Kyoto-Osaka

კიოტო

ტოკიოდან საათიც არ უნდა ფრენას. აფრენილები არ ვიყავით, დასშვება დავიწყეთ, მორიგი მეგაპოლისის თავზე, ამჯერად – ოსაკა.

თვალი ვერ გაწვდება, იმხელა სივრცეზეა ბეტონის ნაგებობები გადაჭიმული. ქართულ მასშტაბებს შეჩვეული, ძნელია აღიქვა ეს ყველაფერი.

აბარგება-ჩაბარგება, ისევ გზა, გადაადგილება. რა თქმა უნდა ცოტა არ იყოს დამღლელია ყოველივე ეს, მაგრამ მოგზაურობის დაგეგმვისას, როდის მე კიდევ იაპონიაში მოვხვდები-თქო, ვარჩიე მეტი ადგილის მონახულება მომეხერხებინა.

ამჯერად კიოტოსკენ გვაქვს გეზი. ცოტა დავნაყრდით და ავტობუსში შევლაგდით. რაც ფრენა, ერთი იმდენი ჩქაროსნულ ტრასაზე მივხრიგინობთ, მერე ისევ ქალაქის რკინიგზა და სადღაც სახლის მიდამოებში ჩვენს ჩანთებსაც მივაგორებთ.

ისევ გარეუბანში ვართ – დაბალბიუჯეტურ სახლებს ცენტრში რას იშოვნი. ორსართულიანი, უფრო ძველი ყაიდის შენობებია ჩაწიკწიკებული შედარებით ვიწრო-ვიწრო ქუჩებში. გარემოც ნაკლებად სტრესულია, მშვიდი, ვიდრე ეს ტოკიოში იყო.

იატაკზევე გაშლილი ლეიბები გვხვდება დასაძინებლად. საბნები – ისევ ზამთრის, არადა ჩვენი გაგებით ზაფხულივით ცხელა – ტენიანი ჰაერი მძიმედ სასუნთქია, მომენტალურად იწებები, დუშიდან არ გინდა კაცს გამოძრომა.

აქამდე თუ სხვა ურბანულ ნაწილში იაპონურ ყაიდზე მოგვიწია გადაწყობა, ხალხი მარცხენა მხარეს დადის ტროტუარზე, ექსკავატორზეც მარცხნივ დგება სხვის გასატარებლად, აქ უკვე ყველაფერი “უკუღმაა” და ისევ მარჯვნივ მოძრაობის წესს ვუბრუნდებით.

წესს არ დაიცავ და მიხვდები, რომ რაღაც უხერხულობას ქმნი, როდესაც მთელი წყება ხალხი მორჩილად იცდის, სანამ რიგითობით არ ჩალაგდებიან ცალ მხარეს, ანაც ტროტუარზე აწყვეტილი ველოსიპედისტის გამწარებულ ზარის წკარუნს არ გაიგებ..

რთულად დაქსელილ მატარებლის ხაზებში გასარკვევად ცალკე დიპლომი გჭირდება კაცს – იმდენი ვარიაციაა, კარგად თუ არ დაგეგმე მარშრუტი, ძვირფას წუთებს წინ და უკან სიარულში გალევ.

ზოგი მატარებელი რიგ სადგურებს გაჩერების გარეშე ჩაუშხუილებს – აჰ, თურმე ჯობდა გრაფიკი წინასწარ გენახა და სიტყვაზე მხოლოდ მესამე მატარებელშიღა შეგედგა ფეხი, რომელიც ექსპრესი არაა და შესაბამისად “მეორეხარისხოვან” სადგურებშიც აჩერებს..

ალაგ სხვადასხვა ფირმები ოპერირებენ და სასურველი სადგურის მოძიებას ვაგონებიში გაკრულ რუკებზე ვერც მოახერხებ – უბრალოდ არაა დატანილი.

გასასვლელში ჩაჯდომის ბილეთი ისევ უნდა გაატარო აპარატში. თუ რამე აურიე, ანაც თანხას გამატებინებენ, ანაც პირიქით – პატიოსნად უკან გიბრუნებენ. ზოგგან კი სანამ სადგურს დატოვებ, შემდეგ ხაზზე გადასაჯდომად ახალი ბილეთი უნდა იყიდო და სანამ ძველსაც და ახალ ბილეთს ერთად არ შეაცურებ, გამტარი პუნქტის გავლას ვერც ახერხებ კაცი.

