Tokyo

გაციების გამოისობით მთელი სრული დღე “ემბლემ ჰოსტელის” კედლებს არ გავცილებულვარ – ვიჯექი მისაღებ სივრცეში და ცხელ ჩაის შეუჩერებლივ მივირთმევდი, ორგანიზმიდან იქნებ ვირუსი დროზე გამოვაძევო.

საღამოს კარაოკე დაიწყო და გოგა ერთი-ორი ჭიქა, ოღონდ ალკოჰოლის, მიღების შემდეგ მიკროფონს გაუშინაურდა.

ვინ აჯობებდა? ხოდა იყო მოვლენების ეპიცენტრში. მე კი მობუზული ჩაის ხრუპვას განვაგრძობ.

მაგრამ ბოლოს ჩემმა მხიარულმა მეგობარმა მეც ამიყოლიადა მაიმუნობის ხასიათზე მოსულებმა იქ შეკრებილ ჭრელ საზოგადოებას “ვაშლის გამყიდველო” ვუმღერეთ..

სიმღერის შინაარსის რა გითხრათ, მაინც არავის არაფერი ესმოდა, მაგრამ რითმამ კი აიყოლია ჰოსტელის სტუმრები და იყო მერე ერთი ოვაცია და მხიარულება..

დღე შემოტრიალდა – დილით ვითომ მოკეთებულმა გავიღვიძე, მაგრამ მერე ისევ პესიმიზმა დამრია ხელი – “არა, ალბათ ჯობია არც ეს დღე გავდგა სადმე ფეხი..”, მაგრამ ბოლო-ბოლო უჩას წინა დღის ბოდიალის ამბებით ინტერესაღძრულმა, “მოდი ცოტას მეც გავისეირნებ-თქო, სასტუმროს შემოგარენს მაინც ვნახავ და მალევე მოვბრუნდები-თქო”

რა ვიცოდი, სინამდვილეში დღის მიწურულს მთელი ტოკიო თუ მექნებოდა გადაჭრილი, ასე, – “სეირნ-სეირნობაში”.

წვრილი ქუჩები გარეუბნის, სამი-ოთხ სართულიანი სახლები ახორხლილი, თან ქაოტურად ნაშენები, თან რაღაც ერთიან სურათს რომ არ არღვევს ეს ქაოტურობა. თავისებური სილამაზეა.

მალი-მალ ვიღაც ველოსპედით ჩაგიქროლებს. ვერ ავუღეთ ალღო, ტროტუარზე რომელ მხარეზე უნდა ვიაროთ, ვინმე რომ არ შევაფერხოთ. ხშირ-ხშირად გვესმის ზურგსუკან პატარა ზარის წკარუნის ხმა და იაპონური მობოდიშება – “იქნება და გზა დამითმოთო”.

მდინარე არაკავაც გადავკვეთეთ, რომლის სანაპიროზეც უამრავი მოწესრიგებული სათამაშო სივრცეა – უფრო ბეისბოლის მოედნებია მოხაზული. მაგრამ მიდი და ითამაშე, რაც გულს გაუხარდება – მწვანე კოხტად გაკრეჭილი მინდვრები მთელ სივრცეს გასდევს..

უჩა იძახდა, ასეთი ღია მოედნები ჩვენს ქალაქსაც რომ ჰქონდეს, ალბათ რაგბის დონე ერთი 10%-ით აიწევდაო..

სადაც ნახევარი ბავშვები ჩვენს გატყავებულ იპოდრომზე ვარჯიშობს.. არის ამაში ლოგიკა.

აი, უკვე საშუალო სიმაღლის კორპუსები ჩაუყვება გაცილებით მოზრდილ ქუჩებს და ვერ ვიტყვი, რომ თვალისთვის რამე თვალსასეირო ხდება – ჩვეულებრივი საცხოვრებელი უბნებია, არქიტექტურის გემოვნებაზე დიდად რომ არ უზრუნიათ.

ალაგ-ალაგ ვიწრო ჩიხში ჩაკვეხებულ უფრო ძველ, ლამაზ ნაგებობასაც მოჰკრავ კაცი თვალს, ანაც ადგილობრივებისთვის გაწყობილ ბაზრობას, ვერტიკალზე ერთ დიდ რიგად რომ გაუყვება რამოდენიმე ასეულ მეტრა სივრცეს.

იმდენი სახის ზღვის პროდუქტი იყიდება, კაცს თვალები აგიჭრელდება. ხილი კი ცალობით არის დაფასოებული, ჩვენებურად კილოობით აქ არავინ ყიდულობს რამეს.

გზად ერთ-ერთი მუზეუმი დავათვალიერეთ, მერე შიმშილიც მოვიკალით და აგერ უკვე იმპერატორის სასახლის ბაღს ვურტყამთ წრეებს. ბაღი უზარმაზარ სივრცეზეა გადაჭიმული, მაგრამ უკვე გვიანია და შიგნით ვერ შეხვალ, გარედან კი ორი კაცისხელა მიწაყრილია ბუჩქებით შემოსაზღვრული და კაცის თვალი იმის იქით ვერაფერს ვერ დაინახავს.

გამხდარი, უნიფორმაში გამოწყობილი ხალხი პატრულირებს გარშემო, თითქოს ყველასთვის ერთი ზომით დიდი სამოსი რომ შეუკერავთ – მოუხერხებლად ადგათ ტანზე.

სამსახურმოლეული ქალები კი ნახევრად ოფიციალურ სამოსში ლამაზად არიან გამოწკეპილები – მოკლე ქვედაკაბა, ზომიერ ქუსლებზე შემოსკუპებულები. ერთი ეგ არის, რატომღაც უმრავლესი მათგანი ფეხის ტერფებს შიგნით ადგამს და სიარულიც სასაცილო იერს იძენს, სახე კი ყველას დაღლილი მოუჩანს..

ამასობაში შიბუიასაც ვუწიეთ, ჩვენი საცხოვრელიდან დიაგონალზე, ქალაქის მეორე ბოლოს – ცნობილი გზაჯვარედინის კადრები ვის არ უნახავს – მართლა ეფექტურია ზღვა ხალხის ხილვა, ყველა მხრიდან რომ კვეთს ორი უზარმაზარი ქუჩის შესართავს.

სახლისკენ მეტროთი ვბრუნდებით. რასაც ფეხით მთელი სრული დღე მოვანდომეთ, ორმოც წუთში ტრანსპორტით იფარება.

დაღლილზე თბილისიდან წაყოლიებული ჯინი ჩამოვიდგით. გოგამ გიტარა მოიმარჯვა, ქართული ჰანგები ავაჟღერეთ.

ჰოსტელის წესებს კი ვარღვევთ, მაგრამ გიტარაზე მეტ ხმაურს ქუჩიდან შემომავალი მანქანის ძრავის ხმები იწვევს. ისევ ჩვენი ნამღერის სმენა ჯობია.

სემი გვიზის, ამერიკელი მეგობარი და რითმულად თავს აკანტურებს, ჩვენი ჯინიც ნელ-ნელა ფსკერისკენ მიიწევს..

მეორე დღეს ენერგიაგამოცლილმა და თავატკიებულმა გავიღვიძე. მისაღებში მომღიმარი კიოკო მეგებება, პატარა ბავშვივით უხარია სამახსოვროდ გადაცემული მაისურა..

დღეს ფეხით მაგდენი სიარული აღარ გამოვა..

მეტროში სადგურიდან სადგურამდე მთვლემს და დღეც ნაკლებ საინტერესოა.