდესმე ხომ უნდა დავიწყოთ მსგავს ტოპ გუნდებთან ტოლ–სწორად თამაში?

ტონგა თავის მხრივ ხშირად შეცდა ელემენტარულ შემთხვევებში, თორემ ჩემი სუბიექტური აზრით ამ თამაშსს მოგვიგებდა – რომ არა წინ გაკეთებული რამოდენიმე პასი (ერთ–ერთი გაუქმებულ ლელოდ რომ დაუჯდათ), ჯარიმის ასევე ფეხით აუტზე ვერგადატანა…

სხვა მომენტში ოდნავ დააკლდათ ლელომდე, როცა გადაკიდებული ბურთი ბოლო წამს შემტევმა ვერ დაიჭირა.. მოკლედ ცოტა იღბალიც გვწყალობდა.

რაც არ უნდა ვთქვა საბოლოოდ 17:10 ჩვენს სასარგებლოდ.. ეს კი უკვე ლამის ნახევრად გაკეთებული საქმეა!!!

ველით არგენტინას, ვისთანაც ჩემი აზრით ბიჭები ნაკლებშებოჭილები ითამაშებენ, დიდი ალბათობით წავაგებთ, მაგრამ იმედია ბევრად თვალსასეირო თამაშს შემოგვთავაზებენ…

Rugby

ხომ… ეს იყო დიდი ხნის წინ..

მერვე კლასში ვიყავი, მათემატიკურ სკოლაში ვსწავლობდი, უჩა ჩვენთან კლასში რომ გადმოვიდა..

ზუსტად მახსოვს? არ მახსოვს. დაბალი, სუსტი, ხუჭუჭთმიანი ბიჭი დააბიჯებდა, ძირითადად თავისთვის, სკოლის ეზოში და რატომღაც მაშინვე ჩემთვის მეგობრად ვიგულე ეს ადამიანი.

მერე კი რაღაც პატარა შეხლა მოხდა, სადაც ის იშვიათი შემთხვევა იყო, როცა ხასიათი გამოვავლინე და ამ ამბის შემსწრე კიბორგმა რაგბის სათამაშოდ თავის გუნდში მიმიწვია – ჩათვალა, რომ სწორედ “სარაგბო ხასიათი” მქონდა..

არადა მერე ისე ვიარე ორი თვე ხულიგანაში, ერთი წუთით აღარ “გამოუნათებია” ჩემში იმ ხასიათს, რისთვისაც უჩამ იქ სათამაშოდ მიმიწვია…

მე ჩემი უცნაური ბუნება მაქვს, თავადაც რომ მიჭირს ახსნა, როდის მემართება კარგი გაგებით გაბრაზება და როდის ვხვდები მოტივირებული.

იმ წლებში კი რაგბი ჩემგან ისე შორის იყო… რატომ წავედი? იმიტომ რომ უჩამ შემომთავაზა და მე კი მის სიტყვას ანგარიში გავუწიე…

ზამთრის პირს ვიავადმყოფე. 90–იანები იყო, მეტროთი დელისზე მივდიოდი, მერე კი ვარჯიშზე რომ არ დამეგვიანა, სანამ ტროლეიბუსი მოვიდოდა, ფეხით მივუყვებოდი ჯერაც ბავშვი ვაკე–საბურთალოს აღმართს.

კვირაში სამი დღე ასე გრძელდებოდა და ნაავადმყოფარზე ამ რეჟიმიდან უკვე ამოვარდნილმა, მომჯობინებულზე ჩანთაში ფორმა რომ ჩავტენე და უცებ დავფიქრდი – “კი მარა, არ გეზარება იმ აღმართის ისევ ფეხით ავლა?!”.. პასუხი ცალსახად კი იყო და მასე მორჩა ჩემი “კარიერაც” – მეტი მე იქ აღარ მივსულვარ, სავარჯიშოდ მოედანზე, სადაც ისეთი საშინელი პირობები იყო, მუჭა–მუჭა ნაასფალტარის გოროხებს ააგროვებდი კაცი.

არადა სწორედ მასეთ პირობებში გაიზარდა თანაგუნდელი შკინინი, ვინც წლების მერე ნაკრების წევრიც გახდა და ირლანდიელებს ისეთი ჩაუჭრა ბურთი, რომ სალელოოდ მთელი მოედნის გარბენა მოახერხა საფრანგეთში ჩატარებულ მსოფლიო თასზე..

ეგ კადრები დიდხანს დარჩება ქართველი გულშემატკივრის მეხსიარებაში, როგორც ერთ–ერთ საუკეთესოდ გასახსენებელი..

დრო გავიდა, ჩვენს ქვეყანაში რაგბი პოპულარობას იხვეჭდა და ნაკრების თამაშების ყურებით ნელნელა ის განწყობა მოვიდა, რაც თუნდაც გუნდში ვარჯიშის დროს უზარმაზარი დოზით მაკლდა..

იპოდრომზე თამაშით დავიწყე თავის დროზე დაკლებული მუხტის ანაზღაურება.. ორი–სამი წელი ჯახითაც გული ხშირად მოვიოხეთ, მერე მომატებულმა ასაკმა თავისი ქნა, უბრალოდ გასართობ “Touch”-ზე გადავერთეთ, დღემდე აზარტით რომ დავსდევ ოვალურ ბურთს..