ცალაკე თემაა ვალუტის დაშლა.. ეჰ, ჩაივლი თბილისში, ყოველ ფეხის ნაბიჯზე წითლად ანათებს გულისგამხეთქი ციფრები, ლამის სამის ნიშნულზე ასული დოლარი.. აქ კი ჯანდაბა, დღეები ისე მიება, ფული ვერ დაგვიშლია და ვართ თავშენახული მეგობრების იმედის ამარად.

მოკლედ, ერთი ქალაქდან მეორეში უფრო იოლად მოხვდები კაცი, ვიდრე სავალუტო პუნქტს იპოვნი რამეს.. არადა, აქა-იქ ავტომატური მანქანები დგას და ერთი 5%-ით უარესი კურსით კი ბატონო – მიშალე ფული.. ჩვენ კი, სად გვაქვს მაგის ფუფუნება, ასე ვფლანგოთ სიმწრით ნაგროვი დოლარები..

საჭმელი.. მოდი ნუ მკითხავთ რითი ვიკვებებით.. ხშირად მენიუ უბრალოდ იაპონურადაა, პერსონალიც მხოლოდ ლოკალურ ენაზე გეჟღურტულება, ზრდილობიანად, ენაწყლიანად, მაგრამ, რად გინდა, სიტყვა არ გვესმის..

და ასე, რაც ხატია, თითის დადებით ვირჩევთ და მერე გამოცანობანას ვთამაშობთ – არა კი, გემრიელია, მაგრამ, ნეტავ რისგან მომზადებული კერძი ვჭამეთ ამჯერად?!

კიოტოში ერთი დღე ფეხით რასაც გავწვდით, იქაურობის დათვალიერებას მივუძღვენით. სივრცე მეტია, სიმწვანეც. ტოკიოს, რაც ვნახეთ, ამით აქაურობა ნაღდად ჯობია.

გული დამწყდა, ოქროს ტაძარი რომ ვერ მოვინახულე. აღარ გამახსენდა, შარშან წაკითხული მიშიმას ნაწარმოებში აღწერილი ტაძარი სწორედ კიოტოში რომ მდებარეობდა. არადა, ფოტოებზე მართლა შთამბეჭდავად გამოიყურება..

არაუშავს, მაგ მხარეს კიდევ მივუბრუნდები და მეორე ცდაზე იქნებ მოვახერხო კიდეც იქაურობის ნახვა.

იმხელა სივრცეზეა გადაჭიმული ყველაფერი, ძნელია 1-2 დღეში ბევრი რამის ნახვა მოახერხო. მარტივად გზაში უამრავი დრო გეხარჯება, ხუთ საათზე კი ყველაფერი იკეტება.

ოსაკა

ისევ აბარგება და ნარას გავლით უკვე ოსაკას გარეუბანში ვბანაკდებით. შემდეგ დღეს თამაშია, ფიჯელებთან და სტადიონიდან სულ რაღაც ორ კილომეტრში ვპოულობთ სახლს.

მშვენიერ ადგილზე კი ამოვყავით თავი – აქამდე თუ ძირითადად ერთ ოთახში ვიყავით შეყუჟულები, ამჯერად მთელი ორსართულიანი ტრადიციულ იაპონურ სტილში გაწყობილი სახლია ჩვენს განკარგულებაში, თავის ეზოთი და ათასი მაიმუნობებით.

მასპინძელს სტუმრების თავშესაქცევად ნინძის უნიფორმები, სამურაის ხმლები, სავარჯიშო სასროლი არე აქვს მოწყობილი.. მოკლედ არ მოიწყენ კაცი. ძლივს ცალ-ცაკე ოთახებში დავნაწილდით და ერთმანეთსაც ნაკლებად ვუშლით ნერვებს – ჩვენი პირადი სივრცე გაგვიჩნდა.

დილა თენდება, მზე აჭერს და სიცხე აუტანელია.. ხვატს მალე მოჰყვა ღრუბელი და ნელ-ნელა წვეთებიც გადმოცვივდა ციდან.

არადა თამაშის დღეა. აღვიჭურვეთ საწვიმრებით და ფეხით გავუყევით სტადიონისკენ მიმავალ გზას.

რაღაც ვიწრო-ვიწრო ქუჩებს მივუყვებით, გუგლის რუკას ვენდობით, თორემ არანაირი ნიშანი, რომ იმ არეში ცოტაც და საქართველო-ფიჯის მატჩი შედგება.

