მაიდერ

    გადავახვიოთ ორიოდე საათით უკან რა ხდებოდა, სანამ პარიზს დავტოვებდით.

    ხოდა ვზივართ მე და გიორგა მეტროში, მჟავეს მეგობრებთან შესახვედრად მივდივართ. ვაგონი ხალხით ისეა გადაჭედილი – გაჩერებისას გამსვლელების ნაკადმა შეიძლება შენი სურვილისგან დამოუკიდებლად გარეთ გაგისროლოს.

    ორი მეტრის მანძილზე ისეთი გოგო დგას, კაცს გონებას რომ დაგაკარგვინებს – კოხტა, ქერა, ცისფერთვალება ლამაზმანი. უბრალოდ გამოწყობილი, მაგრამ ეს უბრალოება, პირიქით კიდევ უფრო რომ უხდება და ალამაზებს. ცოტა მორცხვად მომზირალი, ბავშვური სახის ნაკვთებით.

    სარალამ რა გასაკვირი, ჩემი მზერა დაიჭირა, გოგოს როგორ დაჟინებული ვუცქერდი:
    – გიო, ნახე ბიჭო რა გოგოა, მიდი გამოელაპარაკე – დაიწყო ტვინის ჭეჭყვა, როგორც ახასიათებს ხოლმე, თავის ცინიკური, იქიდნური ღიმილით. მე ამ დროს ჩემს ფიქრებში ვარ, მინდა ახლა სარალას რჩევები..

    გოგოს სილამაზე თან მიზიდავდა, თან მაფრთხობდა კიდეც –  უნდა ახლა ასეთ ქალს ჩემი მომღიმარი სიფათის ყურება?! სიმხნევე ისევ გოგოს შემხვედრზე დაჭერილმა მზერამ მომაკრებინა, ცოტა დაბნეული, ნერვიულად რომ ამომხედავდა და მერე ისევ დახრიდა მომაჯადოებელ სილამაზის თვალებს.

    ამ დროს მატარებელიც გაჩერებაზე შეჩერდა და გამსვლელი ხალხის ნაკადმა მორიგი წყობა დაამყარა შიგნით ვაგონის ტერიტორიაზე – ქერათმიანი გოგონა ახლოს მომიჩოჩდა, ხელი ლამის მხრარზე გადამხვია, ძლივს შესწვდა სახელურს, რომ არ წაქცეულიყო..

    ასე რომ ორი მეტრის გასაკვლევად ხალხის ნაკადის გარღვევაც რომ აღარ დამჭირდა,  თვალებგაბრწყინებული და ღიმილმოგვრილი მივესალმე მაიდერს ( მგონი ასე ერქვა, ან რამე არასწორედ გავიგე, რა გასაკვირი.. არსებობს საერთოდ ეს სახელი?! )

    გოგოს სახე გაებადრა, გამიღიმა, მშვენიერი ინგლისურით მიპასუხა – მე კიდევ უფრო გამიხარდა, ხელში მორიგი არაინგლისურად მოსაუბრე ფრანგი რომ არ შემრჩა.

    ბევრი ძალისხმევის გარეშეც გოგო გაიხსნა, სულ არ გვიშლიდა ხელს არც თუ სასურველი მეტროს ვაგონის გარემო – სულ ოცი წლის აღმოჩნდა, ლიტერატურათმცოდნეობაზე ვსწავლობ, დოსტოევსკი მიყვარს ძალიანო – მე ვიცრუე, რუსულს კარგად ვფლობ და მწერლის ენაზე წამიკითხავს მისი ნაწარმოებებითქო..

    გონებაში უკვე ვფიქრობდი დაგეგმილი შეხვედრა გადამედო და პარიზში დარჩენილი ორი საათი ამ ლამაზ ქალბატონისთვის დამეთმო, მაგრამ ტვინის სადღაც დარჩენილ პატარა ნაწილში, პრაგმატულად მოაზროვნე გიორგი თავისას ახურებდა და ქცევაში ყოყმანს აჩენდა – “ორ საათში აქაურობას მაინც დატოვებ, თან ისე, რომ აქეთ არც კი მობრუნდები..”

