Hamamatsu

SCO-RUS

ცხრა ოქტომბერი გათენდა. ბარემ აქ ვართ, ჰამამაცუში სანახავი ბევრი არაფერია, შესაბამისად ერთი სკოტისგან ნაყიდი ბილეთებით შოტლანდია-რუსეთის მატჩზე დასწრება გადავწყვიტეთ.

მატარებლით შიზუოკას სტადიონამდე ჩავდივართ – მთაში შეჭრილი უზარმაზარი არენა მშვენიერი სანახავია. რა გასაკვირი იქაურობა სკოტი ფანებით თუ არის გადაჭედილი. რუსეთში რაგბი დიდად პოპულარულობით არ სარგებლობს, არც ნაკრები უვარგათ, ხოდა ამის ფონზე, რა გასაკვირი, ალაგ-ალაგ სულ ერთ-ორ რუსს თუ მოკრავ კაცი თვალს.

კარგიც არის – მათი “რასია, რასიას” სმენა სულაც არაა სასიამოვნო. ჰიმნზეც დემონსტრაციულად ვიჯექი. “სოვეცკი სოუზის გიმნი” გაიკვეტონ ერთ ადგილას.

მაგრამ უცნაურია, ბევრი იაპონელი მხვდება რუსული დროშით და ლამის სტადიონის მეხუთედი სკოლის მოსწავლეებით რომ იყო შევსებული, ასევე ალაგ ალაგ რასიას გაიძახოდნენ.. მერე ერთი ავსტრალიელი გოგო მელაპარაკა – მთავრობისგან ძაან მოდის ზეწოლაო, გუნდებს ადგილობრივებმა აქტიურად რომ უგულშემატკივრონო. ეს რამდენად მართალია, მაგაზე თავს ვერ დავდებ.

მაგრამ რაც არ უნდა ზეწოლა იყოს, რომ მომკლა, რუსულ დროშას ხელში რა დამაჭერინებს. ამათაც იგივე პრობლემა არ უნდა ჰქონდეთ?! ის კუნძულები ჩემი წართმეული კი არაა..

სკოტებმა კი რუსები იოლად დაიბრიყვეს, დიდი ანგარიშით გააბითურეს. მეც გემრიელად ვიჯერე გული, ასე გაბითურებული დათვის ყურება მშვენიერი სანახავი იყო.

მატჩის შემდეგ თბილისში გაცნობილ ხალხს გადავეყარე, ფანზონაში ლუდს ხარბად რომ მიირთმევდნენ. პატარა სამყაროში ვცოხვრობთ.

ოკეანის პირას

კაცი კუნძულზე ვარ, ლამის სამი კვირა გავიდა და სანაპიროზე ჯერაც ფეხი არ დამიდგავს. მეტროს სადგური ხუთიოდე კილომეტრშია სანაპიროდან. სანამ გავარკვევ, შემდეგ როგორ შეილება ტრანსპორტით იქ მისვლა, ისევ ფეხით სეირნობა ვარჩიე.

აქ ხუთზე მზე უკვე ჩასვლას იწყებს და ექვსი არაა გამხდარი, ბინდია ჩამოწოლი.

ქვიშიან სანაპიროზე ფეხი რომ შევდგით, მზე უკვე ჰორიზონტს ეფარებოდა. ოკეანე შმაგად ღელავდა და სანაპიროს აზვირთული ტალღები ეხეთქებოდა – შანსი არ იყო გებანავა კაცს, ცოცხალი ვერ გამოხვიდოდი. ისევ კოჭების დასველებით და ბევრი ფოტოს გადაღებით შემოვიფარგლე.

მიყვარს ეს ხმაური და ზღვიდან დაბერილი გრილი ნიავი..

გვშია, რა გასაკვირი. სადღაც შევედით – მაგიდაზე საჭმლის შესაცხელებელია ჩამონტაჟებული. ნახევრადმზა კერძი მოაქვთ და შენ როგორც გინდა იმ დონეზე აცხელებ-ბრაწავ. მზარეულს შარს ვერ მოდებ კაცი – ცუდად მომიმზადეო.. მშვენიერი მიდგომაა..

