ჰობები და მერფები

უჟმურობის აღზევების ხანაა 😀

ხოდა რა მშველის ამ დროს – სიტყვაზე ვზივარ და The Wire ვუყურებ.. ზამთარი იყო სიჭიმ და სანდრომ რომ დაიწყეს ბაკურიანში ამ სერიალზე ლაპარაკი, მთელი საღამო აღარ მორჩნენ – კარგი მახსოვრობა რომ მქონდეს, აზრი დაეკარგებოდა ყურებას.. მაგრამ მხოლოდ მათი საუბრის აღფრთოვანებული ტონი ჩამრჩა მეხსიერებაში და როცა ბოლო ბოლო მოვაბი თავი და პირველი სერია ჩავრთე.. არა პირველივე სერიაზე არა, მაგრამ მგონი მეოთხედან მეც შევჯექი ბალტიმორის პოლიციის და ნიგერი ნარკობარიგების ისტორიებზე..

მერე კი კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ ჩემი ინგლისურის ცოდნა ძალიან ზერელეა, ძნელად თუ მესმის ეს ამერიკული აქცენტები, აფროების ჩახუჭუჭებულზე რომ არაფერი ვთქვა და სუბტიტრები თუ მაქვს მშველელად..

სიჭის გავუხურე, ჩატში ემოციებს რომ ვუზიარებ.. აბა 2008 წლის სერიალია და ამ მომენტში კაციშვილი აღარ უყურებს და ასე მარტო ვიჯდე და ვკაიფობდე ნანახით, მთლად ბოლომდე კაიფი ვეღარ გამოდის :))

…

მეორე რაც მშველის წიგნის კითხვაა და აქაც ინგლისურენოვანი ნაწერი შემეჩეჩა ხელში და მგონი მარტინის Song of Ice and Fire-ის პირველი ორი წიგნის წაკითხვას ჯამში ნახევარ წელზე მეტი მოვანდომე.. არა ისიცაა, რომ პარალელურად სხვა ქართულად ნათარგმნ წიგენებსაც ვუზივარ.. მათ შორის, ბოლოს რაც წავიკითხე, პოლ ოსტერსის “ილუზიების წიგნი” რამოდენიმე დღეში რომ შემომეკითხა – მშვენიერზე მშვენიერი.

მარტინი კი, როგორც ავღნიშნე, ნახევარი წელია ლაიტმოტივად გასდევს ჩემს ცხოვრებას – ვზივარ და ვტკბები ტირიონის გონებამახვილობით და სხვა? ხო არა, ტირიონის ისტორიები ყველაზე სახალისოა ჯერჯერობით… ზოგადად ძალიან მაგარია ეს ჩვენი ჯორჯი და სერიალთან შედარებით წიგნი ბევრად საინტერესოდ წარმოაჩენს ისტორიას და სიუჟეტის გმირებს..

შემდეგ სამ წიგნსაც ბოლო სეზონის გამოსვლამდე თუ მივახრჩობ, მთლა ოქრო ვიქნები.. ასეთი ტემპებით? ცოტა გაჭირდება..

..

სეირნობა.. ხო, რაც არ უნდა დაღლილი ვიყო საღამოთი 4-5 კმ მაინც დავბორიალობ საბურთალოს მიდამოებში, ვუსმენ მუსიკას ყურსასმენებში და ვარ ბედნიერი.. აქვეა ვარჯიში და თაჩრაგბის თამაში..

მაგრამ ზამთრიდან ნორმალურად ვეღარ მივარჯიშია – მხარზე რაღაც ტრავმა მაქვს და რომ მგონია დავასევენე, მოვირჩინე, პატარა სიმძიმის აწევაზეც ხელახლა წამოყოფს ტკივილი თავს..

ტკივილმა კი ტვინი გაღუნა..

…

სამსახური.. ჰეჰ, ასეც ხდება – აი ცოტა უძილობა და ღამისტეხვა ტეხავს, მაგრამ თავად საქმის კეთების ხალისი, აგერ მერვე წელია არ გამნელებია და სამსახურიც ერთგვარ ჰობად მაქვს ქცეული – ხელფასი ამ ლარის კრიზისის ფონზე ისეთია, სწორედ რომ ჰობს დაემსგავსა.. ვერ იტყვი ხელფასის გამო ვშრომობო 😀 კაი ვაზვიადებ ახლა ცოტას..

და ამის გადამკიდე, მოვხვდი “ბიზნესში”. აი ეს ბიზნესი კი ხასიათს ვერანაირად მიკეთებს, მხოლოდ ნერვების შლაა და არც მოყოლა მინდა რამის – ერთ-ორ წელში, თუ მიზანს მივაღწიეთ, მერე მოგიყვებით, როგორ ვიშოვე პიველი მილიონი.. ჰო კაი ასი ათასი.. კაი ათი.. ნუ.. ნუ.. ხო კაი, რაც იქნება.. მანამდე კი უბრალოდ ნერვების შლაა :))

…

და მოგზაურობა.. იფ კი, კარგია. ხოდა რა მოხდა ახლა, დედამოტყნულმა პიტბულმა ჩემს მეგობარს ხელები დაულეწა და 5 ივლისს ინგლისში რომ მივფრინავდით და სილვერსტოუნის გრანპრიზე დასწრებას ვაპირებდით, დაგვრჩა გეგმა გაღმა – ჯერ ერთი, მარტო წასვლა მეზარება, მეორეც საქმე გველის წინ და მე გასართობად წავიდე და საქმე ამ დაჩეხილ მეგობარს შევაჩეჩო, არ გამოვა. ხოდა აღარც მე მივდივარ.