    ამ ხაზზე სადგურის სახელს ხმოვანი საშუალებებით მატარებელში არ გატყობინებდნენ – თუ გარემოს არ იცნობდი, სხვა გზა არ იყო, გაჩერების სახელი ფანჯრიდან თავად სადგურის კედელზე უნდა ამოგეკითხა, რომ გაგეგო სად იყავი.

    ხოდა საუბარ–საუბარში შვიდი–რვა სადგური რომ გავიარეთ, ტვინში მაინც ამოტივტივდა კითხვა – ამა და ამ გაჩერებაზე ხო არ ვართ ახლათქო – გოგო საუბრიდან გამოერკვა, თავი ოდნავ დახარა, ფანჯრიდან რომ გაეხედა და წაეკითხა.

    ისევ დაბნევა დაეტყო, საუბარში გართულს თავადაც არ ახსოვდა ჩასვლა რომ უწევდა, უცებ საკუთარი სადგურის სახელი რომ ამოიკითხა – ერთი ნაბიჯი კარისკენ გადადგა, მერე უკვე ხალხის ნაკადიც მიაწვა, გაითრია – შორიდან:  Good bye-იო მომაძახა – “მაინც ორ საათში აქედან შორს მიდიხარ, აღარც რომ მობრუნდები” – ტვინში პრაგმატი გიო მძლავრობდა – შორიდან დავუქნიე ხელი..

    მატარებლით ტულუზისკენ მომავალმა ტელეფონით პატარა წერილი გავუგზავნე – იმ მომენტშიღა აღმოვაჩინე ნომერიც არასწორი რომ შემრჩა, რატომ ღელავდა ქერათმიანი გოგონა ასე არ ვიცი, მაგრამ როცა ტელეფონი გავუწოდე – შეგეხმიანებითქო, ერთხელ აკრეფილი ნომერი წაეშალა, მერე მეორეჯერ აკრიფა, რაღაც ნერვიულად გამომიწოდა უკან – არც ვიფიქრე ცამეტციფრა ნომერი, ასე დაბნეულს, დიდი რომ იყო შანსი არასწორედ დაეწერა.

    თუმცა ასე რომ არ იყოს, ეს მერე ჩემი ისტორია აღარც იქნებოდა – უკვე ვინმე სხვა დაწერდა სხვანაირად  – სადგურში როგორ გაარღვევდა გასასვლელში ათეულ გაჩხერილ კაცს, გაეკიდებოდა მაიდერს, მუხლებზე დავარდნილი აუხსნიდა, რომ მთელი ცხოვრება თუ ვინმეს ეძებდა, სწორედ ეს ქერათმიანი, ცოტა მორცხვი, თვალებმოციმციმე, იმედიანად მომღიმარე მშვენიერი ქალბატონი იყო..

წუთიც და..

უკვე მოძველებული ამბები გავიხსენო.. პარიზულ ორდღიანი ვოიაჟის ბოლო საათებიდან დავიწყებ.

ჭირივით აკიდებულ სარალიძესთან ერთად წავედი პარიზს. მატარებლის ბილეთები გვქონდა აღებული.  ბარგი გიოს მასპინძელთან დავტოვეთ, თავის ბილეთებიანად. გასვლის დროის ნახვა დამავიწყდა, ვიფიქრე სახლთან წასვლამდე კიდევ მოვხვდები და დროს ბოლო ბოლო მერე შევამოწმებთქო. არადა დღე ისე მიილია, მიზეზების გამო უკან აღარ მივბრუნებულვართ. შეცდომით ღამის 12 საათი მახსოვდა გასვლის დროდ.

ისე სულ რაღაც ერთი კვირა იყო გასული, ბარსაში რომ ჩავრჩი და ერთი დღე გავაცდინე სწავლების – თბილისიდან ამას ზარიც მოყვა და ზომიერი გაფრთხილებაც. იგივე რამის გამეორება ბევრად უსიამო შედეგებს მოიტანდა.