ძილისწინა საათებს ისევ ჰამაკიტას გამოყრუებულ ჰოტელში ვატარებთ.

მატჩი

დილიდან იღრუბლება და გემრიელ წვიმას გვპირდება ამინდი. დღეს ბოლო თამაში გვაქვს ავსტრალიასთან.

ისევ შიზუოკას არენისკენ დავიძარით. სკოტების ნაცვლად უკვე ოზებით არის არე-მარე გადაყვითლებული. რუსების არ იყოს, ქართველებიც აქა-იქ ორი კინკილა კაცი თუ ვართ – მოკლედ ამინდს ვერ ვქმნით.

უკვე ნაცნობი რიტუალი, ბევრი კომპლიმენტი ტურისტებისგან, თუ როგორი ფიზიკურად ძლიერი ნაკრები გვყავს და ბევრი ფოტოსურათი გახარებულ ადგილობრივებთან.

მატჩი კი… ოოო, რასაც ქვია ძვლების მტვრევა იყო – ბოლო მომენტამდე ქულებში ახლოს მივყვებოდით ავსტრალიელებს და თამაშის მიწურულს, გუნდი აბსოლიტურად რომ მოიშალა ფიზიკურად, მერეღა გავუშვით კიდევ ორი ლელო, თორემ შეიძლება ბონუს ქულისთვისაც კი გამოგვეკრა ხელი.

კომპლიმენტები მატჩის შემდეგ უნდა გენახათ… ოზებიც კი მოდიოდნენ და კარგ თამაშს გვილოცავდნენ.. მე კი, ამ ყველაფრის სმენას მერჩივნა ამდენი აუტი და შერკინება არ წაგვეგო, იქნებ მერე ბურთიც ცოტა მეტად შეგვენარჩუნებინა და რაიცი, ამის ფონზე ტაბლოზე ბოლოს რა ანგარიში დაიწერებოდა.

ტაიფუნი

დაცარიელებულ სუპერმარკეტში საკვების ნარჩენები მოვიმარაგეთ.

მეორე დღეს ნაგოიასკენ გვქონდა გზა, მაგრამ მოსალოდნელი ქარიშხლის გამო ყველანაირი ტრანსპორტი გაუქმნდა. ჩავრჩით ჰამამაცუში.

ტაიფუნი კი.. აი წვიმს რა გამუდმებით და ცოტას ქარიც უბერავს. გაწბილებული ვზივარ მთელი დღე ოთახში, ასე უაზროდ რომ ამერია გეგმები და ნაგოიაში თავის დროზე ჩასვლას ვერ ვახერხებ.

იმედია ხვალე დილითც მაინც ამუშავდება მატარებლების ქსელი და აქაურობასაც საბოლოოდ გამოვემშვიდობები..

P.S. ცა გადაკრიალდა და უკვე მთვარეც ანათებს, ტაიფუნმაც კი გვერდზე ჩაგვიარა..

Nara-Otsu-Hamamatsu

ნარა

ისევ მანქანაში ვზივართ ჩაკვეხილები და ისევ გზას ვადგავართ. გამოვემშვიდობეთ ოსაკას გარეუბანს და ამჯერად გეზი ოცუსკენ გვაქვს აღებული.

თუმცა იქ ჩასვლამდე, ვისარგებლეთ შემთხვევით და კარტინგებს მივაკითხეთ – ცოტა ადრენალინი გამოვყავით გვარიანად დაფეხვილი ბოლიდების საჭის ტრიალით. გემრიელი თანხაც მივათხლიშეთ, სამოცდაათ დოლარამდე რამოდენიმე ათეული წუთის სიამოვნებაში..

გზად ნარა უნდა გაგვევლო, იაპონიის ძველი დედაქალაქი, ხოდა ცოტახანი იქაც შევყონდით – პარკში ვისეირნეთ შველ-ირმებით გადატენილში.

სასაცილო იყო, პირველად მანქანიდან რომ გადმოვედი და პირდაპირ ქუჩაზე მომავალ შველს კამერა მივუშვირე ფიქრით – “რაიცი და მეორე ასეთი შანსი აღარ გქონდეს, გადავუღებ ფოტოსთქო”..

