0:55 vs 1:0

ბედად რაგბის ოცწლამდელების და საქართველოს საფუხბურთო ნაკრების თამაში ერთ დროს იწყებოდა და პირველ-მეორე არხზე არჩევანიც იყო, თუ რომელი გადმოცემისთვის გვეყურებინა..

რაგბის მატჩს ზურგს მსოფლიოს ჩემპიონატის სტატუსი უმაგრებდა და შეხვედრასაც უძლიერეს ზელანდიის ნაკრების წინააღმდეგ ვმართავდით.

საფეხბურთო კი, მხოლოდ ამხანაგური შეხვედრა იყო, მაგრამ ევროპის მოქმედ ჩემპიონთან – ესპანეთთან გვიწევდა ჭიდილი.

სულ ახლახანს ჯერ სლოვაკეთს დავეჩაგვრინეთ 3:1 და შემდეგ რუმინელებთან საერთოდ 5:1 გავცამტვერდით. მოლოდინიც შესაბამისად ნეგატიური იყო – წესით მორიგ სამარცხვინო მარცხს ვერ ავცდებოდით.

ხოდა რა გასაკვირია, არჩევანი რაგბის სასარგებლოდ გავაკეთე, თუნდაც იმის ფონზე, რომ მოლოდინისამებრ კუნძლელებმა გვარიანად დაგვჩაგრეს.

ზელანდიელები, როგორც კი ბურთს ხაზზე გაშლიდნენ, ჩვენი დაცვა ირეოდა და ლელოებიც ბლომად მივიღეთ.. ანგარიშიც ერთობ მსუყე – 55:0 დაფიქსირდა..

პოზიტივი კონკრეტულად ამ შეხვედრის ის იყო, შერკინებაში ხშირად დავჩაგრეთ მეტოქის რვაეული და ამით ჯარიმებიც გამოვიმუშავეთ, რაც პატარა საქმე სულაც არ არის.

თავისუფლად შეგვეძლო 9 ქულამდე მოგროვებაც, კარში რომ გვერტყა, მაგრამ ყველა კარგად იაზრებდა, ამ კონკრეტულ შეხვედრაში ქულებზე გამოკიდებას აზრი არ ქონდა – შეხვედრას მაინც წავაგებდით და ვცადეთ აუტში ბურთის გადატანით უკვე ხელსაყრელი პოზიციიდან სალელოედ შეგვეტია.

არ გამოგვივიდა.. აუტიდან მოწოდებულ ბურთს მოლში ზელანდილები ისე გვიჭედავდნენ, გამოტანას ვეღარც ვახერხებდით და იქით ვჯარიმდებოდით..

და იმ იშვიათ შემთხვევაში, როცა ხაზზე მაინც მოვახერხეთ ბურთის ჩათამაშება, ჩვენი ბექები ვერ ახერხებდნენ რაიმე გააზრებული კომბინაციის გათამაშებას – მეტოქე სწრაფად ამოდიოდა და ეფექტურად გვხურავდა..

პაუზების დროს შიგადაშიგ ფეხბურთზე ვრთავდი და 40-ე წუთზე ოქრიაშვილმა ესპანელებს გამარჯვების გოლი რომ შეუგდო, ისტერიული ხარხარი ძლივს შევიკავე.. როგორია?! ბოლო წლებში გასვლაზე გიბრალტარის უსუსტეს ნაკრებისთვის თუ გვქონდა მოგებული და აწი ვამარცხებდით ნაკრებს, რომელიც გასულ დეკადაში ორჯერ გახდა ევროპის ჩემპიონი და ერთხელაც მსოფლიოზე იბატონა..

თამამად შეიძლება ითქვას, მიუხედავად შეხვედრის ამხანაგურის სტატუსისა, ეს იყო ყველაზე დიდი გამარჯვება, რაც კი ეროვნულ ნაკრებს მოუპოვებია და ინტერნეტი გადაჭრელდა მხიარული, ცოტა ირონიით აღსავსე სტატუსებით.. მიდი და დაიძვრინე თავი ირონიისგან, როცა უყურებ, როგორ ცამტვერდება ნაკრები ხან ვისთან ხან ვისთან, და ამ დროს ევროპის ჩემპიონები საკუთარ მოედანზევე მივაყუდეთ..

