ამბავი ერთი სურათის

ერთი სურათი ეკიდა ჩვენს სამუშაო ოთახში. გულში დამუქრებულიც კი ვიყავი, როცა იქნება მე უნდა ჩამოვხსნა კედლიდანთქო. რა სასიამოვნო უნდა იყოს იმ ადამიანის სიფათის ყურება, ვის ყოველ დანახვაზეც ენის წვერზე ათასგვარი გინების ვარიაციები მადგებოდა..

მერე მოვიდა შემოდგომა და დაედო მტვერი ნელნელა ამ სურათს – საგინებელი ფრაზებიდან კი სიტყვა “დედა” ნელნელა ხმარებიდან ამოვარდა და მხოლოდ კეთილებს თუ მოვუკითხავდი აწი, ისიც ხანდახან. ხომ იცით ქართველი კაცის გული როგორია?! ბრაზი ადვილად გვინელდება…

ხოდა მაინც სახტად დავრჩი, როცა ერთ მშვენიერ ზაფხულის დღეს შევედი ოთახში და კედლის სიცარიელე მომხვდა უცხოდ თვალში.. იმ წამს ალბათ სახეზე ირონიული ღიმილი დამთამაშებდა და გულში უკვე სურათზე ასახულ კაცის რა გითხრათ, და მის ჩამომხსნელს კი ვიხსენიებდი “ტკბილად”.. (უფრო სწორედ “დამკვეთს”)

ვერ გამეგო – ან აქამდე რა უნდოდა ამ სურათს აქ.. ან ახლა მისი იქიდან მოძრობა რაღა იყო: თუ თანამდებობით ეკუთვნოდა კედლის დამშვენება – სანამ კანონით ეკუთვნის, დაე ყოფილიყო კედელზეც ჩამოკიდული – დიდი ამბავი, აწი მაინც ყველას კიდია და კედელიც აიტანდა სამ თვეს როგორმე.

მაგრამ ალბათ შიშს დიდი თვალები აქვს.. და ჩვენებურების პოლიტიკური “გემოვნებაც” ასე ადვილად იცვლება.. გააჩნია ვინ იქნება თავში მოქცეული.. თორემ მოგწონს, არ მოგწონს, აბა პირადი შეხედულებები რა მოსატანია… სკამი იყოს თბილად..

გეცნობათ მეგობრებო ასეთი ხალხის ფენომენი?! მგონი ზედმეტად ბევრნიც კი არიან..

მერე ერთ საუბარსაც კი მოვკარი ყური, უფროსის კაბინეტიდან გამოდიოდა:
– ” დავწვა ?! ”
– ” რა უნდა დაწვა შე ცალტვინა?! რაიცი როდის დაგვჭირდება..”