თურმე სად ხარ, მთელი პარკი გადაძეძგილია ოთხფეხებით და საჭმელს თუ აჭმევ თავსაც ზრდილობიანად დაგიკრავს – მოკლედ იციან როგორ გამოგტყუონ საკვები.

ერთი საათიც და კიოტოს გვერდით გაშენებულ ტბისპირა ქალაქ ოცუში ვართ.

ოცუ

მოკლედ გემრიელად შევცდი ტურის დაგეგმვისას ეს ადგილი რომ ავირჩიე – ფოტოებზე ტბის ხედებმა მომხიბლა. სახლი კი სინამდვილეში სადღაც სანაპიროდან მოშორებით შეგვრჩა, ჩქაროსნული ტრასის ქვევით რომ დგას და მანქანები ზევიდან დაგვზუზუნებენ.

ჩვენი GPS-იც კი აიბნა, შუა ტრასაზე რომ გვიხურებდა – “დანიშნულების პუნქტს მიაღწიეთო”. არადა თურმე მეორად გზაზე მანამდე უნდა გადაგვეხვია, ტრასის ქვეშ წამოჭიმულ ჩვენ ორსართულიან სახლამდე რომ მიგვეღწია – გავხდით იძულებულები და ერთი დიდი საპატიო წრე დავარტყით – ტრასის გამოყენებისთვის კი გემრიელი თანხაც წაგვცანცლა “თოლის” აპარატმა.

მეორე დღეს იქაურობა ფეხით მოვიარე და საინტერესო ბევრი ვერც ვერაფერი ვნახე. არც ტბა ბივა გამოიყურებოდა ისე ლამაზად, როგორც ეს ფოტოებზე ჩანდა.

ხოდა რა გასაკვრი, თუ შემდეგ დღეს მატარებელი, ცოტა გზა და ისევ კიოტოში სეირნობა ვარჩიე.

მშვენიერი სანახავი იყო კინკაკუჯი – მიშიმას წიგნის გმირზე არანაკლებ მონუსხული შევყურებდი წყალზე წამოჭიმულ ოქროსფერ ტაძარს. სიტყვებით აღწერას, გახსენი გუგლი და უბრალოდ ფოტოები მოიძიეთ, არ მგონია გულგრილი დარჩეთ ამ სილამიზის მიმართ.

შემდეგ ინარის მთას მივადექი, ნოეს დავუჯერე და არატურისტულ ბილიკს დავადექი ბამბუკის ტყეში რომ იყო გაჭრილი. ალაგ ძველი ქვით მოკირწყლული გზა და კიბეები მხვდებოდა, გარშემო უამრავი ძველებური საფლავებით. გემრიელად დავიღალე, როდესაც დღის შუქს დახარბებული ვცდილობდი სვლის ტემპი არ დამეგდო.

ბოლოსკენ იმის ეჭვიც კი გამიჩნდა, გზა ხომ არ ამებნა, როდესაც ქვის ბილიკი მიილია და უბრალოდ ბალახში გაკვალული მიწის საცალფეხო სავალიღა შემრჩა ხელში.

როგორც იქნა ბოლო-ბოლო მთის წვერსაც ვუწიე და სადღაც შორს ტურისტებიც ნელ ნელა ჭიანჭველებივით ამოიზარდნენ ჰორიზონტზე. მომეშვა.

დავუყევი ისევ ქვევით ბევრად უფრო კომფორტულ კიბეს, ტურისტების ცოცხალი ჯაჭვი არ წყდებოდა. მერე ეშხში შესული მეტროშიც აღარ “შევძვერი” და კიოტოს ცენტრამდე სეირნობით გავუყევი გზას, სადაც მშიერი ლუკა და ნოე მელოდა.

ფარდულები, პალეტების მაგიდა-სკამები, მობუჟღავე ტურისტები. ცოტა ლუდი და საჭმელი და ხასიათიც გამოკეთებულია.

