…

…

ხოდა ასეა საქმე.. ტრაკულად..

არა, დიდად ტრაკულად კი არაა, უბრალოდ, ისე სხვა სიტყვა რომ არ გაგახსენდება, ე.ი. ცოტა მაინც ტრაკულად..

წერის ხასიათზე ვარ მოსული, სულ კურტის ბრალი იქნება… მაგრამ რაზე დავწერ ჯერ მეც არ ვიცი – უფრო განწყობის ხროვა იქნება, ან არ იქნება.. ვთქვი უკვე – არ ვიცი თქო..

და სანამ არ ვიცი რაზე დავწერ, აი რა მახსენდება – ჯარი.

ხო, ჯარი და იქაური ოთხი წელი… ხშირად ვფიქრობ, ის, უკვე კარგა ხნის წინ ჩავლილი პერიოდი, ბევრად მკვეთრად მახსოვს, მოვლენებით დატვირთული, ვიდრე შემდგომი რვა წელი რომ გავიხსენო..

“ახალ” სამსახურში ყოფნისას ეს რვა წელი რაში შემომადნა?! კარგი იქნება, დაფიქრების გარეშე ტვინის ხვეულებში ერთ-ორ აღსანიშნავ ფაქტს მაინც მოვიქექავდე..

გვერდიდან, არადა რა საინტერესოდ შეიძლება იქნებადა ჩანდეს, არა?! – “რამდენს დამოგზაურობო” – ხშირად უთქვამთ, აღუნიშნავთ. მაგრამ ერთხელ, იმის არ იყოს, სხვას რომ იქით შევუტიე -“რეალობას გაურბიხარ მაგ შენი წანწალითთქო”, მასე მემართება ახლა მეც.

მუხტი, მუხტი.. სად ჯანდაბაშია ეს მუხტი – ჯარულმა სტრესულმა გარემომ ჩაიარა.. მოვეშვი, დავწყნარდი… მგონი ზედმეტადაც დავწყნარდი 😀

დავწყნარი რა.. სინამდვილეში ემოციური ხასიათი არსად გამქრალა და იქვეა საშინელი ინდეფერენტულობაც.. ასეა – არაა ლოგიკა.

როგორ მიყვარს ჩემს ოთახში განმარტოვება და ამ დროს ხშირად მეგობრული ხმაურიანი თავყრილობის მოთავედ და ორგანიზატორადაც გევლინებით.. აქაც ორი უკიდურესობა ხასიათის..

ხოდა, ხედავთ ისე მივადექით ჩანაწერის დასასრულს, საინტერესო არაფერი მოვყევი. ხოდა ასე…

ე. ი. არც არაფერი იყო მოსაყოლად ღირებული და ისევ კურტს დავაბრალებ, რომ შემიჩიჩხინა და ორი სტრიქონი აბდა-უბდა დამაწერინა..

საინტერესო, როგორც ვთქვი, მოჩვენებითი მერე იქნება – ისევ მოგზაურობას რომ შევეტენები ზაფხულში. ჯერ სილვერსტოუნი, მერე სპა და მონცა და “აჰჰჰჰჰ, რა მაგარია” იმიჯით დავწერ რაღაცეებს.. ან ვერ დავწერ.. რაიცი სადამდე ვცოცხლობ.

მოკლედ ასეა საქმეები…

პ. ს. თამარა გილოცავ დღეობას, ისე არ ჩამოუშვა ცხვირი, ხელახლა საოპერაციო გაგიხდეს 😛