ტულუზასკენ

ხოდა პირველი კვირის მილევის შემდეგ, ეს ესაა მანქანა ვიქირავეთ და გეზი ტულუზისკენ ავიღეთ. მაგრამ მანამდე, სანამ ჩვენი GPS მოვმართეთ, სამი საპატიო წრე დავარტყით ბარახასის აეროპორტს – ძნელია ალღო აუღო იქაურ ერთმანეთში გადახლართულ გზებს.

შესახვევ–გადასახვევი სხვა დროსაც ბევრჯერ აგვერია, ჯამში ალბათ ასეული კილომეტრიც რომ ვიარეთ ზედმეტი..

ოთხი იყო უკვე, მადრიდს თავი დავაღწიეთ – წინ გრძელი, მომქანცველი მგზავრობა გველოდა, ლამის ცხრაასი კილომეტრი დასაფარი.

გარშემო ლამაზ–ლამაზ მცირე ქალაქ–სოფლებს გავდიოდით, ძველებურ არქიტექტურით, სოკოებივით რომ ამოზრდილიყვნენ საკმაოდ ხრიოკ გარემოში.

მოსაღამოვდა, ბასკების ქვეყანას მივუახლოვდით. გზა მთებს შორის დაიკლაკნა, ბუნებას სიმწვანე შეერია. ავიხირეთ, სავალი მცირედით დავიგრძელეთ და სან სებასტიანში შევჩერდით საჭმელად და სულის მოსათქმელად.

გვიანი შემოდგომა იყო, მაგრამ ზღვისპირა ქალაქში საკმაოდ სითბო იდგა და კაცს თხელ შემოსაცმელში არც შეგცივდებოდა.

ბასკების წარმომავლობაზე ზუსტ ინფორმაციას ბევრს ვერაფერს მოისმენ. თავად ესპანელებიც მხრებს იჩეჩავენ, როცა კითხვას უსვამ – უცნაურ, ამაყ, ჯმუხ ხალხად ახასიათებენ – ენა მაგათი ჩვენ არ გვესმისო, დადგებიან და ერთმანეთს ათასნაირ უაზრო თამაშებში ეჯიბრებიან – უზარმარმაზარი ლოდების ზიდვა, ანაც ხეების ჩეხვაში ვინ უფრო მოხერხებული იქნებაო.

რიგი დაუსაბუთებელი აზრით კი ბასკები იბერიულ–კავკასიურ ერებს ენათესავებიან.. ხოდა მსურდა შორეული “ნათესავები” მომენახულებინა.

რა გამოცნობა უნდა, იმ ორიოდე საათში, რაც სან სებასტიანში გავატარე, ვერანაირი საბუთი ვერ მოვიპოვე, რაც ჩვენს ნათესაობის დასტურად გამომადგებოდა, მაგრამ სამაგიეროდ ულამაზესი კოპწია ქალაქი ვიხილე, მშვენიერ ოკეანის ყურეში გაშენებული და ვახშამსაც გემრიელს გეახელით.

ტვინში აკვიატებული აზრიც ჩამებეჭდა – ” აქ ერთ დღეს აუცილებლად დავბრუნდები..”

აფსუს, რომ დრო არ იძლეოდა საშუალებას, თორემ ასე უცებ აქაურობის დატოვება გვარიანად დამენანა. პარკინგის სანაცვლოდ შვიდიოდე ევრო ვუსახსოვრეთ იქაურ მუნიციპალიტეტს და ცოტახანში საფრანგეთის საზღვარსაც მივადექით.

აწი უკვე ფრანგული ეკონომიკის და ინფრასტრუქტურის საკეთილდღეოდ გავიკარით ჯიბეზე ხელი – ავტობანის სარგებლობისთვის ათევროიანი შევაცურეთ აპარატში.

ნისლი ჩამოწვა ისეთი, მანქანის მართვა გაჭირდა – დაღლილობაც მოცოცავდა. აი ტულუზასაც ჩავუარეთ, კასტრის მიმართულებით გადავუხვიეთ, ავტობანიც დასრულდა და სოფლის წვრილ, ლამაზ გზას შევუყევით.