…

თანხის დაზოგვის ხათრით ისეთ ადგილებში მიწევდა ღამის თევება, იმ არეში ტურისტს ფეხი ნაკლებ რომ დაუდგამს. დავდივართ ასეთ უბნების ქუჩებში და რათქმაუნდა იაპონელის გარდა სხვა იქ არავინ გხვდება. ადგილობრივები კი, არ ვიცი, არავის აინტერესებ, თუ უბრალოდ ასეა მიღებული, ზედაც არავინ გიყურებს.

ბოლოს ეჭვიც კი შეგეპარება კაცს – ვვარსებობ კი საერთოდო?! შენ შენთვის სადღაც მისეირნობ, იაპონია კი თავისთვის, შენგან განყენებული არსებობს – ერთი შემთხვევა არ მახსენდება, ვინმეს თვალი გაესწორებინოს მზერისთვის, სანამ რათქმაუნდა გამოსაუბრებას არ ცდი.

საუბარზე და ინგლისურზე კი აღარ დავწვრილმანდები – აქამდეც ბევრჯერ ვახსენე ეს თემა.

და ამის ფონზე, კიოტო და მობუჟღავე ტურისტების ყურება-გამოსაუბრება, აზრის გაცვლა-გამოცვლა, ცოტა გუნება-განწყობას ახალისებდა.

ჰამამაცუ

ჩვენი ჯიბისთვის ისევ გემრიელი თანხის სანაცვლოდ აქაურ შინკანზეს მატარებელში ვზივართ, თავბრუ რომ დაგეხვევა, ისეთი სიჩქარით მიქრის “bullet train-ი”.

ორასამდე კილომეტრს ორ საათზე ნაკლებს ანდომებს და უკვე ჰამამაცუში ვართ. ოცუსი არ იყოს, ან აქ რა დაგვიკარგავს? რამოდენიმე დღეში ავსტრალიელებს ვეთამაშებით და ჩვენი აქ ჩამოსვლის მიზეზიც სწორედ ეს თუ არის.

ისევ რაღაც გარეუბანში ამოვყავით თავი, ოღონდ ამჯერად სასტუმროა და აგერ ცალ-ცალკე ნომრებში ბედნიერები ვართ შეყუჟულები და ერთმანეთისგან ვისვენებთ.

გარშემო კი არაფერი ხდება, მოსაყოლიც ბევრი არაფერია.

მაგრამ..

მოკლედ ჯერ ვერ მოვიფიქრე ზუსტად სიტყვები მოვუძებნო იმ განწყობას, რაც აქ ყოფნისას მიყალიბდება. ძაან სპეციფიურია ეს თავგადასავალი – ასე დროში გაწელილი, ყოფითი პრობლემები რომ გადამავიწყა და უცხო გარემოში გამთქვიფა.

მოკლედ პირობას ვდებ, ვიფიქრო (ოღონდ მერე რა, ცოტა მერე), და ამოვქექო განწყობები და უფრო გემრიელად დავწერო – ეს ახლა უბრალოდ ფაქტების დახვავებაა, სულ რომ არ დამავიწყდეს, რა ხდებოდა… სანამ წერის იშტაზე მოვსულვარ..

დღეს კი სულ ეს იყოს..

Kyoto-Osaka

კიოტო

ტოკიოდან საათიც არ უნდა ფრენას. აფრენილები არ ვიყავით, დასშვება დავიწყეთ, მორიგი მეგაპოლისის თავზე, ამჯერად – ოსაკა.

თვალი ვერ გაწვდება, იმხელა სივრცეზეა ბეტონის ნაგებობები გადაჭიმული. ქართულ მასშტაბებს შეჩვეული, ძნელია აღიქვა ეს ყველაფერი.

აბარგება-ჩაბარგება, ისევ გზა, გადაადგილება. რა თქმა უნდა ცოტა არ იყოს დამღლელია ყოველივე ეს, მაგრამ მოგზაურობის დაგეგმვისას, როდის მე კიდევ იაპონიაში მოვხვდები-თქო, ვარჩიე მეტი ადგილის მონახულება მომეხერხებინა.