და ფინალისკენ, რაგბის 55:0 წაგება და ეს საფეხბურთო წარმატება რომ შევადარო – ვის ახსოვს არა ოცწლამდელები? როცა 1:0 ესპანეთს მოვუგეთ? მაგრამ ფეხბურთელთა ეს გამარჯვება იყო სრულიად ამოვარდნილი ლოგიკიდან, ბურთი რომ მრგვალია და მართლაც რომ საოცრებების მოსახდენად იდეალურია სპორტის ეს სახეობა.. აქ არ იყო რაიმე მეთოდური მუშაობის შედეგად მიღებული შედეგი..

ნეტავ ვცდებოდე შეფასებაში, მაგრამ ზოგადად ბევრი რამე თუ არ შევცვალეთ ფეხბურთის სფეროში, საქმისადმი მიდგომა, დაწყებული უმცირესი დეტალებიდან, მომავალშიც რუმინეთთან წაგებულ 5:1-ებს უფრო ხშირად მოვიმკით, ვიდრე (ვიდრე კიარადა, საკითხავია, როდესმე კიდევ თუ გავისვრით ასეთ რეზულტატს?!) თუნდაც ნახევარ ესპანეთის დარ გუნდებთან გამარჯვებას..

და ამ დროს გებევრათ რაგბისტთა ასეთი ანგარიშით წაგება?! როგორ ფიქრობთ, სადაც ახლა ჩვენი ოცწლამდელები თამაშობენ, ეს შემთხვევითია და ადვილად მოვიდა ყოველივე ეს? – მსოფლიოს თასზე თამაშის მოპოვებული უფლება?

მე გეტყვით რომ 10 წლის წინ ამაზე ვერც ვიოცნებებდით – მრავალი თაობის შრომამ და საქმის მეთოდურმა კეთებამ მიგვიყვანა აქამდე და ზელანდიელებთან თამაშის უფლების მოპოვებაც ამ საქმის კეთების შედეგია.. და მართალია კიდევ მრავალი წელი თამაშის ხარისხით მსგავს გუნდებს ვერც გავუტოლდებით, მაგრამ მთავარია განვითარების ეს ტემპი არ შევანელოთ და შედეგი მერე ნახეთ..

ხოდა იმის თქმა მინდა, ამ ბევრით ნოლის წაგების იქით სინამდვილეში მეტი პერსპექტივა მოჩანს რაგბში, ვიდრე ფეხბურთში, თუნდაც ესპანეთის წამოქცევის ფონზე…

თუ არ დამიჯერებთ, აგერ ბატონო ეს წერილი და წლების შემდეგ ამოვქექოთ :))

ბრიტების მიწაზე

ლონდონი

პირველი იყო სამძიმარი, როცა მესაზღვრემ გაიგო, ზელანდიასთან გვიწევდა თამაში. პასპორტი ღიმილით გამოგვიწოდა და კარგი დღეც გვისურვა.

ნისლიანი ალბიონი კი არც თუ ნისლიანი ამინდით შეგვეგება – სექტემბრის ბოლო დღეა, გარეთ მზე ანათებს და არც სიცივეს დაიჩივლებს კაცი.

გეთვიკიდან მატარებლით სადღაც ტრაკში ჩავაღწიეთ, მომღიმარი მასპინძელი შეგვეგება – ლუისი და ჩვენი ოთახი გვიჩვენა.

გვშია, რა გასაკვირი. მაღაზიის დახლებიდან თავქანქარა ინდუსები გველაპარაკებიან ჩვენთვის ძნელად გასაგებ აქცენტზე.