…

არ გამოვიდა ჰეფიენდი დასასრულს.. ჯანდაბას, მოგზაურობას სხვა დროსაც მოვასწრებ.

…

მუსიკა გამომრჩა.. ვერ წარმოიდგენთ რამდენ დროს ვხარჯავ ახალი მუსიკის აღმოსაჩენად და ჩემს კოლექციის გადასახალისებლად.. საჭმელივით მჭირდება საარსებოდ მუდმივად ახალ ახალი კარგი კომპოზიციები..

მუსიკის მხრივ სხვა რა? როგორც იცით ამ დღეებში Open Air-იც იყო..

ამ ფესტივალზე გარემო ტრადიციულად მშვენიერია, ღია სივრცე, მეგობრების ნახვა, განმუხტვა..

მაგრამ მთავარი – აი წელს არ იყო ის მუსიკა, რაზეც ვკაიფობ.. ტომ ოდელზე საერთოდ გულის ზიდვის შეგრძნება მქონდა.. თუ ვინმე კარგი იყო, ისევ როშინი, მაგრამ არც ისეთი კარგი, მოლოკოს რეპერტუარის მოსმენის შემთხვევაში რომ ვიტყოდი..

დიდად ბევრი ადამიანი არ მეგულება, ვის სურათსაც და ავტოგრაფს გამოვეკიდები, მაგრამ ნუ როშინი არის ქალი, ტიპაჟი, რომელიც მევასება..

დავადე თავი მაგ დღეს და აეროპორტში წავედი. ათი წლის წინ იყო მერფი თბილისში და მაშინ მის “კლავიშნიკთან” ერთად ბარში ბლომად ლუდი ვსვი.. ხოდა 37 ავტობუსიდან ჩამოსულს პირდაპირ ედი შემეჩეხა – “რავა ხარ ძმობილო”, კი დაიბნა რომ გადავეხვიე, მაგრამ მერე გემრიელი მუსაიფი გავაბით..

ბევრი წლის წინ რომ ვკითხე, თავისუფალ დროს რას აკეთებ-თქო, “მუსიკა! ვუკრავ, ვარჯიშობ სულ, ჩემი ჰობიც და სამსახურიც ეგ არის, ჩემს პროექტებს ვაკეთებო”. ხოდა იმ საღამოსაც რომ მოვიკითხე, აბა რას შვება ეგ შენი პირადი პროექტი-თქო, დაიჭყანა – “იცი? უკვე ორი შვილი მყავს, და რა ჩემი პროექტი?! ბავშვების მოვლა ეგ ყველაზე ოვერტაიმ სამსახურიაო..”

და დარჩა ერთი როშას, მისივე სიტყვებით, “too electric” ჟღერადობის მუსიკის ანაბარა.. ერთად დანანებით რომ ავღნიშნავდით, არადა Moloko რა კარგი იყოო..

როშინა რომ მოვიკითხე, ეგ ხვალე მოფრინავსო.. ხოდა იოლი მისახვედრი იყო, რა რეისით მოუწევდა წასვლა და მეორე დღეს, სანამ სასტუმროს დატოვებდა, დავადე თავი და ენკორში ავისეირნე.. გამიმართლა – თავი ფოიეში შევყავი და მენეჯერთან ერთად საჭმელს მიირთმევდა გოგო.

ცოტა შესაფერისი დრო ვიხელთე და საუბრის დაწყების გასაიოლებლად ისევ ათი წლის წინანდელი მასთან გადაღებული ფოტო მოვიშველიე.. სადაც მე, ახლანდელთან შედარებით, გაცილებით ახალგაზრდულად გამოვიყურებოდი.. როშა კი? როზინა ზუსტად ისეთი იყო.. კი ხუმრობდა – “ათი წელი?! შემდეგზე რომ მნახავ, ალბათ უკვე ყავარჯენით დაგხვდებიო..”

ყავარჯენის რა გითხრა და უკეთესი მუსიკის წერას თუ ისევ დაუბრუნდები, კი გაასწორებდა.. მაგრამ ნუ Moloko-ში წამყვანი ძალა და მთელი იდეების ავტორი მარკი იყო და ფაფუ, აღარაა მარკი. როშინი კი… ჯანდაბას, მუსიკის გარეშეც მევასება ეგ ტიპი..
…

ხოდა ეს ბოლო ამბები რაღას მოვყევი?! რავი აბა.. შევყევი წერას..
აქვე დაგემშვიდობებით