მწვანე წითელზე

ბათუმში წამოხვალო? ხუმრობად მივიღე ნეტში მანჯგალას და სარალას ნაბრუტუნები, აბა ჰა ჰა სწავლას უნდა შევუდგეთ და სულ არ ვფიქრობდი ქალაქიდან გასვლა თუ მომიწევდა, მითუმეტეს სამსახურის ხელშეწყობით.

ერთ–ორ დღეში ისევ წამოტივტივდა ბათუმის თემა, პატარა შეხვედრა და მწვანეც აინთო. კი მაგრამ რა ხდება რატომ მივდივართ?! – ნუ რაღაც შეკრებააო, ბუნდოვანი პასუხი მივიღე. მერეღა დავაკავშირე მოვლენები, ცოტა დალაგებულად გიორგამ რომ ამიხსნა რაზე იყო ლაპარაკი..

ხოდა  ცოტახნით კი გავექცევით თბილისურ ზაფხულის ხვატს, მაგრამ ისე რომ თქვას კაცმა, ჩვენ რა გვინდა შეკრებაზე, სადაც დასწრების მიზეზით ჩვენი მივლინება გაფორმდა, კაცმა არ იცის

ისევ თბილისი

ჩამოვედი აქეთ, ზაფხულის დახუთულ თბილისში. არც მქონია შეგრძნება რომ ნახევარი წელი აქეთ არ ვიყავი, მომენტალურად აქაურ ტალღაზე გადმოვეწყვე. მარშუტკების მძღოლების მჟავე სიფათები, დაძაბული სახეები მტვრიან ქუჩებში, მანქანების გიჟური მოძრაობა, რიარია ყველგან.. გავეშვით.

დავდივარ ყოველდილით აეროპორტში, ექვსამდე ვყურყუტებ და მოვდივარ უკან, თერთმეტზე უკვე ძილისკენ მიმიწევს გული და ჩვევით პირველამდე ისევ კომპს ვერ ვწყდები, ვდგები შვიდზე ძილდაკლებული და იწყება ხელახალი, მსგავსი, არაფრით გამორჩეული დღე.

სანამ ასე გაჭედილი ვიქნები, არაფერი მისწორდება, მოვითმინოთ რამოდენიმე თვეც

Finish

მორჩა ხუთთვიანი ფრანგული ვოიაჟი და სწავლება. დღეს დიპლომებს ჩაგვახუტეს, საღამოს რესტორანს ვესტუმრებით, ხვალე ლუდით და არაყით ჩემ ოთახში გავილეშებით და ზეგ თვითმფრინავში პახმელიაზე გამოვალთ, მორიგ დღის დაწყებას ჰაერში შევხვდებით და ორშაბათს დილით თბილისში დავფრინდებით.

ბოლო თვე რომ დაიწყო წასვლის ხასიათზე ვიყავი, ეს დღეები კი რომ აბარგება დავიწყე, რაღაც გული მწყდება აქაურ სიტუაციაზე. თუნდაც ასე უფულოდ მაინც კარგი დრო ვატარეთ ქართველებმა ევროპელი ჯგუფელების კამპანიაში, ბევრი კაი ტიპი გავიცანით და ბევრი მოსაგონარით დავიტვირთეთ გონება.

26 წლის ასაკში ისევ სტუდენტურ ცხოვრებას დავუბრუნდი და აწი სიბერისკენ უფრო წავალ ვიდრე კიდევ რამე მსგავში ამოვყოფ თავს.

ვუბრუნდები ჩვეულ რუტინულ მომაბეზრებელ ცხოვრებას. მომენატრება აქაური სიტუაცია, დარტყმული იტალიელი ფაბიო, ლაღი ბრიტი ნიუტონი, დავითების ჩხუბი და კამათი, მე და სარალიძეზე აღარაფერს ვიძახი, მანჯგალაძის ტრაბახი, ივანაძის ქირქილი, სარალიძის ჯიუტობა, ვალას სენტიმენტალურობა, სამხარაძის შეფარული ბარონ მიუნჰაუზენობა, ჩემი თავი ენაკის სტანდარტულ ხელოვნურსაფარიან მოედანზე და ა.შ. და ა. შ.

შევხვდებით თბილისში