ბოლოს სივრცე გაიშალა და ჰანაზონოს რაგბის არენაც ამოიზარდა ათასობით მობუჟღავე ფანითურთ.

ალბათ უფრო ფიჯის, ვიდრე საქართველოს თამაში, ხალხში დიდ ინტერესს იწვევდა და გუნდების გულშემატკივრების და იაპონელების გარდა სხვა ეთნიკის ხალხიც ბლომად ირეოდა.

მატჩი

პირველი ტაიმი არც თუ ისე ცუდად დავიწყეთ, საწყისი ოცი წუთი ბურთს ვაკონტროლებდით და ფიჯელთა ის ერთი ლელოც, ცოტა არ იყოს, ლოგიკიდან ამომხტარი იყო. ჩვენ კი, ერთი ჯარიმით თუ ვუპასუხეთ და დაძაბული მეორე ტაიმის მოლოდინით შესვენებაზე გავედით.

მერე რაც მოხდა, უბრალოდ ღამის კოშმარი იყო, ჩვენთვისაც და წარმომიდგენია რა დოზით, მოედანზე მყოფ ბიჭებისთვისაც.

ფიჯელებს “გაეხსნათ” და მართლაც რომ მფრინავ ელემენტებად გადაიქცნენ – ყველაფერი გამოსდიოდათ, რაც კი მოინდომეს.

ჩვენები კი, აი შერკინებაში რომ დიდი გული გვაქვს, იქაც კი პატარა ბავშვებივით დავიჩაგრეთ.. მოკლედ ყოველივე ეს ძაან მძიმე საყურებელი იყო და საფინალო სასტვენსაც სიხარულით შევხვდით, ყოველივე ეს ჯოჯოხეთი დასასრულს რომ მიუახლოვდა.

არ უნდა იმსჯელო ერთი თამაშით კაცმა.. მგონი რომ სკოტების იოლი გასეირნების შემდეგ, ისედაც ნათელი იყო, რომ წელს ფიჯის დარი გუნდებისთვის მზად არ ვიყავით.. რაღაც არასწორად ვაკეთეთ ეს მოსამზადებელი ოთხწლიანი ციკლი.. მოდი შეფასებებს მეტს აღარ გავყვები ამ, ისედაც უკვე გრძელ, ჩანაწერში.

გულისამაჩუყებელი იყო ლამის ცრემლებამდე მისული შარიქაძის ყურება – განადგურებული რომ იძლეოდა მატჩის ბოლოს ინტერვიუს.

ათეულობით კაცი, მიუხედავად იმის, რომ გალუმპულები ვიყავით, სტადიონიდან ავტობუსის გამოსასვლელთან შევიკრიბეთ, ვეცადეთ გუნდი გაგვემხნევებინა – არ შეიძლება დიდი სიყვარული ერთი მატჩის გამო სანაგვეზე მოისროლო კაცმა.

დაგროვილი დარდი ცოტა ჭაჭაში და ბევრ ჭამაში ჩავიკალით ადგილობრივებზე გათვლილ რაღაც ბარისდამაგვარში რომ შევიკრიბეთ და კობეს სახელგანთქმულ ხორცეულსაც მუსრი გავავლეთ. ბედნიერი დაგვტრიალებდა თავს შეფმზარეული – ალბათ ერთი კვირის სამყოფი სანოვაგე რომ გავახარჯინეთ.

…

დღეს კი თავისუფალი დღეა. მე და დათომ კობეს მივაშურეთ, მიხეილი უნდა მოგვენახულებინა. ალბათ, ერთი ოთხი ხაზი მაინც გამოვიცვალეთ. ბოლოს პატარა დასახლება კაკოგავას ვუწიეთ, ჩვენი იქაური საწყობი დავათვალიერეთ.

მერე მიხეილმა საღამოს გემრიელი ვახშამი მოგვიწყო, საინტერესო კერძები რომ დავაგემოვნეთ. კიდევ ხომ, იაპონურად მოსაუბრე კაცი გვახლდა, თორემ ჩვენით აბა ასეთი კერძების გასინჯვას ალბათ ვერც კი მოვახერხებდით და აგერ დღის მიწურულს, გემრიელად დანაყრებული და ფეხით სიარულისგან დაღლილი ამ ჩანაწერსაც ვასრულებ.

ხვალე ისევ გზა და ოცუ გველოდება – ტბისპირას გაშენებული პატარა დასახლება.

მომავალ შეხვედრამდე