კოლორადოს მთებში

აეროპორტი ისევ, გზა დენვერისკენ.

შენობაში ყველაფერი ადამიანზე მორგებული. მოსაცდელი სკამების ნაცვლად ინდივიდუალური სივრცეები – მონიტორს დაასკანირებ, ონლაინ შეკვეთას გაამზადებ, ბარათის მონაცემს შეიყვან, გადაიხდი და 15 წუთში მოგიცუნცულებენ ყველაფერს – მინიმალური შეხება პერსონალთან.

ბორტი ავადსახსენებელი ბოინგ მაქსი იყო, პრობლემის გამო ლამის ორი წელი რომ აიკრძალა ამ ტიპის ხომალდით ფრენა, სანამ უსაფრთხოების საკითხის გადახედვა, შესწორება არ მოხდა და ხელახალი რესერტიფიცირება.

პირველი წუთები მაინც ცუდი გრძნობა იყო, სანამ მიწას არ მოწყდა თვითმფრინავი და დაღლილობამ ძილის რეჟიმში არ გადამიყვანა.

დენვერის აეროპორტში გიო მელოდებოდა. რვა წელი არ მენახა ეს ადამიანი. საათი კოლორადო სპრინგსისკენ მიმავალ გზაში გავლიეთ და სახლში მისულებმა პირდაპირ საძინებელს მივაშურეთ. რამოდენიმე საათში ხომ ფეხზე უნდა ავმდგარიყავით და ფერმისკენ წავსულიყავით.

დილის ექვსი საათი, მზე ჯერაც არ ამოწვერილა. დავადექით ისევ გზას. ნელ-ნელა მთიან რეგიონს შევუყევით.

დაგრეხილი გზა, უცხო გარემო და ფერები. მერე ზეგანზეც გავივაკეთ, აქეთ-იქით მთათა წყება რომ მოჩანს ჰორიზონტზე შორს-შორს. იშვიათად პატარა დასახლებულ პუნქტებს გავდივართ, მინდვრებში კი სოკოებივით ამოზრდილა საცხოვრებელი მანქანა-ვაგონები.

ამ სტეპების ამაღლება კი არის 2000 მეტრი და შესაბამისად დაბალი ეკლოვანი ბუჩქების გარდა სხვა ბევრი არც არაფერი ხარობს.

ფერმას ვუწიეთ, ამოვბარგდით. გიომ სამუშაოებს დახედა და ისევ გზას გავუყევით. რიგი მასალები იყო საყიდი და ამხელა მაშტაბებში სინამდვილეში მაღაზიაში “გარბენა” ორასი კილომეტრის იქით და მერე ისევ უკან გავლას ნიშნავს.

ჩემთვის ამ ყველაფერს ექსკურსიის ელფერი დაჰკრავდა და არც არაფერი მქონდა დასაჩივლი – ხედების ცქერით ვტკბებოდი და ფისტას ვაკნატუნებდი. გზა ამჯერად მცირე კანიონის ძირში მიუყვება რელიეფის გრეხილს.

საქმეები მოვილიეთ, ხელოსნები გაიკრიფნენ, მივლაგ-მოვლაგდით და ამასობაში დღის სინათლეც მიილია. გრილზე სტეიკი აშიშხინდა. სახელდახელოდ ამოთხრილ ორმოში ცეცხლი გიზგიზებს. გათოშილ სხეულს კი ვისკის ყლუპებით ვაცოცხლებთ. კონტეინერზე ავფორთხდით და კისრები ზევით წავიგრძელეთ. ცა ვარსკვლავებითაა გადაჭედილი. წამი არ გავა, ერთ-ერთი არ “მოწყდეს”. სრული მდუმარებას შორს ხანდახან კოიოტების ხმა თუ არღვევს.

მეტი სურეალიზმი რაღა გინდა?! – ორი მეგობარი, ბათუმში და თბილისში დაბადებული და მერე ბავშვობიდან თანაშეზრდილები, სადღაც კოლორადოს ტრამმალებში ცეცხლის წინ ვისკის ვუჭახუნებდით..