მერე იქვე რაღაც უბრალო სწრაფი კვების ობიექტს მივაშურეთ. გაჩერებაზე სკოლის ავტობუსებიდან მხოლოდ ფერადკანიანი ბავშვები ჩამოდიან – მათი საუბარი კიდევ უფრო ძნელად გასაგებია.

– წავედით ცენტრისკენ?!
სულ ერთი საღამო გვქონდა აქ გასატარებლად და რაც მოვასწარით ქალაქის ქუჩებში ფეხით ვიბოდიალეთ, GPS-მა თითქმის ორი ათეული კილომეტრი რომ მოგვითვალა.

დილით კი ისევ გეთვიკში ამოვყავით თავი

ბრისტოლისკენ

მანქანა ვიქირავეთ, რომელიც მომდევნო ერთი კვირა ჩვენ ფაქტობრივ ერთოთახიან ბინად გადაიქცევა – უკანა სავარძლები გარდერობის ფუნქციას შეითვისებს, ნაგავი აკურატულად პარკებში ფეხსადგამთან დაიდებს ბინას, დენის გადამყვანზე კი ათასგვარი ხელსაწყოს დამტენი ადაპტერი აიხორხლება.

დროის დასაზოგად საუზმესაც გზად ცხელ ყავას და ნაირ-ნაირ სენდვიჩებს მანქანაშივე მივირთმევთ და ერთადერთი რასაც დისონანსი შემოაქვს, მე და ჩემი მეგობრის განსხვავებულ მუსიკალური გემოვნებაა.

გამოსავლის ძიებაში მუსიკის ნაცვლად შტურმანს დასახლებულ პუნქტებზე, რომლებსაც გზად გავდივართ, ვიკიპედიიდან სტატიების წაკითხვა დაევალა.. ამბის უმრავლესობა კი ასე იწყებოდა – „ამა და ამ წელს მოვიდნენ რომაელები და დაარსეს ფორტი..“

შიმშილმა სვინდონისკენ გადაგვახვევინა – არაფრით გამორჩეულ ქალაქში. ჩათვალეთ ბრიტანული ხაშური.

უელსი-ფიჯის სანახავად ირლანდიურ ბარში ჩამოვსხედით. რა გასაკვირი ადგილობრივები ფიჯის თუ გულშემატკივრობდნენ – Com’on Fiji!!! გაისმოდა ალაგ ალაგ ლუდისგან გაბერილი მსუქანა ბიძარების შეძახილები.. მათ გულდასაწყვეტად თამაში რათქმაუნდა დრაკონებმა მოიგეს..

შემდეგ იყო კიდევ საათის გზა და ბრისტოლიც გამოჩნდა. ტრადიციულად ერთი-ორი შესახვევი „გავმაზეთ“, ქალაქს საპატიო წრეც მოვარტყით და ბოლო ბოლო დანიშნულების ადგილს ვუწიეთ. ნეტავ რა ერქვა მასპინძელ გოგონას?!

Airbnb-ის მადლით სასტუმროების ნაცვლად, ასე კერძოდ, გაცილებით ნაკლებ თანხაში ვქირაობდით ჩვეულებრივი სახლის პატარა ოთახს – ღამის სათევად მეტი არც გვჭირდებოდა.

***

დილით სახლიდან რომ გამოვძვერით, ბრიტანეთი, როგორც იქნა, თავის „ნამდვილი“ სახით წარმოგვიდგა – სქელ ნისლში იყო ჩაძირული იქაურობა, ასი მეტრის იქით თვალს უჭირდა რამის გარჩევა.

ცოტახანში მატჩზე დასასწრებად კარდიფში უნდა გადავსულიყავით და დროს ვეშურებოდით, იქაურობაც რომ დაგვეთვალიერებინა. ფეხით დავუყევით რაღაც პარკს, ლამაზი ხიდით პაწია არხი გადავკვეთეთ და რკინიგზის სადგურს მივადექით – შენობას მართლაც რომ აღსანიშნავს გამორჩეული არქიტექტურით.