ჩემი ბიძაშვილის მეგობრებს შევხდი პარიზში და საღამოს მათთან ერთად გასეირნებას ვაპირებდი, სანამ ტულუზისკენ გავწევდი. ხოდა მეტროში ვსხედვართ და ელისეის მინდვრებისკენ გვაქვს გეზი.

ისტორიის განვითარებაც აქედან დაიწყო, ერთ–ერთ გაჩერებაზე გიომ: მოდი მე წავალ, ბილეთებს მაინც შევამოწმებ, 12–ზე ადრე არ იყოს გასვლის დროო, მერე მოგვიანებით შემოგიერთდებით. წამიც და მეტროს დახურულ კარის უკან გაუჩინარდა სარალა.

ხოდა სადღაც ვსხედვართ მე და ჩემი ბიძაშვილის ორი დაქალი, რავი რაზე ვსაუბრობთ, გიომ რომ დამირეკა:
– ბიჭო 12–ზე კი არა 11–ზე გადის ჩვენი მატარებილი. საათს დავხედე, კი არის დაწყებული თერტმეტი.

მე: – შენ ასწრებ მისვლას სადგურში?!
– კი ვასწრებ, 40 წუთი და მანდ ვიქნები;
– კაი მეც მოვდივარ, რომელი ვაგონია ჩვენი?
– 18–ე, ტელეფონი მიჯდება და შეილება ვეღარ დამირეკო;
– კაი შევხდებით ვაგონის ასასვლელთან.

– ხალხო გავიქეცით! – მეტროში იმდენი ხაზი იყო გამოსაცვლელი,  თამუნა და ნინოს გარეშე სანამ რუკებში დავიწყდები ქექვას, კი გავიდოდა საათზე მეტი. ათიოდე წუთი ეკლდა თერტმეტს, ჩემს მატარებლის ბაქანთან რომ მივირბინეთ.

გიორგას თვალი რომ ვერ შევავლე, უკვე უსიამოდ გამკრა გულში – ბოლოს რომ ველაპარაკე, ყველა ვარიანტში ჩემზე ადრე უნდა მისულიყო, გაცილებით ახლო მანძილი ჰქონდა დასაფარი. ტელეფონზე უკვე ვეღარ ვურეკავ.
– “ფუი ჩემი, ეგ იდიოდი ტო, ხო იცის ბილეთი არ მაქვს, სად ჯანდაბაში წავიდა”, არადა ბილეთებს ბაქანის დასაწყისში ამოწმებენ და ხალხს ისე უშვებენ. ნინომ უთარგმნა ჩემი გასაჭირი – მისი მეგობარი მეთვრამეტე ვაგონთან არისო, ორი ბილეთით და იქნებ იქამდე გაუშვათო.

ამასობაში ის დარჩენილი წუთებიც ილევა ნელნელა. მე უკვე ნერვიულ განწყობაზე ვდგები. დიდი ხვეწნის შემდეგ ბოლოს ვიღაც დაცვის ტიპს დაუძახეს, წაყევი და შეუმოწმე იქ ბილეთიო. ძლივს! მომეშვა ცოტა, დარწმუნებული ვარ გიორგა ვაგონის ასასვლელთან დამხვდება. თან გაბრაზებულზე შესაჯორად ვემზადები..

გავიარეთ მთელი 17 ვაგონიც. ბედად ამ დაცვის ტიპმა ინგლისური იცის. ჩემი ბრაზი ხელახლა კიდევ უფრო დიდი ძალით გაღვივდა, გიოს ჩვენს ვაგონთანაც რომ ვერ მოვკარი თვალი.

დაცვის ტიპი:
– გარედან ფანჯრიდან მოძებნი შენს მეგობარს, თუ აქაა დაუძახებ, ჩამოვა, ორ ბილეთს მაჩვენებს, აგიშვებ და წახვალო. არა და ისე იცოდე პრობლემა შეგექმნება ვაგონში თუ შესვლას დააპირებო.