ღამის ორი საათი იქნებოდა დანიშნულების ადგილს რომ მივაღწიეთ – ლა პუზაკ, თუ რაღაც ასეთი ჯანდაბა ერქვა მთაში განმარტოებით მდგარ სასტუმრო–სახლს, აი დაახლოებით ჩვენი დადიანების “სასახლე” რომ არის, ისეთს, სადაც კორინის დღეობა უნდა გვეზეიმა.

ჩვეულად მომღიმარი და მოციმციმე თვალებით გამოგვებება კორინი – უშრეტი ენერგიით სავსე ორმოცდაათს მიტანებული ჩვენი ფრანგი დარეხვილი მეგობარი. ცოტა მოვიკითხეთ ერთმანეთი და დაქანცულები დასაძინებლად გავიძურწეთ.

დილით მზის სინათლეზე კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ მშვენიერ ადგილას მქონდა თავი ამოყოფილი – ლამაზი წიწვოვანი ტყე გვერტყა გარშემო, თავი რაჭაში მეგონა. ნელ ნელა სტუმრებიც მოიკრიბნენ, ერთი მეორეზე უცნაური ადამიანები. საღამოსთვის გამოიპრანჭნენ და უნდა გენახათ მათი ყირაზე გადასვლა.

მე და გიორგა ასაკით ყველაზე ახალგაზრდები ვიყავით, მაგრამ ქცევით მგონი რომ დანარჩენზე ბებრულად კი გამოვიყურებოდით.

უიმედოდ ვუყურებდი სუფრას, ჩვენებურ ღრეობებს ნაჩვევი, ერთი ბრინჯის ინდური კერძი რომ შემრჩა შიმშილის მოსაკლავად. არც ღვინო ისხმებოდა ქართული ხარბი მუცლის საკმარი. ფხიზელად დარჩენილმა მაცივარი გამოვაღე, სადაც ალკოჰოლი ლუდის ეული ბოთლიღა შერჩენილიყო.

გარშემო კი სამოცი ფრანგი ხორხოცობდა, მარტო ორი კაცის ხათრით ჩვენთვის გასაგებ ენაზე არავინ დაიწყებდა საუბარს…

და შემდეგ დღეს, ისე რომ ჯერ აქეთური მგზავრობის დაღლილობა არ გაგვნელებოდა, ისევ გზას დავადექით.

გრეგს შევეხმიანეთ, ტულუზაში შევჩერდით – ხუთი წლის შემდეგ იმ ქალაქს მივუბრუნდით, სადაც თბილისის გარდა ყველაზე დიდი დრო მაქვს გატარებული. დავაბიჯებდი მომღიმარი სახით ნაცნობ ქუჩა–მოედნებზე.

აი გრეგი კი ვერ იყო ხასიათზე. ლუდით გაგვიმასპინძლდა, ორიოდე საათი უფრო სამსახურზე რომ ვილაპარაკეთ. მალე მასაც გამოვემშვიდობეთ. ჩვენს GPS–ზე უფასო გზის ოპცია მოვნიშნეთ, რადგან აქეთურზე გვარიანად შევითხელეთ ჯიბე ავტობანის სარგებლობისთვის.

სარაგოსამდე პირენეის მთებში დახლართულ ნაკლებ კომფორტულ გზით ვიარეთ. მაგრამ გარემო ისეთი ლამაზი იყო (ალაგ ხევსურეთს რომ წააგავდა), თავის პატარა კოპწია სოფლებით და სამთო კურორტებით, ამ ყოველივეს ხილვა ერთხელ ცხოვრებაში ნაღდად ღირს.

გვიანი ღამე იყო მადრიდს რომ ვუწიეთ. ეს ახირებული, კორინის ხათრით გავლილი 1 800 კილომეტრიანი ვოიაჟი დასასრულს მიუახლოვდა. და რისთვის გავისარჯეთ ასე?! მე ჩემთვის კი მაქვს პასუხი…