წაგებაზეც დავწეროთ…

ხოდა მეორე თამაში გველოდა საჩხერის რაიონის ტურნირზე. მე და ვანო ისევ ავიბარგეთ თბილისიდან და თამაშამდე 1-2 საათით ადრე სავანეში ჩავედით.
მეტოქედ ჩვენი გვარდიის გუნდი გველოდა. ორი-სამი კაცის გარდა ბურთი ხეირიანად ბევრს არ ესმოდა, მაგრამ რა ხეირი, ჯორებივით დარბოდნენ და მინიზე თუ ბურთს არ დავანახებდით, ასმეტრიან სტანდარტზე გაგვწყვიტეს წელში სირბილისგან :))
დაიწყო თამაში და გვარდიის უპირატესობა გამოიკვეთა, მარტივად გვჩაგრავდნენ ფიზიკურ მომზადებით. დაცხა ჩვენს საჯარიმოში, რამოდენიმე გასატანი ვერ გამოიყენეს. ხან სოსო ყოჩაღობდა, ჩვენი მეკარე, ხანაც ბურთთან ცოტა მწყრალად მყოფი თავდამხსმელი აფუჭებდა მომენტს.
დაცვაში ვანოს გვარიანი ჯაფა დაადგა და ამ ჯაჯგურ-ჯაჯგურში ფეხიც გადაუბრუნა. მოედნიდან გავიდა, მაგრამ უიმისოდ საერთოდ განწირულები ვიყავით და უკან დაბრუნდა ნატკენი ფეხით.
მაღალი ბურთებით ვეცადეს თამაშის მოწინააღმდეგის ნახევარზე გადატანას. მე ცენტრში ძალა არ მყოფნიდა სათანადო ბრძოლა გამემართა მეტოქისთვის, ბურთი თითქმის არ მომდიოდა, ასე რომ ცენტრი წავაგეთ.
მიუხედავად ასეთი მძჲმე დასაწყისისა ნელნელა მაინც გამოვნახეთ ძალა და პირველი ტაიმის საწყისი წუთების მერე ჩვენც დავიწყეთ მეტოქის კართან ხიფათის შექმნა. ჯერ კოტორამ კარგად დაარტყა საშუალო დისტანციიდან, მაგრამ მეკარემ შეძლო ბურთის აღება. მერე იყო ვანოს საჯარიმო, მეკარემ ბურთი ვერ შეიმაგრა, ქავთარა მაღალ სისწრაფეზე გავარდა კარისკენ, მცველებს დაასწრო და გადმოვარდნილ ბურთს დაამატა, მაგრამ მეკარეს ვერ ააცილა და მეტოქეც გადარჩა გაშვებულ გოლს.
ამის შემდეგ იყო კიდევ ერთ მომენტი, ფლანგიდან გეგეშიძემ იყოჩაღა, მცველს ბურთი წაართვა და საჯარიმოში ჩაკიდა, ბურთი აიჭრა და მეკარესთვის უხერხულად დაეშვა, ლამის გადაახტა და კარში შევარდა. რის ვაი-ვაგლახით მოახერხა მეტოქის მეკარემ ბურთის ხაზიდან გამოტა, კოტორას მიუგორდა და იმის ნაცვლად კარგ პოზიციაში მდგომ ქავთარასთვის დაეგორებინა (უეჭველი გოლი გავიდოდა), თავად დაარტყა მახვილი კუთხიდან და კარს ააცილა.
შუალედებში სოსომ რამოდენიმეჯერ გვიხსნა აშკარა გოლის გაშვებას, საერთოდ ჩვენი მეკარე და მცველი ვანო საუკეთესონი იყვნენ ჩვენს შემადგენლობაში.
მიილია ტაიმი და მე და ერაძე შევიცვალეთ, ნახევარდაცვის სისუსტე ვერც შესულმა ორმა ახალმა მოთამაშემ აღმოფხვრა. მოკლედ ისეთი კაცი არ იყო სკამზე, ვინც ჩვენ თამაშს გააძლიერებდა.
ამასობაში მსაჯმა ბევრი ლაპარაკისთვის მეტოქის კაცი გააძევა და თითქოს ჩვენი შანსი გაიზარდა, მაგრამ თამაში კიდევ უფრო აირია, ვეღარაფერს ვქმნიდით ხეირიანს. ეგ კი არადა ერთ მომენტში საერთოდ ძელს გაგვირტყეს ბურთი და იქით გადავრჩით.
დრო იწურებოდა და თითქოს პენლები გარდაუვალი იყო, მსაჯი რომ უხეშად შეცდა, კარისკენ დარტყმული ბურთი (რომელიც საერთოდ ცდებოდა ჩარჩოს) ვანოს ტანზე მოხვდა და მერე ხელსაც გაკრა. მსაჯი გვარდიისთვის კაცის გაგდებით მგონი გვარიან ჟიმჟიმში იყო, ტრიბუნიდან კუნთმაგარი ბიჭები მუქარის სიტყვებს უთვლიდნენ :))) ხოდა “ცოდვების” გამოსყიდვა გადაწყვიტა – პენლის ნიშნულისკენ მიუთითა. სოსომ კი გამოიცნო დარტყმის მიმართულება, მაგრამ ბურთის აღება ვეღარ მოახერხა და 1-0. ოთხი წუთი რჩებოდა და ყველა შეტევაში წავიდა, შედეგად კი კონტრზე მეორეც გაგვიტანეს და წავაგეთ 2-0.
საღამოს “დარდი” ცოტა კონიაკის დალევით გავიქარვეთ, სოსომ მიგვიპატიჟა თავისთან სახლში. სასიამოვნოდ გრილი საღამო იდგა და აივანზე შევიკრიბეთ მატჩის “გმირები” და მათი “გულშემატკივრები”.
მხიარულ საუბრით და ცოტა სასმელით კარგი გუნება ადვილად დაგვიბრუნდა, საღამოც ასე მიილია. მეორე დღეს თბილისს გამოვწიე.