გავდივარ ამ ჯანდაბა ვაგონის გასწვრივ, ფანჯარაში ვიყურები ნერვიულად და არ ჩანს გიორგა, ხალხი გაოცებული თვალებით მიყურებს, ჩემი ბრაზი იმატებს და იმატებს. დაცვა რაციით მატარებლის მძღოლს აყოვნებს, რომელიც თავის მხრივ გაბრაზებული ითხოვს დაძვრის ნებართავს.

– ამ მატარებელში უსიკვდილოდ უნდა მოვხვდე – გონებაშ სხვა აზრი არ მიტრალებს, არაა სხვა რეისი, ფრენა. გვიანია, ამის გაცდენა  ავტომატორად მორიგ ორშაბათის მიცდენას ნიშნავს. თან გადამწყვეტი ეტაპი არის სწავლების, სიმულატორების ბოლო სავარჯიშოები..

დაცვასაც უკვე მოთმინება ეწურება, დაძაბული მეუბნება:
– არაა აქ შენი მეგობარიო.
მე პასპორტს, მობილურს, რავი თუ რამე მიდევს ჯიბეში დაბლა ქვაფენილზე ვდებ:
– აგერ, ხო არსად გავიქცევი, ამიშვი ამ დედააფეთქებულ ვაგონში რომ ნორმალურად ვნახო ჩემი მეგობარი, იქ არის ყველა ვარიანტშითქო. უკვე მეც ცოფებს ვყრი.
დაცვა ასასვლელს მიღობავს, რაციით დახმარებას იძახებს, უკვე ჭიდაობაზე გადავდივართ, გონება იმდენად მქონდა გადაკეტილი, ერთი წამით არ დავუშვი აზრი, რომ გიო უბრალოდ იქ არ იყო – “უეჭველი ადრე მოვიდა, დაღლილი ვაგონში ავიდა, თავი მიდო სადმე სკამზე და მიეძინათქო”

გამცილებელი კარებს კეტავს, მატარებელიც გასვლის საყვირს უსტვენს. შორიდან, შორიდან ვიღაც ქალი მორბის – მაგდენი ფრანგული უკვე კი მესმოდა – მისი მეგობარი უკან ავიდა ვაგონშიო ორი ბილეთითო. დაძრულ მატარებელს შევახტი.

– ახლა გიშვებთ, მაგრამ იცოდე სხვა დროს ბილეთი თან უნდა გქონდეს!! გაბრაზებულმა მომაძახა დაცვამ – სხვა დროს მე აქ აღარ მოვხდები!

თავჩახრილმა გავიარე ჩემი ვაგონის ჰოლი, გაოცებული ორმოცდაათამდე კაცის წყვილი თვალი რომ მიყურებდა.. სადღაც შუა ვაგონებში შევეჩეხე როგორც იქნა გიორგას:

– სად ჯანდაბაში ეგდე! ისეთი ემოციური ყვირილამდე მისული ლაპარაკი წავიდა, ლამის უკვე გამცილებელმა ჩამოგსვა მატარებლიდან.

უამრავ მეტროს ხაზებზე გადაჯდომა–გადმოჯდომაში დაუკარგავს გიორგას იმაზე მეტი დრო, ვიდრე მე ვივარაუდე. ჩემს ნერვიულ სცენის ხარჯზე შეყოვნებულ მატარებელს ბოლო წამსღა მოუსწრო, ორი ბილეთი აჩვენა გამცილებელ ქალს და – ერთი აი იმ ტიპის ბილეთიაო, იქით, იქით გიჟივით ხელებს რომ იქნევსო.

ბედი ჩემი რომ ეს ქალი ფიზიკურად საკმაოდ კარგად მომზადებული არმოჩნდა, შესაშურად მცირე დროში დაფარა მეთვრამეტე ვაგონამდე მომსვლელი გზა და ჩემზე არანაკლებ გავეშებული დაცვა დროზე ჩამომაშორა – წუთიც და კარიერის მატარებელი ჩაივლიდა :))