ქართულად გაკეთებული “საქმე”

  მოკლედ არაფერს ვამტკიცებ, ფურცელზე გადმომაქვს ის, რასაც უამრავი ჩვენგანი ჩვენს ყოველდღიურ ცხოვრებაში ხედავს. ცუდ ფაქტებზე ხან თვალს ვხუჭავთ, ხანაც ძალა არ გვაქვს რაიმე შევცვალოთ.

 – ერთი შეხედვით არაფერი განსაკუთრებული, თუმცა აბა დავაკვირდეთ ერთი რა ხასიათი გვაქვს ამ ქართველებს, მერე შესაბამისად ქვეყანა როგორია, ლოგიკის ძაფები უდავოდ გაიბმება.
    ახლადჩამოყვანილი უცხოური ტექნიკა განთავსდა ჩვენი ქვეყნის ერთ-ერთ მხარეში, ბაზა შეიქმნა და შესაბამისად ახალი კადრის მოყვანა გახდა საჭირო. ახლომახლო სოფლებში უცებ გავრცელდა ამაზე ხმა. 
   იფეთქა იმერულმა “სტუმართმოყვარეობამ”, ერთმანეთს ლამის მოსისხლე მტრად გადაეკიდა მოსახლე – არა ეს ხალხი დღეს ჩემი სტუმარი უნდა იყოსო, არა ჩემიო. ნელ-ნელა ყველაზე მოხერხებულებმა ბაზის მეთაურის ბაგიდან სასურველი ამბავი შეიტყვეს, რაც აქამდეც მშვენივარად იცოდნენ – “მძღოლების და პოვრის კადრია თავისუფალი, ადგილობრივი მოსახლედან უნდა შეირჩეს ვინმეო”. 
    შუღლობის მეორე ტალღა წავიდა თანასოფლელებს შორის, რიგი დადგა საბუთებით მორბენალი ხალხის. ძირითადად ისეთი ხალხი მოდიოდა, მანამდე ველოსიპედი თუ ქონდა გატარებული სოფლის შარაგზაზე. 
    ცოტა დააბნია ამ ხალხის ხილვამ მეთაური – “კი მაგრამ საქმე საქმეზე რომ მიდგეს, ამხელა მახინა მანქანას, ამ ციცაბო ფერდობიდან უსაფრთხოდ ჩამოიყვანო?!” – ერთ ერთ სოფლელს გაგულისება დაეტყო, ჯერ ენა პირში გაეჩხირა, წამოწითლდა და ბოლოს ბრაზნარევი ხმით ძლივს ამოღერღა – “რეიზა ვერ ჩამოვიყვან, ბოვშვობიდან მანქანას დავარონიებო”. ხო დაარონიებს, გააგორ-გამოაგორებს ანუ სოფლის ოღრო-ჩოღროზე.
    ტექნიკა დადგა, სამი წელი არ განძრეულა. მაგ პატიოსან კაცს მუშაობა რომ დაეწყო “რამე კი არ დაშავდებოდა”, თვიდან თვემდე სახელმწიფო საჩუქრად მსუყე ხელფასს გამოუგზავნიდა. თავად ათასში ერთხელ “აკუმულატორი” რომ არ დამჯდარიყო, დაქოქავდა მილიონიან ტექნიკადამონტაჟებულ მანქანას და იქნებოდა ბედნიერი.
    იმას რატომ არ ფიქრობ ჯიგარო, ჯანდაბა ომი რომ წავიდა, ევაკუაცია რომ გახდა საჭირო, შენი უცოდინრობით იმ მანქანას თავის ტექნიკიანად ხრამში გადაჩეხავდი, თავსაც დაიღუპავდი, სამწლიანი ბედნიერი ცხოვრების შემდეგ და ქვეყნის საქმესაც გააფუჭებდი?! ოო, ამას მოფიქრება უნდა, ცოტაც სინდისი.
    ჩაიარა პირველმა წელმა, როგორც თქვენ არ ყოფილხართ ჩემო პატიოსანო ხალხო იმ ხალხთან სტუმრად, ისე იმ ბაზის არცერთი წევრი აღარ მიუპატიჟნიათ. აბა “ხელი უკრეს” პატივისცემაზე.. სად გაქრა იმერულ სტუმართმოყვრობა?! თურმე ქრება.. ყველას თავის თავი უყვარს, ქვეყანაზე კი ბევრი სულ ცოტასაც არ ფიქრობს და არც ზრუნავს.
    

    მერე დაგვატყდება ომი და უბედურება, რომელიც სანამ დაიწყება უკვე წაგებული გვაქვს მანამდე ნაკეთები “საქმის” გამო..