ამჯერად კიოტოსკენ გვაქვს გეზი. ცოტა დავნაყრდით და ავტობუსში შევლაგდით. რაც ფრენა, ერთი იმდენი ჩქაროსნულ ტრასაზე მივხრიგინობთ, მერე ისევ ქალაქის რკინიგზა და სადღაც სახლის მიდამოებში ჩვენს ჩანთებსაც მივაგორებთ.

ისევ გარეუბანში ვართ – დაბალბიუჯეტურ სახლებს ცენტრში რას იშოვნი. ორსართულიანი, უფრო ძველი ყაიდის შენობებია ჩაწიკწიკებული შედარებით ვიწრო-ვიწრო ქუჩებში. გარემოც ნაკლებად სტრესულია, მშვიდი, ვიდრე ეს ტოკიოში იყო.

იატაკზევე გაშლილი ლეიბები გვხვდება დასაძინებლად. საბნები – ისევ ზამთრის, არადა ჩვენი გაგებით ზაფხულივით ცხელა – ტენიანი ჰაერი მძიმედ სასუნთქია, მომენტალურად იწებები, დუშიდან არ გინდა კაცს გამოძრომა.

აქამდე თუ სხვა ურბანულ ნაწილში იაპონურ ყაიდზე მოგვიწია გადაწყობა, ხალხი მარცხენა მხარეს დადის ტროტუარზე, ექსკავატორზეც მარცხნივ დგება სხვის გასატარებლად, აქ უკვე ყველაფერი “უკუღმაა” და ისევ მარჯვნივ მოძრაობის წესს ვუბრუნდებით.

წესს არ დაიცავ და მიხვდები, რომ რაღაც უხერხულობას ქმნი, როდესაც მთელი წყება ხალხი მორჩილად იცდის, სანამ რიგითობით არ ჩალაგდებიან ცალ მხარეს, ანაც ტროტუარზე აწყვეტილი ველოსიპედისტის გამწარებულ ზარის წკარუნს არ გაიგებ..

რთულად დაქსელილ მატარებლის ხაზებში გასარკვევად ცალკე დიპლომი გჭირდება კაცს – იმდენი ვარიაციაა, კარგად თუ არ დაგეგმე მარშრუტი, ძვირფას წუთებს წინ და უკან სიარულში გალევ.

ზოგი მატარებელი რიგ სადგურებს გაჩერების გარეშე ჩაუშხუილებს – აჰ, თურმე ჯობდა გრაფიკი წინასწარ გენახა და სიტყვაზე მხოლოდ მესამე მატარებელშიღა შეგედგა ფეხი, რომელიც ექსპრესი არაა და შესაბამისად “მეორეხარისხოვან” სადგურებშიც აჩერებს..

ალაგ სხვადასხვა ფირმები ოპერირებენ და სასურველი სადგურის მოძიებას ვაგონებიში გაკრულ რუკებზე ვერც მოახერხებ – უბრალოდ არაა დატანილი.

გასასვლელში ჩაჯდომის ბილეთი ისევ უნდა გაატარო აპარატში. თუ რამე აურიე, ანაც თანხას გამატებინებენ, ანაც პირიქით – პატიოსნად უკან გიბრუნებენ. ზოგგან კი სანამ სადგურს დატოვებ, შემდეგ ხაზზე გადასაჯდომად ახალი ბილეთი უნდა იყიდო და სანამ ძველსაც და ახალ ბილეთს ერთად არ შეაცურებ, გამტარი პუნქტის გავლას ვერც ახერხებ კაცი.

ცალაკე თემაა ვალუტის დაშლა.. ეჰ, ჩაივლი თბილისში, ყოველ ფეხის ნაბიჯზე წითლად ანათებს გულისგამხეთქი ციფრები, ლამის სამის ნიშნულზე ასული დოლარი.. აქ კი ჯანდაბა, დღეები ისე მიება, ფული ვერ დაგვიშლია და ვართ თავშენახული მეგობრების იმედის ამარად.

