მერე?!

როგორ იყო?!
რავი მივდიოდი ჩემთვის ქუჩაზე..
მერე?
მერე გავიხედე იქით და დავინახე.
რაო მერე?
რა რაო, უბრალოდ დავინახე.
ხოდა რომ დაინახე რაო მერე, რა მოხდა
რა უნდა მომხდარიყო, ცოტახანი ვუყურე, მერე კი მიეფარა ქუჩას..
მერე შენ მასე იდექი?
არა ჯერ ცოტა გავიარე, მერე ვიდექი..
კაცო რომ გაირე საით გაიარე – არ გაეკიდე გოგოს?
არა არა, რა გავეკიდე, იქით არ მივდიოდი..
იქით არ მიდიოდი?!
ხო სხვა მხარეს მქონდა გზა..
რას ამბობ კაცო?! ამისთანა რა საქმე გქონდა?
პრინციპში არც არაფერი..
არაფერი?! და.. აბა ვერ გავიგე..

მერე?!
რავი ვხედავდი დრო და დრო ასე.
ნუ დამტანჯე.. მერე რა რომ ხედავდი?
ვხედავდი რა, გამარჯობასაც ვეუბნებოდი უკვე..
ჰეჰ გამარჯობასაც კი?! ვა, საერთოდ აზრზე ხარ შენ?
რაიყო? გამარჯობას–თქო ხო, გამარჯობას,
რამდენი მოგისწრია,
ის კი მიღიმოდა…
გაგხსნია ბედი, აბა?!
შენ მაშაყირებ ახლა..
მგონი შენ უფრო მაშაყირებ..
ხოდა ბევრი რომ აღარ გავწელო – შემიყვარდა..
შენ ბიჭო?! – გამარჯობამდე ერთი საათი ვერ მიხვედი, და შეყვარება ასე ერთ ფრაზაში ჩაატიე?!
ხო რაიყო?! რათ უნდა მაგას დიდი ფილოსოფია..
ეს შენ მე მეუბნები მაგას?
მთის კიდემდეა ძნელი აბორტყება, თორემ იქიდან ჰოპს და გადაჩეხვას რა დიდი ბედენა უნდა?!
დაიწყო ახლა ამან.. ხოდა მერე გააგრძელე,
მერე არც არაფერი, ასე გადიოდა დრო..
და ეს არის სულ?
სულ რა, ერთხელ ვილაპარაკეთ კიდეც..
არა შენ მგონი მართლა დამცინი..
ხო, ვილაპარაკეთ.. საოცარია, ასე ფიქრით ზუსტად გამოიცნო ადამიანი..
გამოიცნო?!
ხო რა, არანაირი გრძნობა უცხოობის, თითქოს დიდი ხნის უნახავ მეგობარს ვესაუბრებოდი..
რაო მერე?
ისეთი არაფერი – ზოგად თემებზე ვისაუბრეთ, მითხრა პიცაზე ვგიჟდები, ყავას ძაან ხშირად ვსვამ, ქართულ ლუდზე კი საერთოდ ჭკუა მეკეტებაო. და ბოლოს რაღაც მათემატიკური ამოცანაც კი ამომახსნევინა..
რაო?!
ხო რავი, ეგ მეც ცოტა უცნაურად მეჩვენა, მარა..
ხოო.. დიდი ხნის უნახავი მეგობრებივით გისაუბრიათ – მეც მასე ყრმობის ძმაკაცს რომ შევხვდები, პირველი ჯერ ერთ რამე კაი განტოლებას დავუსვამ, და თუ ამოხსნა, მერე სხვას რამეს ვკითხავ..
ხოო?!
რა ხო ბიჭო.. ხაარ ამ ქვეყნის საერთოდ? მერე რაო ამოცანები რომ გამოიცალა?
რაღა უნდა ყოფილიყო? დავემშვიდობე..
სხვა მხარეს გქონდა გზა?
რავი სად მახსოვს..
მე მახსოვს..
ვა?
მერე?
მერე დაიკარგა, ქუჩაზე რამდენი არ ვისეირნე, დაიკარგა..
ვახ, აბა ასე მორჩა ამბავი. და ამას მიყვებოდი ამდენხანს?
ხო რავი.. იმ დღეს დამესიზმრა უბრალოდ და გამახსენდა
…
ვიჯექი უზარმაზარ დარბაზში, უამრავი ხალხი ირეოდა.. ბუნდოვნად ვხედავდი სახეს, ხალხის მასა მეფარებოდა თვალზე.. მერე შემოტრილდა, ხალხი სადღაც გაქრა, სახეს უკვე მკვეთრად ვარჩევდი, მოციმციმე თვალებს, ლამაზ ნაკვთებს, დამაკვირდა, დამაკვირდა და ბოლოს გამიცინა.. მე კი ვიდექი ბედნიერი..