და თუნდაც ასე – მოყვარულ დონეზე თამაშის დროს ხშირად ვახსენებდი თავს, ჩემში მეპოვნა ის ხასიათი და მეთამაშა ისე, რომ რამოდენიმე დღეში რაგბის მორიგ მსოფლიო თასზე დიდი წვალებით მოპოვებულ ბილეთით ტრიბუნაზე მოკალათებულს სუფთა სინდისით მქონდეს მოლოდინი, ჩვენმა ნაკრებმა სისხლის ბოლო წვეთამდე იომოს კარგი თამაშის საჩვენებლად და მოსაგებად.. და არ გამიჩნდეს კითხვა – “სხვისგან რომ ვითხოვ, თავად კი დავხარჯულვარ როდესმე ასე – ბოლომდე, გინდ მოედანზე, გინდ სხვა საქმეში?!”

Monaco Grand Prix

ჩასვლამდე კი ვიმუქრებოდით – “ზღვაში შესვლას ვინ დაგვასწრებსთქო..” – მაგრამ გრილი გაზაფხული იდგა, სწრაფად ჩაგვიცხრა მანამდე გაჩენილი სურვილები.

კვალიფიკაციას იქვე რაღაც ბარში ვუყურეთ, კათხა ლუდში ათევროიანი ღიმილით რომ აგვწაპნეს. ზღვაში ბანაობის არ იყოს, დალევის სურვილიც მალე მოგვესპო..

მერე ჩვენს მინივენში შვიდი კაცი კომპაქტურად “ჩავეტენეთ” და ნიცასკენ ავიღეთ გეზი.. გზად სუპერსპორტქარები ერთმანეთის მიყოლებით გვიშხუილებენ, ბოლოს ურეაქციოდ თვალსაც რომ აღარ გააყოლებ კაცი..

ნიცა..

მივსეირნობთ ზღვის გასწვრივ, მეთევზეებს ანკესები გადაუკიდიათ ზღვაში. ბულვარში ხალხი გამოპრანჭულა. სხვები დარბიან, ვარჯიშობენ. თვალს ახარებს გარემო.

სავახშმოდ დავსხედით. ანგარიში მირთმეულ კერძზე გაცილებით მსუყე მოდის. ყალბად ვუღიმით მასპინძელს თავაზიანად რომ გვეკითხება – “აბა როგორ მოგეწონათ სტეიკიო?!”

ისევ მანქანაში ვეკვეტებით.. “ბარემ გადავიდეთ მონაკოშიც..”

ნიცას პორტი მოვიტოვეთ. შევყევით ალაგ კლდიან სანაპიროს – ერთი მეორეზე ლამაზ, მდიდრულ და კომპწია დასახლებებს გავდივართ.. გონებას ოცნებაში მიყავხარ – ფიზიკურად იმ მომენტში იქ იმყოფები, მაგრამ წამით არ გტოვებს აზრი, რომ ამ გარემოს სტუმარი ხარ და ისიც მხოლოდ ძალიან, ძალიან მცირე ხნით..

მონაკო..

რამდენჯერ მიყურებია ტელევიზორში ამ ხედებისთვის, ფორმულა ერთის გრანპრის გადმოცემის დროს, ლამის საკუთარ უბანზე მშობლიური რომ არის რიგი ქუჩები, მათი თითოეული კუნჭული.

მანქანა ძლივს სადღაც შევჩურთეთ.. ქალაქი ერთი დიდ ზეიმად არის ქცეული.. ფეხით დავსეირნობთ რეისითვის შემოსაზღვრულ ტერიტორიაზე.. კაზინოს აღმართს ავუყევით, ათასობით ტურისტი დაბუჟღაობს..

მერე დაღმართი, რამოდენიმე “მძიმე” მოსახვევი და “ტუნელის” სწორი მონაკვეთო..

პორტის გასწვრივ საერთოდ საგიჟეთია – ხვალე აქ დიდი ცირკის მორიგი გრანპრი გაიმართება, მაქსიმალურ სიჩქარეზე რომ გამოვარდებიან ბოლიდები ცნობილ გვირაბიდან და შედარებით ნელ რამოდენიმე გრეხილს გაივლიან ათობით ერთრიგად ჩაწიკწიკებულ იახტის თვალწინ, საბოლოოდ სანამ სტარტის სწორზე გასასვლელად მოუხვევენ მთელი 180 გრადუსით.. და მერე ისევ გაზშიფეხგაყრილები კაზინოს აღმართისკენ დაუბერავენ..

რეისამდე კი წინა საღამოს აპარატურა პირდაპირ ტრეკზეა გადმოკიდული.. ბარზე შხვართი გოგოები მუსიკის რიტმას ენერგიულად აყოლებენ ლაზათიან ტან–ფეხს.. ალკოჰოლით გაჟღენთილი მასაც ბორგავს და თავ–კიდურებს ანგარიშმიუცემლად იქნევს..

ძლივს გავედით სამშვიდობოდ ფინიშის სწორს და ბევრი ადგილობრივისგან განსხვავებით წითელ იტალიურ ფერარის ნაცვლად ჩვენს ფრანგულ, ლურჯ რენოში ჩავეკვეტეთ..