მოკლედ, ერთი ქალაქდან მეორეში უფრო იოლად მოხვდები კაცი, ვიდრე სავალუტო პუნქტს იპოვნი რამეს.. არადა, აქა-იქ ავტომატური მანქანები დგას და ერთი 5%-ით უარესი კურსით კი ბატონო – მიშალე ფული.. ჩვენ კი, სად გვაქვს მაგის ფუფუნება, ასე ვფლანგოთ სიმწრით ნაგროვი დოლარები..

საჭმელი.. მოდი ნუ მკითხავთ რითი ვიკვებებით.. ხშირად მენიუ უბრალოდ იაპონურადაა, პერსონალიც მხოლოდ ლოკალურ ენაზე გეჟღურტულება, ზრდილობიანად, ენაწყლიანად, მაგრამ, რად გინდა, სიტყვა არ გვესმის..

და ასე, რაც ხატია, თითის დადებით ვირჩევთ და მერე გამოცანობანას ვთამაშობთ – არა კი, გემრიელია, მაგრამ, ნეტავ რისგან მომზადებული კერძი ვჭამეთ ამჯერად?!

კიოტოში ერთი დღე ფეხით რასაც გავწვდით, იქაურობის დათვალიერებას მივუძღვენით. სივრცე მეტია, სიმწვანეც. ტოკიოს, რაც ვნახეთ, ამით აქაურობა ნაღდად ჯობია.

გული დამწყდა, ოქროს ტაძარი რომ ვერ მოვინახულე. აღარ გამახსენდა, შარშან წაკითხული მიშიმას ნაწარმოებში აღწერილი ტაძარი სწორედ კიოტოში რომ მდებარეობდა. არადა, ფოტოებზე მართლა შთამბეჭდავად გამოიყურება..

არაუშავს, მაგ მხარეს კიდევ მივუბრუნდები და მეორე ცდაზე იქნებ მოვახერხო კიდეც იქაურობის ნახვა.

იმხელა სივრცეზეა გადაჭიმული ყველაფერი, ძნელია 1-2 დღეში ბევრი რამის ნახვა მოახერხო. მარტივად გზაში უამრავი დრო გეხარჯება, ხუთ საათზე კი ყველაფერი იკეტება.

ოსაკა

ისევ აბარგება და ნარას გავლით უკვე ოსაკას გარეუბანში ვბანაკდებით. შემდეგ დღეს თამაშია, ფიჯელებთან და სტადიონიდან სულ რაღაც ორ კილომეტრში ვპოულობთ სახლს.

მშვენიერ ადგილზე კი ამოვყავით თავი – აქამდე თუ ძირითადად ერთ ოთახში ვიყავით შეყუჟულები, ამჯერად მთელი ორსართულიანი ტრადიციულ იაპონურ სტილში გაწყობილი სახლია ჩვენს განკარგულებაში, თავის ეზოთი და ათასი მაიმუნობებით.

მასპინძელს სტუმრების თავშესაქცევად ნინძის უნიფორმები, სამურაის ხმლები, სავარჯიშო სასროლი არე აქვს მოწყობილი.. მოკლედ არ მოიწყენ კაცი. ძლივს ცალ-ცაკე ოთახებში დავნაწილდით და ერთმანეთსაც ნაკლებად ვუშლით ნერვებს – ჩვენი პირადი სივრცე გაგვიჩნდა.

დილა თენდება, მზე აჭერს და სიცხე აუტანელია.. ხვატს მალე მოჰყვა ღრუბელი და ნელ-ნელა წვეთებიც გადმოცვივდა ციდან.

არადა თამაშის დღეა. აღვიჭურვეთ საწვიმრებით და ფეხით გავუყევით სტადიონისკენ მიმავალ გზას.

რაღაც ვიწრო-ვიწრო ქუჩებს მივუყვებით, გუგლის რუკას ვენდობით, თორემ არანაირი ნიშანი, რომ იმ არეში ცოტაც და საქართველო-ფიჯის მატჩი შედგება.

ბოლოს სივრცე გაიშალა და ჰანაზონოს რაგბის არენაც ამოიზარდა ათასობით მობუჟღავე ფანითურთ.

ალბათ უფრო ფიჯის, ვიდრე საქართველოს თამაში, ხალხში დიდ ინტერესს იწვევდა და გუნდების გულშემატკივრების და იაპონელების გარდა სხვა ეთნიკის ხალხიც ბლომად ირეოდა.

