21 სექტემბერი

ალბათ ერთი მეშვიდე საათი გადის, ამ ახალთახალ A350 ში ვზივარ – ხომ, ცოტა არ იყოს, გაბეზრებული.

ბოლო თვეების სამზადისმა იმდენი დრო წაიღო, გადამწვარს აეროპორტში მიმავალსაც არ მქონდა მოგზაურობის შესაფერისი განწყობა.

მგონი ზედმეტი მოვთხოვე საკუთარ თავს..

სანამ მზე დასავლეთისკენ მიესვენა, ირან-ავღანეთის ხრიოკ ლანდშაფტს დავყურებდი, სიმწვანის ნასახიც რომ არ იყო ფერთა გამაში.

ახლა კი ჩინურ გაჩახჩახებულ ქალაქ-სოფლების ცქერით “ვტკბები” და მალი-მალ სანავიგაციო მონიტორსაც ვამოწმებ – თუ რა დროა დარჩენილი ხმელეთზე დაშვებამდე… მინიმუმ კიდევ სამი საათიო..

ხოდა ათი დოლარი და მისი ჯანი – ისევ გლობალურ ქსელზე ხარ მიერთებული და აგერ დროის მოკვლის რა ხერხს აღარ მივმართავ – მობილურზე ამ ტექსტის აკრეფვაც კი დავიწყე..

და რაღა მოვყვე ამ კაფსულაში გამოკეტილმა ადამიანმა?! ალბათ ჯობია ისევ დაგემშვიდობოთ და რამე სხვა გასართობით შევიქციო თავი..