ცენტრამდე მივაღწიეთ, ისტორიულ კოშკურაზე ავბორდღიალდით. უკვე შუა დღე იყო და მზეს ნისლიც გაეფანტა. ქალაქის მშვენიერი ხედები იშლებოდა.

საქართველო-ზელანდია

მანქანით საათის გზა თუ გვქონდა, მაგრამ საცობები საქმეს ართულებდა. ბრისტოლის ყურეზე გადებული უზარმაზარი სევერნის ხიდი გადავიარეთ – უკვე უელსის ტერიტორიაზე ვართ – აბრებზე ინგლისურის პარალელურად გაუგებარ ენაზე აწერია წარწერები.

კარდიფში იაშკა დაგხვდა, მანქანა სადღაც მივაგდეთ. მილენიუმის არენას რაც უფრო მივუახლოვდით, გულშემატკივრების ნაკადმა იმატა.

უნდა ითქვას, ამ მომენტამდე არც მიგვრძნია, იმ ქვეყანაში რომ დავაბიჯებდი, სადაც აგერ რაგბის მსოფლიო ჩემპიონატი იმართება – ალაგ ალაგ ბარებზე გამოფენილი ოცი ქვეყნის დროშა თუ მოგხვდებოდა თვალში.. მრავალი, სხვადასხვა ეროვნების ფანობა კი სადღაც იყვნენ შეჩურთულნი.

მე და ჩემი ძმაკაცი ვარღვევდით სურათს, რაგბის ბურთჩახუტებულები რომ დავიარებოდით პარკებსა თუ ქუჩებში. დავპასაობდით და ხალხიც მგონი ცოტა ალმაცერად გვიყურებდა. ბაბუ არ დამავიწყდება, ერთიც რომ ჩაგვიარა და “What a passion yeah?!” – მოგვაძახა.

მილენიუმის შემოგარენი კი ერთბაშად ამოიზარდა უზარმაზარ ზეიმის არედ, ადგილობრივები სუსტებს გვგულშემატკივრობდნენ “Com’on Georgia!!“ – გაისმოდა შეზარხოშებული ბრიტების შეძახილები ქართულ სიმბოლიკაში გამოწყობილებს რომ შეგვავლებდნენ თვალს.

ფანზონაში ადგილობრივი ვოკალური ანსაბლი „სულიკოთი“ და ეროვნული ჰიმნის სიმღერით მოგვესალმა. მერე იყო ზელანდიური ჰაკა და მაორების ოცწუთიანი შოუ.

გარეთ გამოვედით, ლუდით ყელი გავიგრილეთ. იქვე ფანობას სახელდახელო ბურთაობა გაემართა. ძლივს გამომაძვრეს „რაქიდან“, შემთხვევით ბურთმოხელთებულზე ხალხის მასა რომ მომაწვა და ძირსაც გავიშხლართე.

ტრიბუნაზე ზედ ოცდაორთან გვერგო პირველ რიგში ადგილი. DHL-ის სარეკლამო აბრა „Try” წარწერით იქვე მჯდომ ზელანდიელს მივაჩეჩე „დღეს ეს მე მაინც არ დამჭირდებათქო“ – ორივემ გავიცინეთ. თურმე რას ამბობ, ჩემდასასიხარულოდ ვცდებოდი და აწ ინტერნეტი კია აჭრელებულია წიკლაურის გახარებული სახის გამომეტყველებით, სალელოვე ნახტომში უკვე საზეიმოდ რომ გაუშლია ხელი!

მთელი მატჩი მშვიდად რა დამსვამდა სკამაზე, ემოციურად ვიქნევდით ხელ-ფეხს მე და უჩა.. შევაწუხეთ ნეიტრალური, ძირითადად ზელანდიის სანახავად მოსული გულშემატკივარი.

რა გასაკვირი – წავაგეთ.

შუაღამემიტანებულზე ემოციადაცლილები ისევ საჭეს ვეჯექით და ბრისტოლში ვბრუნდებოდით.