მატჩი

პირველი ტაიმი არც თუ ისე ცუდად დავიწყეთ, საწყისი ოცი წუთი ბურთს ვაკონტროლებდით და ფიჯელთა ის ერთი ლელოც, ცოტა არ იყოს, ლოგიკიდან ამომხტარი იყო. ჩვენ კი, ერთი ჯარიმით თუ ვუპასუხეთ და დაძაბული მეორე ტაიმის მოლოდინით შესვენებაზე გავედით.

მერე რაც მოხდა, უბრალოდ ღამის კოშმარი იყო, ჩვენთვისაც და წარმომიდგენია რა დოზით, მოედანზე მყოფ ბიჭებისთვისაც.

ფიჯელებს “გაეხსნათ” და მართლაც რომ მფრინავ ელემენტებად გადაიქცნენ – ყველაფერი გამოსდიოდათ, რაც კი მოინდომეს.

ჩვენები კი, აი შერკინებაში რომ დიდი გული გვაქვს, იქაც კი პატარა ბავშვებივით დავიჩაგრეთ.. მოკლედ ყოველივე ეს ძაან მძიმე საყურებელი იყო და საფინალო სასტვენსაც სიხარულით შევხვდით, ყოველივე ეს ჯოჯოხეთი დასასრულს რომ მიუახლოვდა.

არ უნდა იმსჯელო ერთი თამაშით კაცმა.. მგონი რომ სკოტების იოლი გასეირნების შემდეგ, ისედაც ნათელი იყო, რომ წელს ფიჯის დარი გუნდებისთვის მზად არ ვიყავით.. რაღაც არასწორად ვაკეთეთ ეს მოსამზადებელი ოთხწლიანი ციკლი.. მოდი შეფასებებს მეტს აღარ გავყვები ამ, ისედაც უკვე გრძელ, ჩანაწერში.

გულისამაჩუყებელი იყო ლამის ცრემლებამდე მისული შარიქაძის ყურება – განადგურებული რომ იძლეოდა მატჩის ბოლოს ინტერვიუს.

ათეულობით კაცი, მიუხედავად იმის, რომ გალუმპულები ვიყავით, სტადიონიდან ავტობუსის გამოსასვლელთან შევიკრიბეთ, ვეცადეთ გუნდი გაგვემხნევებინა – არ შეიძლება დიდი სიყვარული ერთი მატჩის გამო სანაგვეზე მოისროლო კაცმა.

დაგროვილი დარდი ცოტა ჭაჭაში და ბევრ ჭამაში ჩავიკალით ადგილობრივებზე გათვლილ რაღაც ბარისდამაგვარში რომ შევიკრიბეთ და კობეს სახელგანთქმულ ხორცეულსაც მუსრი გავავლეთ. ბედნიერი დაგვტრიალებდა თავს შეფმზარეული – ალბათ ერთი კვირის სამყოფი სანოვაგე რომ გავახარჯინეთ.

…

დღეს კი თავისუფალი დღეა. მე და დათომ კობეს მივაშურეთ, მიხეილი უნდა მოგვენახულებინა. ალბათ, ერთი ოთხი ხაზი მაინც გამოვიცვალეთ. ბოლოს პატარა დასახლება კაკოგავას ვუწიეთ, ჩვენი იქაური საწყობი დავათვალიერეთ.

მერე მიხეილმა საღამოს გემრიელი ვახშამი მოგვიწყო, საინტერესო კერძები რომ დავაგემოვნეთ. კიდევ ხომ, იაპონურად მოსაუბრე კაცი გვახლდა, თორემ ჩვენით აბა ასეთი კერძების გასინჯვას ალბათ ვერც კი მოვახერხებდით და აგერ დღის მიწურულს, გემრიელად დანაყრებული და ფეხით სიარულისგან დაღლილი ამ ჩანაწერსაც ვასრულებ.

ხვალე ისევ გზა და ოცუ გველოდება – ტბისპირას გაშენებული პატარა დასახლება.

მომავალ შეხვედრამდე